Rozdział 18

Siedziałam okrakiem na marchewce i oboje próbowaliśmy złapać oddech po ciągłym  bieganiu przez półgodziny. Sama sobie nie dowierzam że tyle wytrzymałam, chociaż nasze bieganie wyglądało jak w zwolnionym tempie.  On nie miał siły, ani ja. Ale za chuja nie mogłam go dogonić, dopóki nie wywrócił się przez własne nogi, los się nade mną zlitował i rzuciłam się na niego, wpadając na jego brzuch. Myślałam, że wtedy wypluje flaki, ale obeszło się bez tego.  Nie będzie flaków do jedzenia. Matko, jestem obrzydliwa.

- Gadaj bo ukatrupię! – syknęłam groźnym tonem i z morderczym wzrokiem. Choć założę, że wyglądam jak jakiś niedojebany pajac.

- Nic nie powiem.- oznajmił pewnie. Taki pewniaczek  z ciebie? No zobaczymy.

- Nie powstrzymam się przed torturowaniem Ciebie. – zagroziłam, a jego oczy błysnęły.

- Będziesz mnie ujeżdżać? – spytał z chytrym uśmieszkiem. Uwierzcie, próbowałam być poważna, ale nie mogłam. Zaczęłam się śmiać. Jest takim samym zbokiem jak jego przyjaciel. Owca zbok, marchewa zbok. Dobrze, że ja nie jestem takim zbokiem. I wcale nie myślę czy Lou jest tak samo dobry w łóżku jak Styles. Wcale o tym nie myślę, i nie żebym chciała to sprawdzić. Ja po prostu… wcale o tym nie myślę.

- To by było zbyt przyjemne.  – mówiłam przez śmiech.

- Zależy dla kogo. – burknął śmiejąc się jeszcze bardziej. Zmrużyłam oczy. Osz ty wredna małpo!

- Ty ruska wredoto! I to niby ja jestem tą wredną? – spojrzałam na niego podnosząc brew.

- No przecież nie ja. – uśmiechnął się wrednie.

- Zagadałeś mnie!  Mów to co zacząłeś w pokoju. – powiedziałam już bardziej poważnie. Zaczął się kręcić i rozglądać za pomocą. Przykro mi, ale nawet owieczka nie przyleci. Pewnie układa swoje loczki.

- HAZZA! ONA CHCE MNIE ZGWAŁCIĆ !- wydarł się. Odsunęłam głowę do tyłu krzywiąc się.  Moje uszy umarły! Uśmiechnęłam się bo nie słyszałam żadnego odzewu. Już chciałam się zaśmiać złowrogo, ale powstrzymały mnie głośne kroki i za chwile wielkie łapy ściągające mnie z Louisa.

- Nie! – krzyknęłam gdy marchewa zaczął się podnosić i z zacieszem uciekać. Tak długo go ganiałam. Zaczęłam się wiercić bym mogła się wyrwać z uścisku i udusić Lou, że nie chce mi powiedzieć, a później  Harrego, że mi przeszkodził.

- Kocie gwałcić możesz tylko mnie. Choć wole ja Ciebie. – wymruczał mi do ucha.  Bardzo śmieszne . Tylko jest jeden problem Ja wole nie! Gdy już miałam coś powiedzieć, on sobie tak po prostu odwrócił mnie do siebie i przełożył przez ramie. Kierował się do swojego pokoju,  a ja tak wisiałam oszołomiona. Chociaż przyznaje że, jest tu całkiem miło. Nie musze iść, a podłoga wydaję się być taka fajna tak samo jak jego tyłek.  Klepnęłam go. Usłyszałam jak się śmieje i.. rękę na tyłku? Czy on właśnie mi oddał?! Oburzona walnęłam go w zadek jeszcze mocniej. Znowu mi oddał tylko tym razem bardziej to poczułam! Tak się bawimy? Palce złożyłam w pięść i go walnęłam. Otworzyłam oczy szerzej, on chyba mi nie odda w taki sposób nie? Już chciałam krzyczeć, żeby  nawet nie próbował, ale uratowały mnie drzwi, które w tej chwili otwierał całkiem rozbawiony. Weszliśmy do jego pokoju, za nim mnie postawił zamknął drzwi na klucz, który schował do kieszeni. Czemu on nas tu zamknął? Nie chce tu z nim siedzieć? Dobra chce. Nawet nie potrafię samą siebie okłamywać. Postawił mnie tuż przed sobą, uśmiechnął się chytrze. Zmrużyłam oczy nie wiedząc o co mu chodzi.  Od razu wyjaśnił mi, ale gestem czyli klepnął mnie po tyłku. Nie spodziewając się tego pisnęłam i podskoczyłam do góry. Zaczął się śmiać.

- Idiota! – mruknęłam waląc go w tors. Przynajmniej nie oddał mi z pięści. Odwróciłam się i rozejrzałam po pokoju. Jedna myśl – Jak zawsze pierdolnik!

- Lou zamknąłem ją u siebie, jesteś bezpieczny! – odwróciłam się na jego słowa, które mówił do telefon.  Uśmiechnął się cwaniacko i rozłączył. Odłożył telefon do kieszeni. Czekaj .. czekaj… Podeszłam do niego i założyłam ręce na piersi nie spuszczając z niego wzroku.

- Co? – spytał mrużąc oczy.

- Wy gadacie gorzej niż baby. – mruknęłam, dalej nie rozumiał.- więc ty też musisz to wiedzieć . – uśmiechnęłam się triumfalnie.

- Co wiedzieć? – wywróciłam oczami. Nie dam się nabrać.

- Co marchewa miał na myśli mówiąc, że ktoś robi mi świństwa za plecami? – spytałam podnosząc jedno brew. Palcami zaczął drapać się po brodzie.  Oj kombinujesz coś .

- Po co się mnie pytasz, skoro nie uwierzysz w to co powiem. Ty przecież nigdy mi nie wierzysz!- naskoczył na mnie. Odwrócił się , otworzył drzwi i wyszedł. Stałam z szeroko otwartymi oczami patrząc przed siebie  Zaskoczył mnie tym. Po części wiedziałam, że to jego zagrywka, żeby wymigać się z zadanego pytania, na które nikt nie chce mi odpowiedzieć. Ale czułam, że w większości mówił prawdę. Prawdę która go boli.  Wierzyłam mu. Uwierzyłam gdy powiedział, że mnie kocha. Uwierzyłam gdy powiedział, że chciał mnie tylko pieprzyć.  Uwierzyłam w każdego jego słowa, do teraz. Pogubiłam się, nie wiem, chyba nie potrafię dowiedzieć, które jego słowa są prawdziwe. Jego zachowanie mnie  w tym gubi. Choć może robić tak samo jak ja. Kochać mnie, ale pokazywać, że jest inaczej. Jeśli naprawdę tak robi, to jest to moją winą. To ja zaczęłam tą grę. To ja powinnam ją skończyć…

Chodziłam po apartamencie w poszukiwaniu seksiaka. Przy okazji nie widziałam nigdzie tych dwóch głąbów. Ale oni na razie nie są mi potrzebni, i tak mi powiedzą. Przecież wiadomo, że im tego nie daruje! Potrzebowałam Zayna. Musze coś zrobić z tym co jest, albo się tworzy między nami. Nie mogę być z nim skoro go nie kocham. Może wcześniej myślałam, że przy nim miłość do Harrego przeminie, a ja obdarzę tym uczuciem Malika. Myślałam jak egoistka, że mogę przy sobie zatrzymać Zayna. Nie mogę.  Nie chce go tak zranić. Zrozumiałam to po pocałunku z Harrym. Dla mnie ten pocałunek znaczył coś większego niż ten z Malikiem. Nawet jeśli nie będę z Stylem, też nie mogę być z Malikiem. On zasługuję na szczęście. a ja go mu nie dam, nawet jeśli on uważa inaczej. Chce być jego przyjaciółką, mam nadzieję, że on moim przyjacielem też. Wyszłam na balkon i trafiłam. Palił fajkę. Stanęłam obok. Zauważył mnie i zaczął się głupio uśmiechać.

- Co ty zrobiłaś Lou i Hazzie, że uciekli z domu przed Tobą? – zaśmiał się. No i dobrze. Niech się boją. Mają czego.

- Nie chcą mi powiedzieć kto robi mi świństwa za plecami, a raczej moim bliskim i tak ich teraz ścigam. – wyjaśniłam . Spojrzałam na Zayn. Wdziałam jak się cały napina, zaczął się zaciągać, jeden razy po drugim. Pół fajki wypalił w kilka sekund. Wrzucił ją i wszedł  do pokoju. Przyglądałam mu się całkowicie zdzwiona.– W porządku?

- Może to wymyślili. – odparł w ogóle na mnie nie patrząc. Zawzięcie grzebał w szafie z ubraniami.

- Dlaczego mieli by to zrobić?

- Znasz ich. A szczególnie Lou on uwielbia cię wkurwiać , więc może po prostu zaczął się z tobą drażnić. – spojrzał na mnie przez chwile. Może miał rację, marchewa, ciągle mnie wkurwia i to nie jest ich pierwsza gra przeciwko mnie.

- Przepraszam, ale musze iść. – odparł szorstko, założył na sobie nową koszulkę i skierował do drzwi.

- Ale ja chciałam… - wyszedł kłapiąc drzwiami. – porozmawiać. – dokończyłam sama do siebie. Czy dzisiaj jest dzień : zostawić Adę w szoku? Jeśli tak, to im się właśnie to udaje. Drugi raz! Na prawdę mam dość tego dnia! A jeszcze musze porozmawiać  z moim blondynkiem jeśli będzie chciał ze mną gadać.  Zeszłam na dół do kuchni. To pierwsze miejsce które sprawdzę. Często można go tam spotkać. Ale jak na złość go tam nie było, tylko był Liam robiący sobie tosty.

- Hej mała, chcesz coś do jedzenia? – spytał szeroko się uśmiechając. To jest cud, a nie chłopak!

- Hej, nom, ale tym razem chce dwie porcje. – spojrzał na mnie zdzwiony. Dobra ja nigdy nie zjadam do końca jednej. – Dla Nialla.

-  Właśnie nie wiesz co się z nim dzieję? Chodzi jakiś przygnębiony. – spytał zmartwiony.  Tak właśnie, przed tobą stoi winna.

- Obraził się na mnie. – spuściłam głowę.

- Niemożliwe. On za bardzo Cię kocha, by się na Ciebie gniewać. – podał mi talerz z tostami.

-  A jednak.  Dziękuje Ci za kanapki i idę z nim pogadać. – uśmiechnęłam się do niego. Odwzajemnił i wyjął z lodówki mały jogurcik i pożył go na talerz, mówiąc, że to Niall’a ulubiony. Coś czuję, że jedzenie tu nie pomoże. Ada ty kompletna idiotko  musisz tak wszystko psuć!

- Powodzenia. – krzyknął za mną.

- Przyda się. – wymamrotałam pod nosem. Wchodziłam po schodach cała się trzęsąc. Bałam się. Co jeśli mi tego nie wybaczy?  Już zawsze będzie patrzył na mnie tym smutnym i zawiedzionym wzorkiem ? Co jeśli straciłam przyjaciela, za którego wszyscy by się zabili? Niall to skarb i mieć go przy sobie, to wielkie szczęście. Boje się, że to spieprzyłam. Nie wybaczę tego sobie. Znienawidzę moją miłość do końca.

Stanęłam przed jego drzwiami i zapukałam. Usłyszałam ciche proszę. Przegryzłam dolną wargę i otworzyłam drzwi.

- Możemy pogadać? – spytałam nie pewnie. Odwrócił się do mnie i miał spojrzenie, które wbijało ostrze do mojego serca. Ja na prawdę go zawiodłam. Naprawdę to zniszczyłam.

- A co,  Harry nie chce porozmawiać? – spytał z kpiną. Auć!

- Ja chce z Tobą porozmawiać nie z nim. – uśmiechnął się na moje słowa, ale ten uśmiech nie był przyjazny. Był chłodny, z kpiną. Nie pasujący wcale do niego.

- A może ja  nie chce gadać z Tobą. – kolejne auć.  Spojrzałam w górę, by nie pozwolić wypłynąć łzą, które zbierają się mi się w oczach. Boli. Bolą jego słowa.

- Za nim zaczniesz mnie osądzać, daj mi to wyjaśnić. To nie wygląda tak jak myślisz. – szybko wytarłam łez, która chciała spłynąć po policzku.  Spojrzałam na niego i widziałam że jego wzrok łagodnieje, staje się cieplejszy i  znika z niego pogarda.

- To jak to jest naprawdę? – spytał siadając na łóżko. Ręką klepnął miejsce obok niego. Uśmiechnęłam się i usiadłam.

- Zacznę od początku. Poznałam Harrego wcześniej niż Jessica. Gdy moi rodzice zginęli w wypadku, nie mogłam znieść bólu. Poszłam na imprezę i się opiłam. Choć przez chwile, chciałam przestać czuć ten ból.  Wypiłam tyle, że aż straciłam świadomość i przespałam się  z nim. Jak się rano obudziłam, uciekłam. Chciałam o tym zapomnieć.  Po miesiącu Jess przedstawiła mi go jako jej chłopaka. Nienawidziłam  go już wtedy, że mnie wykorzystał i jak na moje nieszczęście wszystko pamiętał. Zaczął do mnie gadać z jakimiś zboczonymi tekstami i robił wszystko, by mnie zaciągnąć do łóżka. Był dupkiem, a moje nienawiść była coraz większa. Chciałam się go pozbyć  z naszego życia. I nawet nie wiem kiedy zaczęłam czuć coś innego, niż nienawiść.  Gdy z nią zerwał powinnam być wściekła, że ją zranił. Ale nie byłam.  Jak pieprzona egoistka poszłam do niego i znowu wylądowaliśmy w łóżku. Wtedy zrozumiałam co tak naprawdę czuje. Ale też mnie dopadło sumieniem. Chciałam to skończyć.  Próbowałam z tym walczyć, ale nie potrafię.  On nie odpuszczał. Powiedział, że mnie kocha. Uwierzyłam mu. Ciągle sobie wmawiałam, że nasze uczucia nic nie zmienią. Że nadal nie możemy być razem. Nigdy nie możemy być razem. Nie chciałam tego czuć. Nie chciałam tej miłości. Walczyłam ale nie mam siły, żeby to jeszcze robić. Tracę przez to wszystko. Przyjaciół, Jess i tracę Ciebie. To boli, cholernie boli Niall i naprawdę nie chciałam tego. Wiem, że to jest złe, wiem że dużo osób przez to cierpi, ale nie potrafię pozwolić mu odejść. Nie chcę. Mimo, że przez to cierpię,  on jednocześnie mnie uszczęśliwia.…- skończyłam swój monolog i wytarłam wciąż spływające łzy. Potrzebowałam tego, komuś się wyżalić. A teraz potrzebuje jego zrozumienia i wybaczenie.

- Chodź do mnie.  – uśmiechnął się i rozłożył ręce. Wtuliłam się w niego.  Czułam jego ciepło.  Mimo tych wszystkich sytuacji jestem teraz szczęśliwa. Nie straciłam mojego przyjaciela. – Kochasz go prawda? – szepnął mi do ucha.

- Kocham go Niall.- powiedziałam bez zawahania. – Kocham go tak bardzo. Nawet jeśli to uczucie jest zakazane to go kocham. To jest nasza zakazana miłość. Nasz idealny koszmar. – szepnęłam uśmiechając się.

- To walcz o ten idealny koszmar! – odsunął się ode mnie. – Jessica wybaczy Ci. Ale powinnaś jej powiedzieć. Gdy zobaczy jaka jesteś przy nim szczęśliwa to wybaczy.  Gdy tylko wszedłem i wam przeszkodziłem, za co przepraszam to zobaczyłem was naprawdę szczęśliwych i wyglądaliście jak pojebusy ! – zaczął się śmiać, Szturchnęłam go w ramię i tez wybuchłam śmiechem. Ale ma racje, wyglądaliśmy jak pojebusy. Szczęśliwe pojebusy.

- Chodź na dół pojebusku muszę jechać na jakieś spotkanie. – wstał i podał mi rękę. Zeszliśmy na dół żwawo machając naszymi złączonymi palcami. Jestem szczęśliwa. Dzięki temu małemu blondaskowi i dzięki Niemu. Mojej zakazanej miłości.  Wszyscy czekali w holu, oprócz Harrego. Zaśmiałam się pod nosem widząc jak Lou stoi za Zaynem. Masz rację, bój się skurczybyku.  Chciałam posłać mu groźne spojrzenie, ale nie mogłam, wybuchłam śmiechem. Oh dobra nie patrzcie się na mnie jak na idiotkę.  Spoważniałam gdy marchewa stawiał pewne kroki zbliżając się do mnie. Chyba zrozumiał z czego mam brecht.

- Nie bij ! – podniósł ręce w geście obrony. – Stwierdziłem, że skoro i tak Ci nie powiem, to ty będziesz mnie ścigała przez całe życie, bo z ciebie wredota jest. Więc wynagrodzę Ci to. Niespodzianka w salonie. Nie musisz dziękować! – zaczął skakać i klaskać dłońmi jak mały dzieciak, który usłyszał, że idziemy na lody. I tu niby ja jestem dziwna? Nim zdążyłam walnąć mu jakąś ripostą, dołączył w podskokach do reszty.  Współczuje chłopakom z nim jechać. 

W tle ! Włącz ! :)

Ogarnęłam się i zamknęłam za nimi drzwi, które zostawił otwarte na rozcież. Odwróciłam się na pięcie i skierowałam wzrok na salon. Było w nim ciemno. Czułam się jak jakaś agentka, która ocenia zagrożenia. Dobra, przecież co tam może być? Bomba? tego się mogę spodziewać . Albo coś co mnie pożre. Raz się żyje. Stanęłam w drzwiach i włączyłam światło. Zmrużyłam oczy na jasność. Rozejrzałam się i podskoczyłam, gdy jakaś postać wstała z kanapy z wielkim grymasem na twarzy.

- Co do chuja ? – usłyszałam chrypkę. Styles ty debilu! Co ty tutaj robisz? I dlaczego chcesz mnie doprowadzić do zawału? Szczerze, jestem zdzwiona jego obecnością.

- Nie wiem dlaczego się tego nie spodziewałam. To było do przewidzenia. Louis i wasze gry… - mruknęłam siadając naprzeciwko jego.

- Gdzie reszta? – przetarł oczy i rozejrzał się. Podniosłam jedną brew, próbując powstrzymać śmiech. Serio on nic nie wie?

- Pojechali na jakieś spotkanie. – wymamrotałam na co szerzej otworzył oczy.

- CO? – krzyknął. – Przecież Louis mówił, że jest odwołane. A tobie co powiedział ?- zaczął się uśmiechać. Wściekać się to on długo się nie potrafi.

- Że czeka tu na mnie niespodzianka. Myślę, że wy sobie to zaplanowaliście cwaniaki.

- Mylisz się. – odparł pewnie.

- Ał moje ego zostało urażone. – burknęłam. Wywrócił oczami, położył się na łóżku i zakrył twarz poduszką mamrocząc coś, że nie będzie gadał ze mnie w taki sposób, bo nie chce kłótni.  Co za miła odmiana. Serio, powinnam skończyć z tym sarkazmem! Powoli podniosłam się z fotela i usiadłam na brzegu kanapy przy jego brzuchu.

- Wierzę Ci. – szepnęłam . Odsłonił twarz i przyglądał mi się zmrużonymi oczami. – Wierzę Ci. – powtórzyłam głośniej. Kocham ten jego uśmiech.

- Na pewno? Bo chce ci coś powiedzieć i musisz w to uwierzyć. – przytaknęłam. – Nie chciałem być z tobą tylko dlatego, żeby cię pieprzyć. – uśmiechnęłam się. Uwierzyłam. Teraz twoja kolej Ada. Dalej przyznawaj się.  Polubiłam gadać sama do siebie, fajna sprawa.

- Okłamałam Cie gdy mówiłam, że nie chce z tobą być. – ukazał swoje ząbki. Wyciągnął ręce. Przybliżyłam się i wtuliłam się w niego.

- Kocham Cie Ada . –szepnął mi do ucha. W tym momencie moje serce robi fikołki. I niech naprawdę z tym skończy, bo będzie z tego zły finał.

- Ja Ciebie też Harry. Ja ciebie też. – szepnęłam. Wzmocnił uścisk i leżeliśmy w ciszy. W jego ramionach  miałam wszystko. Jestem  najszczęśliwsza. I nawet teraz nie przejmuje się Jess. Kocham ją, ale też kocham Harrego i musi się z tym pogodzić. Bo w tym momencie jestem w stanie dokonać wyboru. Świadomego wyboru i jest nim On.  Teraz wiem, że największy błąd mogłabym popełnić zrezygnować z tej miłości.  Nazwijcie mnie egoistką czy jak chcecie, nie obchodzi mnie to. Chociaż ten jedyny raz chce zadbać o swoje szczęście nie o innych.  Czuje  jego zapach, czuje jego ciepło i czuje, że niczego więcej mi nie potrzeba. Mogę to dziś przyznać. Miłość wygrała.

- Nie chce zniszczyć tej pięknej chwili, ale musze Ci coś powiedzieć. – szepnął nie pewnie. – Powtarzałem ci to dużo razy, ale chce żebyś wreszcie w to uwierzyła. Nie spałem z żadną dziwką. – zdecydowanie nie lubię tego tematu.

- Wierze Ci ale, ten telefon to do kogo? ‘ Kochanie możesz przyjść do mnie ? potrzebuje pocieszenia ‘ – zaczęłam naśladować jego głos, co mi wcale dobrze nie wychodziło. Zmarszczył brwi i zaczął się brechtać.  Albo to ja jestem tępa i nie rozumiem tych ludzi, albo to oni są nienormalni. Co w tym śmiesznego?

- Wtedy gadałem z Lou. – mówił przez śmiech. Louis? Czekaj. To się trzyma kupy. Wtedy na korytarzu go mijałam i jego słowa .  „ Jasne, skarbie już pędzę do ciebie i Cię pocieszę...” Kurwa, ale jestem idiotką! No, ale wtedy jego słowa wystarczyły mnie i nic więcej do mnie nie docierało.

- To wina też tego dupka. – szepnęłam, choć naprawdę go nie obwiniałam. Po prostu lubię  wyzywać go nagłos.

- Ej nie nazywaj mojego bejbucha dupkiem. – zrobił urażoną minę. Zaśmiałam się.

- Dzięki temu że dzwoniłeś do swojego bejbucha nie przyszłam do ciebie , choć stałam pod twoimi drzwiami i byłam gotowa zaryzykować.

- Co z niego za dupek. – powiedział w żartach.

Przybliżył swoją twarz do mojej, za nim nasze usta się złączyły, patrzyliśmy sobie w oczy. Były piękne i mieścił się w nich cały mój świat.  Uśmiechnęłam się gdy poczułam jego wargi na swoich.  Szybkim ruchem przewrócił nas i tym razem on był na górze, ja na dole. Zawsze lubi górować.  Nie odrywając się od  moich usta, zaczął rozpinać moją koszulkę, która po chwili wylądowała gdzieś na podłodze. Ustami zszedł na moją szyje zostawiając na niej mokre pocałunki, nie czekając chwili dłużej złapałam jego końce bluzki i pociągnęłam ją do góry. Rzuciłam ją gdzieś za siebie, palcami przejechałam po jego wyrzeźbionej klacie. Zawsze będę się nią zachwycać. Jara jak cholera. Harry już siłował się z zapięciem stanika. Gdy mu się udało rzucił go gdzieś i ustami drażnił moje stwardniałe sutki. Poddałam się tej rozkoszy całkowicie. Moje palce nie przestawały dotykać jego kaloryfera  a jego rozpinały moje spodnie.  Pomogłam mu je zdjąć przy okazji zdjąć  też jego. Ustami schodził coraz niżej , sprawiając mój brzuch o gęsią skórkę przez mokre ślady jakie zostawiał też językiem. Zaczął całować moją wewnętrzną część uda a palcem jeździł po koronce moich majtek. Pragnęłam go tak bardzo. Czułam jak coraz bardziej staję się podniecona przez jego dotyk. Zębami zdjął je ze mnie i językiem pieścił moją łechtaczkę. Ciche jękniecie wydobyło się z moich rozchylonych ust gdy wsunął go do mojego wejścia.  Jego każdy ruch sprawił mi wielką przyjemność. Swoje palce wplątała w jego włosy, lekko je ciągnąć.  Cichą jęknął. Podniósł na mnie wzrok i nie spuszczając go ze mnie , składając na mojej rozgrzanej skórze spinał się do moich usta.  Nasze języki toczyły gwałtowną bitwę, walcząc o dominacje, w  tym czasie wykorzystałam to i zrobiłam obrót.  Usiadłam na nim okrakiem i zaczęłam go całować po torsie schodząc coraz niżej.   Palcami zsunęłam jego bokserki. Zaczęłam go masować i lizać językiem po całej jego długości. Po czym włożyłam sobie go do ust i mocno zaczęłam ssać. Słyszałam jego ciche jęki. Gdy przestałam oblizałam swoje wargi i wbiłam się w jego.  Przejął palaczkę i po raz kolejny znalazłam się pod nim. Wstał i podszedł do swoich spodni, wyjął z nich gumkę i założył. Znów poczułam ciepło bijące od niego na sobie.  Patrzyliśmy sobie w oczy , za chwile poczułam jego miękkie wargi na swoich. Jęknęłam mu do ust, gdy wszedł we mnie. Jego ruchy stawały się coraz szybsze a ja nie  mogłam zapanować nad jękami z moich ust. Czułam jego szybki  oddech na swoje szyi, a lokami łaskotał mój policzek.  Palcami błądziłam po jego plecach i wbiłam w nie paznokcie a moje ciało wygięło się w łuk gdy poczułam wielką przyjemność rozchodzącą się we mnie. Harry doszedł chwilkę potem. Opadł obok mnie, przyciągając do siebie. Obydwoje próbowaliśmy uspokoić swoje oddechy i serce które skało że szczęścia.

Nie wiem nawet kiedy usnęłam i ile spalam ale Harry też spał sobie jeszcze w najlepsze.  Przez chwile wpatrywałam się w niego i nie potrafię zrozumieć jak on może być tak idealny. Wiadomo ma swoje wady ale pokochałam je tak samo jak Jego. Bezgraniczną miłością. Powoli wstałam z kanapy i wzorkiem odszukałam swoją bieliznę. Szybko ją założyłam i zawinęłam koszulkę Styles.  Nie chce wyjść na jakąś nie skromną, ale ona zdecydowanie wygląda na mnie lepiej niż na nim. Ale to dobrze bo i tak już jej nie odzyska. Wolnym i cichym krokiem szłam do kuchni w celu znalezienia czegoś jadalnego. Otworzyłam lodówkę i pustki. Niall . Pewnie się do niej dorwał i wszystko wchłonął.  Ale zlitował się nade mną i zostawił kilka plasterków sera.  Huhu nie umrzemy ! Gdy już szykowałam swoje cudo, poczułam jak czyjeś ręce oplatają się wokół mojej tali.

- Uciekłaś mi. – szepnął całując mnie po szyi.

- Próbowałam jak najdalej.- zaczęłam się z nim drażnić.

- Nigdy ci się to nie uda. –odparł pewnie. No patrzcie jaki z niego pewniaczek. Ojojo. Chociaż tu ma racje.

- Jakoś to przeboleje. – odwróciłam się do niego z uśmieszkiem.  Od razu napotykając jego. Jest uroczy ! Jego ręce odnalazły mój tyłek i za chwile już siedziałam na blacie. Za nim mnie posadził rzucił już prawie zrobione kanapki na ziemie bym mogłam spokojnie usiąść. Jednak umrzemy  ! Odchyliłam głowę w bok, dając mu lepszy dostęp do mojej szyi, gdzie już grasował ustami, a palce powędrowały w moje majtki. Nie żeby mi to nie odpowiadało. Nie zgłaszam sprzeciwu!  Za chwile usłyszeliśmy dzwonek do drzwi, Harry dalej robiąc sobie ze mną co tylko chciał, zaczął mamrotać byśmy udawali że nikogo nie ma. Cicho się zaśmiałam, od razu przyłożyłam rękę do ust by zagłuszyć jęk gdy wszedł we mnie palcami. Na chwile zamarłam gdy dzwonek przestał dzwonić, a drzwi wydały z siebie charakterystyczny dźwięk otwierania. Harry też go usłyszał, gdyż  wyjął szybko ze mnie palce i  zaczął klnąc pod nosem, że zabije tego który nam przerwał. Czyżby był spokój od reszty chłopaków ?

- Ada ? – usłyszeliśmy krzyk.

- Jessica. – szepnęłam przerażona, patrząc w rozszerzone oczy Harrego.  Kurwa ! Na pewno zaraz umrę, ale nie z głodu...

____________________________________________________

Tak kochani, jestem tego świadoma, że w tym momencie chcecie mnie zabić !  Nie dziwie się. No ale i tak wiem że mnie kochacie, bo ja was też ! Przepraszam , że tak późno, obiecałam go dodać kilka dni temu , ale niestety nie mogłam przez pewne problemy.  Ja osobiście jaram się tym rozdziałem, wiem to jest pojebane :)

Druga ważna sprawa ;d wyjeżdżam na wakacje, dlatego muszę zawiesić KAŻDY blog na góra dwa tygodnie. Może uda mi się i rozdział będzie za półtora tygodnia. Nie wiem, czy będę wstanie go napisać od razu po powrocie, ale postaram się dla was !  Mam nadzieję , że mi  wybaczycie skończenie w takim momencie i długą przerwę. :D

Dobra kończę zamulać ;d Pamiętajcie.  : Kocham was kociaki ;*:*

Ps. Postaram się na jutro , napisać rozdział na Tym razem miłość nas nie uratuje , przed tą przerwą :D

Całussyy i Kochaam Waas :* < 333