Rozdział 24/ Epilog.

Kochani mam do was wielką prośbę! Skoro to koniec, chce wiedzieć ile was tu było! Pokażcie że te 71 czytelników jest na prawdę ! Jeśli czytaliście to opowiadania, błagam napiszcie w komentarzu  ' czytałam/ em ! ' To dla mnie bardzo wiele znaczy. Nie proszę was o długie komentarze ! Chce tylko wiedzieć, ile was tu było !

W tle.

Kilkakrotnie zamrugałam powiekami, by przyzwyczaić swoje oczy do ciemność. Rozejrzałam się dokoła i nie wiedziałam nic oprócz tej ciemności. Złapałam się za głowę, czując jak wszystko się w mojej głowię kręci. Nie widziałam nic przed sobą, lecz moje nogi nie mogły się zatrzymać. Szły jak najdalej od domu.  Od najbliższych osób, od których wcale nie chciałam odchodzić.  Zasłoniłam oczy rękoma, gdy nagle wielki błysk mnie  oślepił. Przyspieszyłam kroku i stanęłam przed wielkim budynkiem. Szpital .  Niepewnym krokiem weszłam do środka. Drzwi  automatycznie się rozsunęły, a ja od razu poczułam zapach śmierci. Twoja siostra umiera.  Odgoniłam od siebie te myśli. Choć wiem, że to prawda.  Szłam ciemnym korytarzem , aż przed jedną z Sali zobaczyłam moich przyjaciół. Zapłakanych. Podbiegłam  do nich i spojrzałam tam gdzie wszyscy mieli utkwione spojrzenia. Przestałam oddychać, gdy spojrzałam przez wielką szybę . Przy łóżku mojej siostry, stało mnóstwo lekarzy, próbujących ją ratować. Coraz bardziej przestraszonymi oczami, patrzyłam jak maszyna zmienia swoje linie. Linia ciągła, wielki ból. Łzy cisną się z moich oczu. Odeszła.

Wzięłam głęboki wdech i przeniosłam wzrok na lekarzy , którzy wychodzili z pokoju.  Pozwoliłam wypłynąć moim łzą, gdy jeden z nich wypowiedział ciche ‘ przykro mi ‘. Znikli mi z oczu, a przede mną  stali oni.  Patrzyli na mnie smutnym, ale też złym  wzrokiem. Nie widziałam w nich współczucia, lecz odrazę. 

- To twoja wina. – odezwał się Niall z pełną nienawiścią.

- Nie mów tak. – wyszeptałam załamującym się głosem. – To nie moja wina..

- Twoja. Bo gdybyś jej nie zraniła, podjęła by się leczenia, dzięki któremu by żyła. Ale wybrała śmierć, bo powiedziała że nikogo już nie ma. Bo dla niej, jej siostra odeszła. Jesteś dla niej martwa. I przez Ciebie ona też jest ! –wykrzyczał i odsunął się jak najdalej mógł. Spojrzał na mnie z pogardą i odwrócił się w stronę wyjścia.  Spojrzałam na pozostałych i poczułam kolejne uczucie w sercu. Taki sam mieli wzrok jak on. Tak samo mnie oskarżali jak on. Mieli mnie za mordercę jak on. Wycofali się i odeszli jak on. Został tyko on. Moja jedyna nadzieja. Wpatrywałam się w jego zielone tęczówki, szukając w nich wsparcia.

- Harry.- szepnęłam.  Jego oczy od razu wypełniły się łzami, gdy na mnie spojrzał. Pokręcił lekką głową i odwrócił się. Z trudem łapałam oddech, patrząc na jego każdy krok. Każdy krok , który nas coraz bardziej rozdziela.

Gwałtownie otworzyłam oczy i od razu usiadłam na łóżku, przecierać sobie twarz rękami. Opuszkami palców wycierałam mokre poliki.

- To tylko sen , to tylko sen. – powtarzałam sobie, by uspokoić swój oddech. Palcami przeczesałam włosy do tyłu. Muszę się uspokoić.  Otworzyłam oczy i próbowałam bez wyrządzenia sobie krzywdy dojść po ciemnym pokoju do łazienki. Ciemność. Wszędzie ciemność. W moim sercu,  w moich oczach. W moim towarzystwie. Ja jestem ciemnością, która wszystkich zabija.  Otworzyłam drzwi do łazienki i nacisnęłam na włącznik. Światło mnie lekko oślepiło, z zmrożonymi oczami, podeszłam do zlewu. Odkręciłam kran i zimną wodą oczyściłam swoją twarz. Podniosłam wzrok i spojrzałam na siebie w lustrze.  Nienawidziłam tej osoby w odbiciu. Tak jak inni, spostrzegałam siebie za nikogo. Miałam czerwone oczy, od łez, na które zasłużyłam.  Podpuchnięte oczy, przez nie przespaną noc. Gdy tylko udało mi się zasnąć, przeżyłam koszmar. Koszmar, który jest rzeczywistą.

- To nie moja wina. – szepnęłam. Patrzyłam w odbicie na moje spuchnięte, posiekane i zakrwawione usta. Ciągle sobie to powtarzałam w głowie. To nie moja wina.  Oszukiwałam samą siebie. Chciałam w to uwierzyć, by poczuć się lepiej. Ale wiem. Nic już nie będzie lepiej. Obrałam złą ścieżkę ,a teraz nie potrafię zawrócić. Tam gdzie wszyscy żyli, a ja nie byłam ich powodem do śmierci.

*

- Przepraszam. – wyszeptał siadając obok mnie.

- Za co ?

-Za to co się dzieje w twojej  głowię, za twoje wątpliwości. Że daje ci powody, by wątpić w to że jestem dla ciebie dobry, warty Ciebie. Staram się być dla ciebie jak najlepszy. Ale ty zawszę będziesz wątpiła w to, że na Ciebie zasłużyłem. – spojrzałam w jego zielone tęczówki, przepełnione łzami. Usiadłam na jego kolanach i swoim rękami objęłam jego twarz.

- Harry  zasługujesz na kogoś lepszego. Na kogoś, kto będzie cię uszczęśliwiał. Da Ci powody do uśmiechania się, a nie do płaczu. Ktoś to będzie sprawiał, że twoje oczy będę się śmiały, a nie płakały. I wątpię, ale w to że ja zasłużyłam na Ciebie.  – powiedziałam zgodnie z prawdą.

- Nie chce nikogo innego. Chce Ciebie, bo to właśnie ty sprawiasz, że się śmieje, jestem szczęśliwy.  I jeśli bycie z Tobą oznacza to, że nie zawsze będziemy szczęśliwi, to i tak chce z tobą być. Bo wole cierpieć milion razy niż być daleko od Ciebie, bo gdy Cię nie ma, mój uśmiech nie jest prawdziwy. Jesteś dla mnie perfekcyjna.  I pragnę byś spojrzała na siebie, moimi oczami. Byś się w sobie zakochała, kocie. – odparł , uśmiechając się. Szczerze, się uśmiechając.

- Uwielbiam gdy mówisz do mnie kocie. – zaśmiałam się.

- Wiem, kocie. – odpowiedział przez śmiech. Wtuliłam się  w niego. *

- Wszystko zepsułam – wyszeptałam, ocierając łzy z policzków. Odepchnęłam się od zlewu i wpadłam do pokoju. Z szafy wyjęłam walizkę i po kolei z szafy rzucałam do niej, wszystko co wpadło mi w ręce. To twoja wina. Skrzywiłam się w grymasie , na słowa w mojej  głowie. Jak opętane, moje ręce zbierały wszystko z powierzchni pokoju. Muszę  jak najszybciej opuścić, ten dom. To miejsce. Zmagałam się z suwakiem , gdy nagle walizka została wyrwana mi z rąk i rzucona o ścianę. Podniosłam wzrok i zobaczyłam przed sobą wściekłego Malika , a przy nim Nialla. Przeskakiwałam spojrzenie z jednego na drugiego, czekając na ich wybuch. Widziałam to w i oczach, wygarną  mi wszystko. Nie mogę zacząć rozmowy, bo powinnam ich spławić, obojętnym, szorstkim głosem.  A nie potrafię. Bo kurwa to wcale nie jest mi obojętne.

- Co Ty do cholerny robisz !- krzyknął Malik. Śmiało mów, że jestem okropna, zwykłym śmieciem. Ze jestem nikim. Wiem, to doskonale.  Ale zasłużyłam byście mi to powtórzyli.

- Jesteś pieprzona egoistką ! – warknął. – Myślisz że kurwa sobie wyjedziesz i my wszyscy będziemy szczęśliwi ? I nawet nie próbuj mówić że to jest dla naszego dobra. Bo jesteś złą osobą. To nie jest dla nas dobre, twoje odejście z naszego życia, nigdy nie będzie dobre. I też nie  próbuj mi wmówić, że odchodzisz dla siebie, bo nas nie chcesz. Popatrz na siebie, czy tak wygląda osoba, która się uwolniła od bandy idiotów i jest teraz szczęśliwa ? – spytał podnosząc brew. – Potrzebujmy Cie Ada, tak samo jak ty nas potrzebujesz !

-  Wiemy co powiedziałaś Harremu, bo teraz płacze w pokoju bo odeszła od niego najważniejsza osoba w jego życiu. – zaczął Niall. – Pozwolił Ci odejść, bo on myśli że ty tego chcesz. Nie chce cie zmuszać byś go kochała, byś przy nim była. Ale my , on i ty wiemy , że tego nie chcesz. Nie chcesz odejść, tylko wmawiasz sobie, że nam będzie lepiej bez ciebie. I zobacz, idź do Harrego i zobacz czy jest mu lepiej ?  On ci pozwolił odejść, ale my nie. Nie uciekniesz od nas ze swoim problemami. Bo po to my jesteśmy, kochamy cię i zawsze będziemy ci z nimi pomagać. Nie zostawimy Cie w takim stanie. Nawet jak twoje piekło, my odczujemy, będziemy cierpieć razem. Bo nawzajem sobie będziemy dawać szczęście. I to ty wiesz Ada, ale jak tchórz skreślasz swoje życie. Tylko pamiętaj że jak skreślisz swoje życie, to skreślisz nasze.

- Przepraszam. – wyszeptałam, dławiąc łzami. - Przepraszam, to tyle co mogę powiedzieć.  Przepraszam, że wszystko musze robić źle.  Przepraszam, że was ranię. Tak bardzo przepraszam, ale ja już nie mam siły tego wszystkiego  naprawiać, bo gdy mi się uda, znowu wszystko się wali. Przepraszam. – schowałam twarz w rękach. Poczułam ciepło. Ich ciepło. Zabrałam swoje ręce z twarzy i objęłam ich nimi.

- Zgubiłaś się Ada. Rozumiemy to. I już nigdy nie pozwolimy, byś zrobiła to po raz kolejny. Jesteśmy tu po to by dać ci siłę, i razem wszystko naprawimy.  Zawsze będziemy przy tobie. – wyszeptał mi do ucha Zayn.

- Tego nie mogę naprawić, ona umiera. – wyszeptałam odsuwając się od nich.

- Idź do niej ! – odezwał się Niall.

- Sam powiedziałeś, że nie chce mnie widzieć. – spojrzałam się na niego. On tylko pokręcił głowa i złapał mnie za rękę. Zeszliśmy na dół a później do samochodu.  Bez żadnych słów jechaliśmy, a na moje pytania gdzie jedziemy, nie odpowiadali.  Dostałam odpowiedź, gdy zaparkowaliśmy pod szpitalem.

- Biegnij, za nim będzie za późno. Trzecie piętro, pokój 120. – Zayn uśmiechnął się do mnie pocieszająco. Bez słów wybiegłam z samochodu. Drzwi rozsunęły się , a ja nie zwalniając biegłam w stronę windy. Rękę wcisnęłam w ostatniej chwili w zamykające się drzwi . Otworzyły się i wsiadałam.  Na trzecim piętrze, biegłam jak oszalała, mijałam zdziwionych, ale też oburzonych ludzi moich zachowanie. Przystanęłam przy drzwiach i odetchnęłam. Nacisnęłam na klamkę i weszłam do środka. Moje oczy od razu wypełniły się łzami. Nikogo nie było. Jej nie było. Maszyny wszystkie odłączone.  Zakryłam usta ręką by nie krzyczeć. A miałam na to straszną ochotę. Za późno. Spóźniłam się . Odeszła, a ja się z nią nie pożegnałam.  Nienawidziła mnie w ostatnich chwilach swojego życia. Nie wybaczę sobie tego nigdy.  Usłyszałam otwieranie drzwi, szybko wytarłam łzy z policzków i  się odwróciłam. Do środka weszli lekarze prowadząc noszę.

- Oh jak dobrze że, pani jest. Jest pani siostrą Jessicy ? – spojrzał się na mnie, tylko zdołałam przytaknąć. – Wszystko jest w porządku. Operacja się udała. – CO ?

- Czyli..

- Pani siostra jest zdrowa. – na te słowa się rozpłakałam, ale tym  razem że szczęścia. Śmiejąc się usiadłam na krześle i złapałam jej rękę.

- Ty żyjesz. – krzyknęłam śmiejąc się. – Dziękuje, dziękuje. – dodałam cisze przymykając powieki.  Do pokoju weszli pozostali.  Patrzyli na mnie w wyczekiwaniu, aż im powiem czy się udało. Spojrzałam na nich, poważnie , ale i tak za chwile się uśmiechnęłam.

- Ona żyje ! – krzyknęłam wesoło. Wszyscy się zaśmiali i podeszli do mnie, przytulili mnie. Siedzieliśmy i czekaliśmy aż się wybudzi. Gdy spoglądałam po kolei na moich przyjaciół, i co chwile wybuchałam śmiechem, na ich śmieszne opowieści. Człowiek w pewnym momencie uświadamia sobie swoje błędy, potrafi się do nich przyznać i docenia. Ja się przyznaję. Moim największym błędem było odejście od nich. I doceniam, i nigdy nie będę wstanie się im odwdzięczę  za to,  że mi nie pozwolili odejść.  Nie pozwolili popełnić mi największego błędu. I za to, że uratowali moją siostrę. Powiedzieli mi, że załatwili jej najlepszego chirurga, opłacili całą operację. Uratowali jej życie. Uratowali też moje.  Teraz powinnam to docenić, prawda ? Doceniam. Naprawdę. Jestem na siebie wściekła, że zajęło mi to tyle czasu. Że przez tyle czasu nie doceniałam, tego co miałam. I o mało tego nie przegapiłam.

Odwróciłam się w stronę siostry, gdy poczułam lekki uścisk na dłoni. Przełknęłam głośno ślinę i wszyscy wpatrywaliśmy na Jess, która próbowała przystosować swoje oczy do jasności, przez mruganie.  Spojrzała na mnie i się uśmiechnęła. Odwzajemniłam uśmiech.

- Jesteś . – szepnęła.

- Jestem. – odpowiedziałam i mocniej ścisnęłam jej rękę.

- Operacja się udała i się nas nie pozbędziesz. – krzyknął uradowany Niall.  Uśmiechnęła się do wszystkich i ponownie skupiła wzrok na mnie.

- Przepraszam. – szepnęła.

- To my was zostawimy.- odezwał się Zayn. Poczekałyśmy chwile, a zostałyśmy same.

- Jess to ja przepraszam. – odezwałam się.  – Ja…

- Cicho! Idź ! – odezwała się już głośniej , pokazując na drzwi palcem.   Przestałam oddychać, gdy ból w mojej sercu wrócił. A ja byłam głupia i myślałam, że zdołałam to naprawić.

- Nie chcesz mnie tutaj ? ! – stwierdziłam łamiący się głosem.

- Ja nigdzie  nie ucieknę, a ty musisz iść do niego. – zmarszczyłam brwi na jej słowa.

- Co ?

- Idź do Harrego, za nim będzie za późno. Idź bądź szczęśliwa. Zasługujesz na szczęście. Przepraszam, za to co mówiłam, to były słowa mówione przez złość. I cieszę się, że przy nim odnalazłaś swoje szczęście. Nie spieprz tego.

- Dziękuję.- uśmiechnęłam się do niej i zerwałam z siedzenia. Otworzyłam drzwi , sprawiając że cztery gumowe ucha poleciały na mnie. Moje lądowanie na ziemi nie było za miękkie. W Sali rozszedł się cichy śmiech Jess. Spojrzałam na czwórkę imbecylów i też wybuchłam śmiechem.  Zepchnęłam ich wszystkich z siebie, bo zaraz dostanę miazgi swojego ciała. Podniosłam się i skierowałam do wyjścia.

- Powodzenia! – krzyknęli za mną. Oj przyda się.  Wybiegłam do szpitala i szybko złapałam taksówkę. W środku ciągle się modliłam by mi wybaczył. Nigdy nie będę w stanie siebie przekonać do tego, że zasłużyłam na takiego człowieka jak Harry. Jest moim pieprzonym księciem. Największym szczęściem. I nie ważne, co by się działo, przy nim zawsze jest dobrze. Jego obecność sprawia, że zapominam o wszystkich problemach. Gdy widzę Jego uśmiechniętego, wiem że mam przed sobą najpiękniejszy obraz na świecie. Mam swój ideał, na który nie zasługuję. Ale jeśli dalej możemy być razem, tyle przeżyliśmy , nie mam zamiaru narzekać. Wypierać się tego.  Nie pozwolę, temu uczuciu w sercu, tej miłości i Jemu odejść. Nawet jak naszym przeznaczeniem, jest żyć osobno. To i tak oszukamy los. Bo już wiem, że nic się tak nie liczy jak On. Tyle razem pokonaliśmy, więc jestem pewna, że pokonamy wszystko.

Wysiadłam z taksówki i podbiegłam do drzwi. Złapałam za klamkę, a  drzwi się uchyliły. Rozejrzałam się na dole. Pusto. Wdrapałam się po schodach do jego pokoju. Uchyliłam drzwi i zobaczyłam jak leży w łóżku na brzuchu , głową schowaną w poduszki.

- Spierdalaj, nie chce nikogo widzieć ! – warknął.

- Nawet mnie ? – spytałam cicho. Widziałam jak jego ciało się napręża i powoli odwrócił twarz w moją stronę. Poczułam ukłucie w klatce piersiowej, widząc jego zaczerwione oczy.

- Po co tu przyszłaś ? By powiedzieć mi kocham Cie, ale odchodzę. Zrozumiałem za pierwszy razem! – syknął. Ma prawo mnie nienawidzić !

- Owszem chce Ci powiedzieć jak bardzo Cie kocham. I to, że nigdy już nie odejdę. Chce żebyś mi wybaczył, krzywdy jakie ci wyrządziłam. Wszystkie moje tchórzostwa. Ale taka jestem, uciekam gdy nie wiem co mam robić. Wariuje ! I wybacz mi proszę, że tak późno zrozumiałam, że gdziekolwiek bym uciekła, nigdy nie będę szczęśliwa tak jak przy Tobie. I przyszłam też , obiecać Ci że nigdy już tego nie zrobię, nie ucieknę.  Że będę kochać Cie zawsze i teraz tylko będę słuchała swojego serca, które krzyczy że chce być tylko przy Tobie. Ja chce być tylko z Tobą. I całkowicie rozumiem jeśli ty masz już dość. Jak mnie  nienawidzisz i chc…

- Zamknij się ! – krzyknął podchodząc do mnie. Otworzyłam usta by znów coś powiedzieć, ale uciszył mnie kładąc swój palec na moich ustach.

- Kocham Cię. – szepnęłam wciąż z jego palcem na ustach. Jego zrobiły uroczy uśmiech.  Uśmiechnęłam się i go objęłam.

- Też Cie kocham Kooooocie ! – przedłużył ostatni wyraz. Zaśmiałam się, gdy jego ręce ścisnęły moje pośladki i podniósł mnie do góry. Owinęłam swoje nogi wokół jego pasa, a ręce założyłam na szyje. Zaczął z nami się wycofywać z pokoju.

- Idziemy świętować nasz nowy początek, kocie. – odezwał się.

- Skąd wiedziałeś że się uda ? – spytałam. Wiem że  mu chodzi o Jessice.

- Bo nikt by nie chciał odejść od takiego słodkiego kociaka jak ty! Ma dla kogo walczyć. I wywalczyła dla Ciebie. – uśmiechnęłam się na jego słowa. Patrzyłam jak w skupieniu, schodzi z nami po schodach.

- Żyjemy ! – krzyknęłam gdy już byliśmy na parterze!

- Nie wierzyłaś w moje zdolności ? – zmrużył oczy i gniewaniem się na mnie spojrzał.

- W twoje ? Nie ! – uśmiechnęłam się słodko. – Eeej ! Oddać ? – krzyknęłam, gdy walnął mnie w tyłek.

- Fikasz, kocie ? Fikasz? – spytał . Wybuchłam śmiechem, gdy mówiąc tu, ruszał przezabawnie brwiami.  Nie potrafiłam przestać się śmiać, dopóki nie doszliśmy do samochodu, usadził mnie na fotelu co oznaczało że muszę się od niego odkleić. Pochylał się nade mną, czekając aż zabiorę swoje nogi. Zamiast tego pociągnęłam go za koszulkę, na co wylądował na mnie.

- Tak mi wygodnie ! – zaśmiałam się. W jego oczach tańczyły iskierki radości.

- Kocie, jeszcze mnóstwo razy będę na Tobie, tylko wtedy będzie to przyjemniejsze . – odparł  z rozbawieniem. Zaśmiałam się i walnęłam go w ramię. Zabrałam swoje nogi i wygodnie rozsiadałam się na fotelu, gdy on obszedł samochód i po chwili do niego wsiadł.  Całą drogę do szpitala przebyliśmy drąc gardło, bo śpiewaniem tego nie można nazwać, na piosenkach. Gdy jej nie znaliśmy, wymyślaliśmy sami swoje słowa i za chwile wybuchaliśmy śmiechem. Dojechaliśmy do szpitala i dołączyliśmy do naszych przyjaciół, trzymając się za rękę, i oczywiście nie obeszło się bez ich głośnym, na cały szpital pisku radości. Przez kolejne godziny siedzieliśmy wszyscy w Sali i ciągle się śmialiśmy.  Po lewej stronie siedział Liam, obok niego Zayn, a Lou i Niall wkradli się na łóżku Jess. Po prawej stronie siedziałam u mojego Hazzy na kolanach, jedną ręką ściskając rękę Jessicy. Która oczywiście ostrzegła nas , że jak będziemy mieć małe słodkie bachorki przed nią, to nas utłucze i nam ich porwie. Spojrzałam na Harrego, gdy zaczął się wiercić. Spojrzał się na drzwi. Westchnęłam i podniosłam się z jego kolan. Złapał mnie za rękę i wszyliśmy, mówić ciche ‘ zaraz wrócimy’.  Szliśmy korytarzem, aż nagle przyparł mnie do ściany.

- Co jest kocie ?- spytałam . Już znałam odpowiedź, gdy jego ręce ścisnęły moje pośladki podnosząc mnie do góry. Szybko oplotłam nogami wokół jego pasa.

- Chce być na tobie z wielką przyjemnością. – wyszeptał mi do ucha.  Śmiałam się gdy otworzył drzwi do jakiegoś schowka. Wpakował nas do środka i zamknął drzwi.

Na początku nie jesteśmy tego świadomi. Gdy go pierwszy raz widzimy, wiemy że to tylko kolejna obojętna osoba w naszym życiu. A Nasze spotkanie nic nie zmienia. Też go uważałam ża zwykłą osobę, która była błędem jednej nocy. Z każdym dniem, rosła do niego nienawiść.  Nie potrafiłam nagle zrozumieć, czemu złość mi przechodziła. A jego osoba stała się moim marzeniem. Pragnęłam go w każdej chwili w moim życiu, a przecież nie tak dawno, chciałam się go pozbyć. Jego uśmiech, stawał się dla mnie coraz bardziej cenniejszy. Z niewiadomych powodów, to ja chciałam być powodem jego szczęścia. Rodziło się we mnie uczucie, którego za wszelką cenę, próbowałam się wyprzeć. Lecz mimo moich starań, nigdy o tego nie uciekłam. Zrozumiałam to wszystko. To jest miłość. On nigdy nie był moim koszmarem, stał się najważniejszym człowiekiem w moim życiu. Bo gdy człowiek bardzo cierpi, czeka go później wielkie szczęście. I właśnie tym on dla mnie jest. Wielkim szczęściem. Definicją miłości. Moim życiem.

- Ada potrzebuje Cię !- wyszeptał.

- Do czego Harry ? – spytałam.

- Do oddychania !

Moje osobiste szczęście. MÓJ ! Tylko Mój ! Więc wara od niego BITCH!

 The end!

 

O Mój Boże ! Moje kochane kociaki ! To już koniec. Sama nie mogę w to uwierzyć. Zaczynałam w maju, a dzisiaj już kończę. Na prawdę też ciężko mi uwierzyć, że tak przywiązałam się do tego opowiadania, że teraz ryczę pisząc to. To był najtrudniejszy rozdział jaki przyszło mi napisać! Napisać coś szczęśliwego, pomimo tego smutku.  To opowiadanie, dla mnie wiele znaczy. Bardzo wczułam się w uczucia Ady! Stworzyłam taką drugą mnie, dzięki temu mogłam wylać swoje uczucia i jej wam pokazać.  A najważniejsze co wam chciałam powiedzieć, to wszystkim podziękować ! Dziękuje że zawsze ze mną byliście, pisaliście komentarze, które dawały mi bardzo dużo szczęścia. Dzięki wam uwierzyłam, że jednak coś potrafię. Więc dziękuję, że wierzyliście we mnie, przy każdym rozdziale. Dziękuje za każde miłe słowo. Jesteś Cudowni, pokochałam was bardzo.  Kocham was najmocniej. Też również chciałam was przeprosić jeśli kiedykolwiek was czymś uraziłam albo zawiodłam.  Choć mam wielką nadzieję, że jesteście ze mnie dumni i z tego opowiadania, tak jak ja. Może jej pokochaliście.  Przepraszam, że pisze jak to było na prawdę koniec mojego pisania. Ale tak się czuję, a szczególnie, że to opowiadanie wiele mi dało. wniosło do mojego życia. Dało wiele szczęścia i co najważniejsze, dzięki niemu poznałam taką wspaniałą grupkę ludzi jak Wy. I jedną bardzo mi bliską osobę, która ciągle mi trajkotała na gg bym pisała rozdział. Tak mówię o Tobie Angelika !

Więc kończę pisać tą długą notatkę. I jeszcze raz dziękuje tym którzy zawsze byli i cudownie komentowaliście każdy rozdział! Jesteś cudowni !

I jak nie którzy pisali. NIE USUNĘ TEGO BLOGA!

I nie kończę pisania, mam kolejne dwa blogi, które będę pisała do końca. I mam wiele pomysłów na kolejne! 

I też chciałam was zaprosić na te moje inne blogi :

It 's a terrible love.

Tym razem miłość nas nie uratuję.

I jeśli macie jakieś pytania, obojętne na jaki temat. Czy chcecie pogadać. Macie mojego aska :

http://ask.fm/aleksiis

I jeszcze raz to napisze ! Kocham was i dziękuje! Za to, że te opowiadanie stało sie takie wyjątkowe dzięki wam! Jesteście wspaniali , kociaki ! <333333333333333333333333333333333

Do następnego na innym blogu, jeśli ich czytacie !

Kocham was,  Aleksaa <3