Rozdział 23

W tle.

Chciałabym gdy otworze oczy, poczuć że jestem tam gdzie powinnam.  Chciałabym zobaczyć drogę do niekończącego się szczęścia, dobrą drogę, na której zabłądziłam nieustannie podążając za szczęściem. Zgubiłam się. Zgubiłam się w życiu i nie wiem jak mam się teraz w nim odnaleźć. Ale nie zgubiłam tylko siebie. Zgubiłam wiarę w siebie i ludzi. Nie wierze w to że się podniosę. Nie wierze że ktoś mi pomoże. Nie wierze w ich miłość, dobre intencje.  Nie wierze, że pomimo swoich obietnic, zawsze przy mnie będą.  Nie wierze i nie wiem czy potrafię uwierzyć. Zgubiłam nadzieję. Nadzieję, która zawsze pomagała przetrwać każdy dzień. I mówiła że wszystko się ułoży, że idę dobrą drogą, a szczęście jest tuż przede mną. Teraz tylko słyszę głosy w mej głowie. Mówią Nie. Nic nie będzie dobrze.  A ja im wierzę.  Nie łudzę się na lepsze jutro. Nie chce mnie złudzeń, bo wiem , że kolejny dzień będzie tylko rozczarowaniem.  W czasie mojego bycia, zgubiłam sens życia. We wewnątrz, wszystko we mnie krzyczy. Głucha cisza, którą słyszą inni, zagłusza mój krzyk, gdy wołam o pomoc.  Doceniam, doceniam ich starania. Wiem, że nie jestem sama. Ale moja dusza, czuję się taka samotna. Są przy mnie, w każdy dzień, każdej nocy. Mówią do mnie ale ich nie słyszę. Nie jestem pewna czy im mogę ufać, lęk przed ich zdradą mnie rozdziera. Mam wątpliwości, chce im uwierzyć w ich obiecaną wspólną wieczność. Ale dla w nich ma inne znaczenie, gdy tak po prostu ode mnie odchodzą.  A moim towarzyszem do wieczności, staje się ciemność.

Jak idiotka, boję się im zaufać, bo boje się zdrady. Czegoś co zrobiłam innym. Zadałam ból jej, a sama boję się go poczuć.  Uszczęśliwiając siebie, zniszczyłam jej życie. I proszę ją o wybaczenie. Nie chciałam tego. Próbowałam tylko odnaleźć swoje szczęście. Niestety jej kosztem.  Nigdy mi tego nie wybaczy. Ostatnie chwile jej życia, spędzi na nienawiści do mnie.  Gdyby tylko wiedziała, jak bardzo siebie za to nienawidzę.

Kilka godzin  wcześniej

Zaniemówiłam, skamieniałam, utraciłam zdolność do jakiejkolwiek zdolności do funkcjonowania.  Stało się to czego najbardziej się objawiałam. Prawda wyszła na jaw. Ledwo powstrzymywałam się od płaczu, gdy patrzyła na nas, a z jej oczu łzy spływały w swoim tępmpie po jej bladych polikach.  Widziałam w jej oczach wszystkie emocje. Ból. Obrzydzenie. Zawiedzenie. Nienawiść. Wściekłość. 

- Jess..- zaczęłam cicho.

- Nic nie mów. Nie chce cie słuchać. Nie chce was słuchać. Nie chce was widzieć. – głos jej załamał , wybiegła szybko zostawiając nas samych. Stałam i patrzyłam w miejsce, w którym stała.  Chciało mi się płakać, wszystko w środku mnie rozrywało. Łzy w oczach mnie paliły, ale nie znajdą ucieczki. Chce krzyczeć, ale nie mogę. Moje ciało nie wyraża żadnych emocji. Nikt nie jest w stanie zobaczyć wojny, która toczy się we mnie. Zabijam samą siebie.

Teraźniejszość.

Siedziałam na kanapie z podkulonymi nogami pod brodę.  Nie wiedziałam co mam ze sobą zrobić, więc tylko siedziałam i czekałam. By wszystko naprawić. Choć wciąż słyszałam, głosy Nie. Wszystko mówiło Nie.  Nawet jeśli mi się nie uda tego naprawić, to nie mogę się teraz poddać.  Podskoczyłam na niespodziewane kłapnięcie drzwiami. Szybko zerwałam na nogi i podbiegłam pod schody, zagradzając przejście siostrze na górę.

- Musimy porozmawiać. – powiedziałam stanowczo.  Przełknęłam głośno ślinę widząc jej mordercze spojrzenie.

- O czym? O tym że mnie zdradziliście ? Jakoś podziękuje. – na jej usta wkradł się wymuszony uśmiech, jak szybko się pojawił, tak szybko znikł.

- To się zaczęło, gdy zerwaliście. – palnęłam na swoją obronę.

- Naprawdę  ? Co za ulga. – krzyknęła z sarkazmem, wymachując  rękami.

- Chce Ci wszystko wyjaśnić. – zignorowałam jej ton i dalej dążyłam do swojego celu.

- Wybacz, a ja nie chce słyszeć o tym jak pieprzyłaś się z moim chłopakiem. – warknęła na mnie.

- Proszę !- szepnęłam.

- O co mnie prosisz?  Bym znowu słuchała twoich kłamstw  ? Obiecałaś mi że , nigdy w życiu nic między wami nie będzie i kłamałaś mi prosto w oczy!. – splunęła.

- Nie chciałem tego… ja tego wszystkie nie chciałam. – wyszeptałam, pozwalając moim łzom spłynąć po polikach.

-Chciałaś. Tylko znowu kłamiesz. Jakbyś nie chciała, to byś mu się nie wpakowała do łóżku! – krzyknęła.

- Zakochałam się w nim.  Uwierz mi, że walczyłam.  Nie chciałam tego. Wybacz mi Proszę. Ja nie chciałam się w nim zakochiwać. Ale to było silniejsze.

- Nigdy Ci tego nie wybaczę, Ada ! – powiedziała i wyminęła mnie. Zamknęłam oczy i przegryzłam dolną wargę aż do krwi. Każdy ból jest lepszy od tego psychicznego.

- A i nie przejmuj się tym że twoja siostra umiera, a nie chce. Bo teraz to jest jedyne o czym marzę. – odwróciłam się do niej, by coś powiedzieć ale mnie uprzedziła. – I  wreszcie będzie mogli się pieprzyć, żyć ze sobą bez tajemnic i będziecie mieć spokój. Chujowego życia wam życzę.  I oszczędź sobie ten płacz, i tak nie uwierzę że to cię boli. – syknęła z obrażą. 

Załzawionymi oczami patrzyłam jak wchodzi na górę i się zamyka w pokoju. Usta rozchylone mi drżały,  czułam jak każdy oddech sprawia mi ból. Na który zasługuje. Jestem morderczynią.  Upadłam na podłogę , obijając swoje ciało.  Schowałam twarz w rękach i wypłakałam swoje wszystkie emocje.  Pięściami uderzałam o panele z wściekłości. Kostki od mocnych uderzeń, krwawiły. Ale nie przestawałam. Krzyknęłam i swoją twarz krzywiłam w grymas, gdy mój palce nie fortunie uderzył o podłogę. Podniosłam rękę do góry i rozprostowałam. Patrzyłam jak mój najmniejszy palec, w połowie sam zwisa. Złamany. Jak ja. Jak moje serce . Dobrze Ci tak suko, zasługujesz na więcej bólu. Podniosłam się i wolnym krokiem weszłam do kuchni. Stanęłam przed blatem napierając na niego brzuchem.  Mój wzrok padł na nóż w zlewie.

- Zasługuje na więcej bólu.- szepnęłam, sięgając obolałą rękom po nóż. Podniosłam drugą rękę i przejechałam sobie nim po moim nadgarstku. Krew zaczęła tworzyć sobie ścieżki  na mojej dłoni, a ja krzywiłam się z bólu.  Pozwoliłam by zakrwawiony nóż upadł na ziemie, wbijać się prawie w moją stopę.  Z satysfakcją patrzyłam ja krew płynie po mojej dłoni, coraz więcej i więcej.

- Ada ? – odwróciłam się  w stronę głosu. W progu stał Zayn i Harry. Obaj z przerażeniem patrzyli na moją rękę.

- Co do cholery ?- krzyknął Harry, spojrzałam na niego z bólem gdy jedna samotna łza, uciekła z mojego oka. Podbiegł do mnie i ostrożnie złapał zakrwawioną rękę. Czułam ból gdy przemywał ją wodą. Patrzyłam na jego usta, które ciągle układy jakieś słowa. Krzyki, których nie słyszałam.  Usiadłam na krześle i patrzyłam jak obydwoje bandażują moją skaleczoną rękę. Krzyczeli, ciągle krzyczeli.  Podniosłam wzrok , a moje oczy dostrzegły jego. Pełne bólu, zawiedzenie. Zawiodłam go. Nie chciałam go zawieść. Tak bardzo nie chciałam. Tak bardzo go kocham.  Przybliżyłam się do niego i wtuliłam w jego ciepłe ciało.  Nie czekałam długą, przytulił mnie bardziej do siebie.  Zaciągnęłam się jego zapachem. Za ramienia Harrego spojrzałam na Zayna. Widziałam jego ból. Szepnęłam do niego bezgłośne przepraszam. Uśmiechnął się do mnie blado. Nie odrywając się od loczka, ręką wskazałam Zaynowi, by do nas się przytulił. Za chwile wszyscy staliśmy przytuleni.  Znów to uczucie bezpieczeństwa. Znów krzyki, że powinnam im wierzyć. Znów strach, przed ich utartą .

Kilka godzin później.

Siedziałam na huśtawce przed domem i czekałam aż wróci Harry. Przez godzinę ich przekonywałam, żeby pojechali załatwić jakieś sprawy, o których coś wspominali, ale uparci stawiali na tym że zostaną, bo mogę sobie coś zrobić. Obiecałam im, że nic sobie nie zrobię. Nie wiem czy uwierzyli, ale pojechali. Ale każdy wie, że moje obietnice nie są niczego wartę.

Patrzyłam jak czarny samochód podjeżdża pod dom. Zdziwiłam się gdy zobaczyłam wychodzącego Nialla. Tylko jego. Szedł do mnie ze smutnym wzorkiem. Pocałował mnie w policzek na przywitanie.

- Cześć mała, Harry zaraz będzie. Ja na chwile tylko skoczyłem po rzeczy. – wyjaśnił, zmarszczyłam brwi.

- Jakie rzeczy ? – spytałam.

- Dla Jess. Lekarz kazał jej zostać w szpitalu, bo dzisiejszych badaniach. Obiecałem jej pomóc. – przytaknęłam i poczekałam, aż chłopak z torbą wyszedł z domu. Zdziwiłam się, że bez słowa ruszył do samochodu.

- Niall. Czekaj jadę z tobą. – wstałam z huśtawki. Stanęłam na chwile gdy się odwrócił i posłał mi przepraszające spojrzenie.

- Przepraszam Ada. Ona nie chce Cię tam widzieć. – szepnął i wchodząc do samochód krzyknął jeszcze raz przepraszam i że przyjedzie później.  Zagryzłam wargę, by się nie rozpłakać.  Postawiłam krok do przodu, jeden za drugim. Pozwoliłam by mnie prowadziły. Szłam, bez celu. Szłam moją drogą bólu. Zatrzymałam się na moście. Weszłam na jego krawędź i patrzyłam jak rzeka spokojnie płynie. Chciałam , żeby moje życie było spokojnie.

- Dziecko kochane co ty robisz ? – otworzyłam oczy i przez ramie spojrzałam na staruszkę. Jako jedyna, pośród przechodzący tu ludzi, zwróciła mi uwagę. Jako jedyna przejęła się mną. – Chcesz się zabić ?

- Nie. – szepnęłam. Wszystko we mnie krzyczało nie.

- Dlaczego tam weszłaś ? – spytała.

- Nie wiem. – odpowiedziałam. Nie chciałam się zabić. Nie mam odwagi. Musiałam ponieść wszystko swoje rany, za krzywdzenie innych. Nie mogę się zabić.

- Chciałabym skoczyć. Pozwolić by woda zabrała moją dusze. By zabrała moje życie. Ale jestem tchórzem, który nigdy tego nie zrobi. Będę czekała aż mój ból sam mnie zabije. Powoli wypala moje serce, moje żyły.  Ból zabiera mi oddech. Wiem jak to mogę skończyć. Zabić swój ból, zabijając siebie. Ale tego nie zrobię. – mówiłam na jednym oddechu patrząc się w niebieską wodę. Odwróciłam się i zeskoczyłam na bezpieczną powierzchnie , stanęłam naprzeciw starszej kobiety.

- Dziecko.- zaczęła ale jej szybko przerwałam.

- Czy czuła pani, że nie ma dla pani tu miejsca ?Że wszystko co pani robi jest niewłaściwe ? Jak wszystko wokół pani umiera ? Że jest  pani potokiem bólu dla innych ? Wszystkie pani czyny, każde słowo kogoś rani ?  Czy czuła się pani jednym wielkim problemem ? Który niszczy każdemu życie ? Czy czuła pani że jest nikim ? Ja czuje. Jestem zwykłym śmieciem. Zabiłam siostrę. Sprawiłam że pragnie śmierci, by tylko ode mnie uciec. Ja nie zasługuje na śmierć. Zasługuje na największy ból. I go czuje. Nie zasługuje na jej wybaczenie. Nie zasługuje na ich przyjaźń. Na czwórkę chłopaków, którzy odmienili mi życie, dali kawałek swojego szczęścia. Nie zasługuje na niego. Na jego miłość. Na  to by przy mnie był. Nie zasługuje na nic. Bo jestem nikim. – powiedziałam i zostawiłam za sobą, lekko zaskoczoną staruszkę. Byłam już na końcu mostu i coś kazało mi się odwrócić. Spojrzałam przez ramie i dostrzegłam JEGO na drugim końcu mostu. Odwróciłam się do niego przodem. Wybrać drogę do Niego, czy uciec w samotność ? Stałam i patrzyłam jak on stawia kroki. Nie ruszyłam się. Nie chciałam. Nie chciałam uciekać. Ale nie byłam pewna czy chce iść do Niego. Jestem pewna swoich uczuć. A nie chce by on brał na siebie mój ból. By każdego dnia patrzył jak się staczam przez jej śmierć. Jak ból mnie wyżera i odbiera każdą cząstkę mnie.  Nie mogę pozwolić by cierpiał razem ze mną, by umierał kiedy ja będę umierać.  Zabiorę mu jego szczęście. A nie chce. Nie mogę go zniszczyć tak jak zniszczyłam siebie i Jessice. Ja… Nie jestem jego szczęściem.

- Musze iść.- szepnęłam gdy stanął przede mną.

- Gdzie ?

- Musze przestawać być waszym bólem. – ciągle marszczył czoło, nie rozumiejąc mnie.

- O czym ty mówisz ? – spytał. Nasz czas się skończył. Pozwól mi umrzeć w samotności.

- Musze zniknąć. – chciałam odwrócić i się odejść. Nie , nie chciałam. Musiałam. Dla niego. Ale mnie złapał za nadgarstek i zamknął w mocnym uścisku.

- Nie pozwolę Ci odejść.  – szepnął mi do ucha. Przymknęłam powieki.

- Musisz mi pozwolić odejść.  – szepnęłam.

- Nie pozwolę Ci odejść.  – złapałam jego ręce i powoli się odsuwałam , nasze dłonie coraz bardziej się rozciągały, każdy mój krok w tył sprawiał, że byliśmy coraz dalej, aż w końcu nasze dłonie się rozłączyły.  Spojrzałam na jego oczy, pełne bólu, pełne łez szukających wyjścia.

- Ja pozwalam Ci odejść. – szepnęłam i odwróciłam się.

Nie trzymałam dłużej ich w moich oczach. Pozwoliłam by znalazły drogę ucieczki. Ja znalazłam. Drogę, którą przejdę samotnie, ze swoim bólem. Zaczęła się.  Moja wieczność z ciemnością. Tylka ja i ona. Tylko ja i ból. Tylka ja i samotność.  Zbliżamy się do ostatniej podróży życia. To  mój koniec. 

________________________________________________

Moje kochane mordeczki , mam nadzieje, że ten smutny rozdział się spodoba, bo dla mnie on znaczy coś więcej. Jak w każdym rozdziale przelewam siebie, ale w tym najbardziej, i myślę że może wam się spodobać. Nie myślę , mam taką nadzieję.

Również chciałam wam podziękować, za to że jesteście tu i komentujecie , to dla mnie wiele znaczy, i jest was tu coraz więcej. Dziękuje z całego serca !

I z bólem serca, przekazuje wam wiadomość, że to przedostatni rozdział . Nie wiem, kiedy dokładnie dodam ostatni. Zakończenie, no cóż, nic wam nie powiem, jakie będzie, ale spodziewałabym się wszystkiego ! 

Będę ryczeć jak głupia, gdy będę musiała napisać koniec. Tak samo nie chce jak wy, bo dla mnie świat Ady i Harrego,stał się moim światem, ale zawsze musi być koniec. 

Więc jeszcze raz dziękuję za wszystko i do ostatniego ! 

Kocham was kociaki !<3333333