Lost Souls

Witam ;*
Często sama mam siebie dość i tego jak potrafię zmieniać zdanie, lecz jako kobieta tłumacze sobie, że mam do tego prawo. Miałam tu nie wracać, ale wracam. To siła wyższa. Po prostu łatwo wytłumaczyć w taki sposób, że dowiadujemy sie jaką to ma wartość, dopiero jak tracimy, rezgynujemy. Zdecydowanie pisanie nie było częścią życia bez której nie mogłabym oddychać, ale dziś patrząc z innej perspektywy, to pisanie jest ważne. Miałam skończyć z tym, ale nie umiem. Więc mam nadzieje, że przymknięcie oczy na tą zmieność zdania i zostaniecie tu ze mną.

Zapraszam na mój wielki powrót!
Mam nadzieje, że zostaniecie ze mną!
Że tu nadal jesteście.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Rozdział 24/ Epilog.

Obraz
Kochani mam do was wielką prośbę! Skoro to koniec, chce wiedzieć ile was tu było! Pokażcie że te 71 czytelników jest na prawdę ! Jeśli czytaliście to opowiadania, błagam napiszcie w komentarzu  ' czytałam/ em ! ' To dla mnie bardzo wiele znaczy. Nie proszę was o długie komentarze ! Chce tylko wiedzieć, ile was tu było ! W tle. Kilkakrotnie zamrugałam powiekami, by przyzwyczaić swoje oczy do ciemność. Rozejrzałam się dokoła i nie wiedziałam nic oprócz tej ciemności. Złapałam się za głowę, czując jak wszystko się w mojej głowię kręci. Nie widziałam nic przed sobą, lecz moje nogi nie mogły się zatrzymać. Szły jak najdalej od domu.  Od najbliższych osób, od których wcale nie chciałam odchodzić.  Zasłoniłam oczy rękoma, gdy nagle wielki błysk mnie  oślepił. Przyspieszyłam kroku i stanęłam przed wielkim budynkiem. Szpital .  Niepewnym krokiem weszłam do środka. Drzwi  automatycznie się rozsunęły, a ja od razu poczułam zapach śmierci. Twoja siostra umiera.   Odgoniłam od siebie t
Czytaj więcej

Rozdział 23

W tle. Chciałabym gdy otworze oczy, poczuć że jestem tam gdzie powinnam.  Chciałabym zobaczyć drogę do niekończącego się szczęścia, dobrą drogę, na której zabłądziłam nieustannie podążając za szczęściem. Zgubiłam się. Zgubiłam się w życiu i nie wiem jak mam się teraz w nim odnaleźć. Ale nie zgubiłam tylko siebie. Zgubiłam wiarę w siebie i ludzi. Nie wierze w to że się podniosę. Nie wierze że ktoś mi pomoże. Nie wierze w ich miłość, dobre intencje.  Nie wierze, że pomimo swoich obietnic, zawsze przy mnie będą.  Nie wierze i nie wiem czy potrafię uwierzyć. Zgubiłam nadzieję. Nadzieję, która zawsze pomagała przetrwać każdy dzień. I mówiła że wszystko się ułoży, że idę dobrą drogą, a szczęście jest tuż przede mną. Teraz tylko słyszę głosy w mej głowie. Mówią Nie. Nic nie będzie dobrze.   A ja im wierzę.  Nie łudzę się na lepsze jutro. Nie chce mnie złudzeń, bo wiem , że kolejny dzień będzie tylko rozczarowaniem.  W czasie mojego bycia, zgubiłam sens życia. We wewnątrz, wszystko we mn
Czytaj więcej

Rozdział 20

W tle. Pierwszy raz w moim marnym życiu czuje, że tym razem moje decyzja jest dobra. To marne życie, nie wydawało się wcale takie być przy nim. Przy nich. Co prawda, moje serce przez te dwa dni błagało o jego obecność, ale jakimś głoskiem wołało o moich przyjaciół. Prawdziwych, nie tych, którzy mnie oskarżają o nie wiadomo o co. Szczerze, chciałam się dowiedzieć o nich, co tym razem zrobiłam, że pokazali mi prawdę, którą jest to , że wcale mnie tak nie kochali jak mówili, co dalej jest dla mnie bardzo bolesne. Minęło dwa dni. Wydaję się tylko. Dla mnie aż. Te dwa dni pokazały mi, że jak nic nie zrobię, to dopiero będę miało piekło.  Te dwa pieprzone dni, pełne bólu dały mi siłę. Walczę, po raz pierwszy od ich śmierci. Bo przecież, bez rodziców nie dawałam rady. Pierwszy raz od ich śmierci, poczułam że mam po co żyć. Byłam szczęśliwa bez nich i wiem, że oni ze mną też. To wszystko dzięki niemu. Obwiniłam go o zjebanie życia. Teraz dziękuje za jego odratowanie. Czuję, jak moi rodzi
Czytaj więcej