Rozdział 17

Siedzę już od godziny w tym parku i nie mam ochoty się z niego ruszać.  Siedząc tu mogę rozmyślać o wszystkim i o niczym. O tym, że zawsze kogoś obwiniałam, gdy coś się sypało, ale to wszystko moja wina. I to ja jestem winną i nikt więcej nie zasługuje na cierpienie, oprócz mnie. Niektóre sprawy powinnam rozegrać inaczej, ale nawet na najprostszej drodze potrafię się zgubić. To jest żałosne, bo kiedy tu siedzę, udało mi się wyjść z hotelu to mogę uciec. Pojechać na lotnisko i wrócić do Londynu. Ale czy tego chce? I czym mam, do kogo? Nie chce. Zawsze sobie mówiłam, że muszę uciec, bo nie dam rady wytrzymać przy nim. Teraz wiem, że nie dam rady bez niego. Nawet, jeśli mamy być w takich stosunkach jak teraz, on ma być dupkiem, a ja sarkastyczną suką to mi odpowiada, bo czuję, że on jest przy mnie.

 Wyjęłam z kieszeni ciągle wibrujący telefon.

- Halo? – Odebrałam zamykając oczy.

- Ada gdzie ty jesteś? – Usłyszałam ten ochrypły głos.

- W parku.

- Jakim parku? Wróć do hotelu.

- Nie chce.

- Nie uciekaj, proszę. – Słyszałam jak jego głos się łamie.

- Nie ucieknę od Ciebie. –  Powiedziałam i nacisnęłam czerwoną słuchawkę.  Nie wiem, dlaczego to powiedziałam. Nie wiem, dlaczego uciekam od nas, nie wiem czy mu już zależy czy nie? Znowu setki pytań i zero odpowiedzi. 

Czasami walczymy, Czasami płacze. Dlaczego nie mogę po prostu się z nim pożegnać?

Czasami powinnam, ale Czasami nie mogę Zgromadzić siły by powiedzieć, że to jest złe

Czasami nienawidzę, czasami kocham Czasami cierpię, czasami nie

Czasami czekam na jego zmianę, Ale jest dobrze, po prostu musze zapłacić

Czasami obiecuję, że jestem gotowa pozwolić mu odejść, ale nigdy nie chcę zostawić go samego

I nigdy nie zostawię go samego Mówią, że mam pranie mózgu, ale ja jestem zakochana w tym mężczyźnie

Wmawiam sobie, że to nie jest tego warte Już wiem, że nie zasługuję na to

Ale jeśli to jest od Ciebie to nie obchodzi mnie cierpienie To jest mój idealny koszmar.

Zgasiłam fajkę i weszłam do naszego apartamentu. Przy wejściu wpadłam na mocno wymalowaną blondynę.  Szpachelką można zdrapywać jej tapetę z twarzy.

- Kolejny dziwka Stylesa.- Uśmiechnęłam się do niej wrednie. No sorry, ale tak wyglądała i jeszcze to ubranie. Wiem, że na dworku jest gorąco, ale bez przesady, to więcej odsłania niż zakrywa.  Ona tylko uśmiechnęła się na moje słowa. Nie mam pytań…

- Już cię lubię. I nie. Nie jestem dziwką Stylesa. Przyszłam do Zayna. – Wyjaśniła. – I jego też nie jestem. Jestem jego byłą. – Tak, to bardzo pocieszające. Nie jest dziwka, ale byłą Zayna i to tutaj i z nim, to jest cholernie pocieszające.

- Skoro byłą, to, co tutaj robisz?

- Dowiedziałam się, że tu jest, to przyszłam powspominać stare czasy. – Odpowiedziała z uśmiechem.

- Jakież to miłe.  – Dodałam z mocnym sarkazmem, na co tylko się zaśmiała.

- Wiesz Ada, prawda? – Spytała. Skąd ona to wie? Nie czekając na moją odpowiedź, której nie zamierzałam jej dawać mówiła dalej. – Nie jestem dla ciebie zagrożeniem, ja i Zayn to przeszłość, tylko przyznaj, jest beznadziejnie być zazdrosną od dwóch naraz nie? – Wciąż była miła, co mnie zdziwiło. I skąd ona wie, że jestem zazdrosna o nich. Proszę przecież nie jestem, nawet, jeśli troszkę to tego tak nie widać nie?

- Wiesz ja cię jednak nie lubię. – Stwierdziłam szorstko.

- Może kiedyś polubisz. Pamiętaj w swoim czasie zrozumiesz, który jest tym właściwym. Moim nie jest Zayn, więc spokojnie nie musisz mnie nienawidzić. – Powiedziała i odeszła. Okey to dość dziwne trochę krepujące i przerażające. Tak to bardzo dziwne i nie zmienia to faktu, że i tak cię nie lubię blondyneczko. Za dużo wiesz, choć nic ci nie powiedziałam. Przerażają mnie tacy ludzie.

Zamknęłam za sobą drzwi i zdjęłam buty. Usłyszałam głośny bieg i za chwile Zayn stał przy mnie. Chciałam już coś powiedzieć, ale ten nie spodziewanie mnie przytulił. To miłe.

- Co tak długo? – Zapytał. A to będzie ciekawa historia.

- Pogadałam sobie trochę z twoją byłą. – Odparłam szorstko. Odsunął się ode mnie i patrzał zmrużonymi oczami. Za chwile ujrzałam jego białe ząbki.

- Oj nie bądź zazdrosna. – Mruknął i znowu mnie do mnie przytulił. Tulas jeden.

- Nie jestem. – Walnęłam go ręką w plecy. Zaśmiał się i zaczął kołysać nas raz na prawo raz na lewo.  Cała moja złość ze mnie uleciała. No, bo jak można się na niego wściekać? Nie da się, bo to taki przytulaśny seksiak.  Odsunęłam się od Zayna, gdy usłyszałam za sobą głośne chrząknięcie. Odwróciłam się i zderzyłam się z klatą Harry’ego.  Głośno westchnęłam czekając na jego jakąś głupią odzywkę. Na razie milczał.

- Chciałem pogadać, ale widzę, że wam przeszkadzam. – Zwrócił się do mnie i wbiegł po schodach na górę.  Ugh.. Głupia chęć pobiegnięcia za nim. Odetchnęłam głośno i odwróciłam się do seksiak.

- To ja pójdę do niego. – Powiedziałam i skierowałam się do schodów. Nie chciałam tego powiedzieć. Chciałam to zrobić, ale powinnam się siłować i zostać z Malikiem. Dlaczego to musi być silniejsze? Zapukałam i czekałam na jakiekolwiek jego słowo, ale się nie doczekałam. No to wchodzimy. Otworzyłam drzwi i wpadłam do ciemnego pokoju. Były zasłonięte zasłony, a sam zainteresowany leżał na łóżku plackiem i z słuchawkami w uszach. Usiadłam na rogu łóżka i patrzyłam na jego twarz. Powieki miał przymknięte, kilka pasm loczków zasłaniało jego czoło. Był idealny, mogłam patrzeć się na niego do końca mojego życia i nigdy bym nie zmieniła tego na inną czynność. Chyba wyczuł moją obecność, bo otworzył oczy. Przez chwile patrzył się na mnie, ale zaraz kilka razy zamrugał jakby nie mógł uwierzyć, że tu jestem, że jestem prawdziwa.  W końcu dał sobie z spokój z ciągłym mruganiem i świdrował mnie wzorkiem tak ja jak jego. Mam ochotę położyć się przy nim i ciągle tu być.  Ale ciągle wiem, że dla niego liczył się tylko seks i zamówił sobie tą jebaną szmatę.  On pewnie też tego nie chce, gdyż mu powiedziałam, że nigdy nie chce z nim być.

- O czym chciałeś porozmawiać? – Szepnęłam cicho. 

- O twoim ‘ Nie ucieknę od Ciebie ‘ – uśmiechnął się chytrze.  Więc tak.. To nie jest ciekawe. Wstałam z łóżka i zaczęłam chodzić po pokoju.

- Nie miałam kasy. – Burknęłam przegryzając wargę.

- Nie wierze Ci. – Odparł przybliżając się do mnie. Dlaczego? Dlaczego Harry wierzysz w moje inne kłamstwa, a w to nie chcesz? Dlaczego w te gorsze i w te największe? Uwierzyłeś, że nie chce z tobą być, uwierzyłeś, że Cię nienawidzę i to pewnie, dlatego chcesz mnie teraz zranić tymi chamskimi tekstami? To, dlatego jesteś dla mnie takim dupkiem, bo uwierzyłeś w moje kłamstwa? Dlatego, że nie potrafię przyznać się, że Cię oszukałam? Wybacz, że tego nie zrobię wybacz, że dopiero teraz zrozumiałam, że dla ciebie to nie jest miłość.

- To może pogadajmy o twoim, ‘ Jeśli nie pojedzie z nami to odchodzę z zespołu  ‘?  - Uśmiechnęłam się chytrze, szybko zmieniając temat.

- Skąd to wiesz?

- Nie ważne. Powiedz mi Harry, po co robiłeś tą szopkę grożąc odejściem? Po to by zaciągnąć mnie tu i nabijać się, czy znów zaciągnąć do łóżka? No, po co Harry?- Spytałam kładąc swoje ręce na jego torsie i odepchnęłam go parę razy.

- Po co mam Ci to po raz kolejny powtarzać skoro Ci to mówię, a ty mnie osądzasz, że spałem z dziwką.  Nie, nie spałem z żadna dziwką i nie rozumiem, czemu próbujesz mi to wmówić? – Jego ręce latały w każdą stronę.

- Skoro nie, to, dlaczego nie próbowałeś się bronić? Ty odpuściłeś nawet nie próbując tego wyjaśnić.

- A uwierzyłabyś mi? – Spytał, nie odpowiedziałam. – Widzisz. – Pokręcił głową śmiejąc się. – Nie miałem żadnej dziwki. Dlaczego mi nie wierzysz Ada?

- Bo nie wiem, co jest kłamstwem a co prawdą.

- Prawdą jest moja miłość do Ciebie. Prawdą jest miłość Twoja do mnie. Prawdziwa jest nasza miłość.  Kocham Cię tak samo jak ty mnie. I w swoim małym serduszku wiesz, że to jest prawda, bo inaczej byś dawno uciekła. A ty ode mnie nigdy nie uciekniesz. – Uśmiechnął się z satysfakcją stając tuż przy mnie. Nasze nosy się dotykały, czułam jego oddech, widziałam usta, które aż prosiły się o całowanie.

- Chciałabym móc Ci powiedzieć jak bardzo się myślisz. – Spojrzałam w jego zielone tęczówki. Błyszczały tak pięknie błyszczały, dając mi nadzieję, że tak tylko patrzą na mnie i cały świat znika, gdy widzą mnie. Tak samo jak moje, gdy widzę Harrego. – Ale nie mogę. – Szepnęłam w jego rozchylone wargi. Kusiły, tak bardzo kusiły. Zrobię wielki błąd podając się tej pokosie, ale dłużej nie wytrzymam. Pragę ich, tak samo jak pragnę Go.  Nie czekając dłużej, wbiłam się w nie. Poczułam jak się uśmiecha i odwzajemnia pocałunek. Był brutalny i namiętny, założę się, że z boku wygląda to tak jakbyśmy chcieli się zjeść. Na deser Harrego Stylesa proszę. Brzmi apetycznie. Poczułam jego duże dłonie na tyłku, za chwile podnosiłam się do góry, szybko oplotłam nogi wokół jego pasa.  Harry zaczął się cofać i upadliśmy na łóżko.  Jego usta oderwały się od moich i przeniósł jej na szyje, a rękami błądził pod moją bluzką. Przechodziły mnie przyjemne dreszcze przez jego dotyk.  Zostawiał mokre ślady na szyi schodząc coraz niżej. Włożył pod bluzkę swoją głowę i zaczął nią kręcił w prawo, a to w lewo, przez co jego loki łaskotały mój brzuch. Wiłam się pod nim ze śmiechu, bo mój głupi brzuch musi reagować na takie głupie, ale przyjemne bzdety. Prosiłam go, żeby przestał, a on nadal to robił, za chwile popłaczę się ze śmiechu. To gilgocze!

- HAROLDZIE!  - Usłyszeliśmy krzyk Nialla. Za nim cokolwiek udało nam się zrobić on już otwierał drzwi. – Zabrałeś m… mi… moje…. Żelki. –Co słowo robił pauzę i z wielkim oczami patrzył na nas. Wyobrażam sobie jak to musi wyglądać. Moje nogi założone na jego plecy, Harry zamiast wyjąć głowę z pod mojej bluzki, wepchał ten sagan w dekolt bluzki, przez co stykaliśmy się twarzami. Zadziwiające, że we dwoje zmieściliśmy się w tej bluzce.

- Ja… przepraszam… nie chciałem przeszkadzać. – Odezwał się speszony i wycofał zamykając drzwi. Kurwa! Zaczęłam się nerwowo wiercić, nogi szybko opuściłam na pościel.

- Harry cofaj głowę. Musimy za nim iść, bo zacznie gadać o tym. – Warknęłam wiedząc, że on sobie z tego nic nie robi.

- Boisz się, że powie Malikowi? – Spytał srogo i popatrzył na mnie chłodnym wzrokiem. Kurwa Malik…

- Chodzi mi o Jessice, nie po to się z nią pogodziłam, żeby teraz znowu pokłócić. Proszę Cię Harry. – Westchnął i zaczął wycofywać głowę przy okazji zahaczając moje cycki ustami. Gdybym go nie walnęła w ten sagan to by bym tam został wieczność. Niewyżyta seksualnie owca! Zeszedł ze mnie i pomógł mi wstać.  Jeśli chodzi o moją siostrę, nie mogłam tak po prostu ignorować jej ciągłych telefonów.  Pogodziłam się z nią, choć nie będzie już jak wcześniej, ale wole takie kontakty niż żadne, w końcu to moja siostra i ją kocham. Szybkim krokiem zeszliśmy na dół. Siedział w salonie przez telewizorem z paczką chipsów. Serio, a przed chwilą to się żelek chciało?! Wyglądał na spokojnego, więc chyba będzie dobrze.

- Niall – zaczęłam cicho stojąc przed nim, a za mną Harry. Jasne jak coś to ja dostane pilotem a nie ty, dupek! – Możesz nikomu tego nie mówić o tym, co widziałeś? – Spytałam a on spojrzał na mnie z … zawiedzeniem?  Czy ja go zawiodłam?

- CO WY WYPRAWIACIE? – Krzyknął, aż się cofnęłam wpadając na Harrego. Szybko odsunęłam się, gdy położył ręce na moich biodrach, a Niall patrzył na nie wzorkiem jakby chciał je odciąć. On chyba za bardzo na to reaguje. – Ada on chodził z twoją siostrą! – Dodał już spokojnie, ale nadał widziałam, że jest zły, to obrzydzenia i zawiedzenie w oczach.

- Właśnie chodził. – Palnęłam, idiotka ze mnie! Słaba wymówka.

- TO, CO Z TEGO? – Kolejny krzyk. Skrzywiłam się. – I tak ją tym ranisz.  Ona nadal go kocha i się załamała tym rozstaniem i naprawdę myślisz, że ją nie zranisz? – Przepraszam, dobra przepraszam, ale ja też go kocham. I wiem, że to jest zakazane, ale kurwa ja go nie chciałam pokochać. Nie chciałam tej miłości!

- Wiem to, dlatego proszę Cię żebyś nikomu tego nie mówił. – Poprosiłam łamiącym się głosem.

- Nie powiem, ale tylko, dlatego żeby Jess nie cierpiała! Ada zawiodłem się na tobie, nie myślałem, że jesteś w stanie zrobić coś takiego siostrze.  A ty Harry, naprawdę jest milion dziewczyn na świecie, a ty musiałeś wybrać Ade? Zawiodłem się na was. – Mówił i patrzył na nas ze smutkiem w oczach. I odszedł, zniknął nam z oczu, zostawiając mi ból w sercu.  Nigdy nie chciałam go zawieść. On był moim słodkim blondynkiem, a teraz nawet na mnie nie spojrzy. Zasługuje na to. Zrobiłam coś okropnego, ale niech ktoś mnie zrozumie, że ja się o to nie prosiłam.  Zawsze wszyscy powtarzają, że miłości się nie wybiera, więc dlaczego nikt nie chce zrozumieć, że ja go nie wybrałam. Ja nie kazałam sercu go pokochać. Walczyłam z tym. Ale miłość jest silniejsza i ja chce tylko waszego zrozumienia i wybaczenia.

- Hej kocie będzie dobrze. – Harry mnie odwrócił do siebie i mocno objął. – On bardzo polubił Jessice i nie chce by cierpiała. A Ciebie pokochał, jesteś jego przyjaciółką i mu przejdzie. On nie umie się długo gniewać. Kocie wszystko się ułoży. – Odsunęłam się i spojrzałam mu w oczy. Uwierzyłam mu, wierze, że będzie wszystko w porządku.  Zaczął przybliżać swoja twarz do mojej.  Serio kurwa? W takim momencie.

- Nie! – Odsunęłam go od siebie i pobiegłam na górę.

Kilka godzin później.

Siedziałam na balkonie i paliłam fajkę za fajką. Chyba nie muszę mówić, że czuję się chujowo. Chociaż to mało powiedziane. Kolejna osoba, która się na mnie zawiodła.  Nie chce żeby Niall był następną osobą, którą stracę przez miłość. Chwilami tego nie żałuje. Momenty, w których on jest przy mnie i czuję go to jestem szczęśliwa, że go pokochałam, ale to za chwile znika, ta chwila się ulatnia i czuję, że tego żałuje. Nienawidzę go kochać, ale zawsze będę. Czasami przechodzi mi przez myśl, że nawet dla kilka chwil szczęścia z nim to wszystko jest warte. A czy tak naprawdę jest? Nie za dużo osób przez to cierpi?

Pogubiłam się. Naprawdę. Nie wiem, co będzie z Zaynem, Jess, Harrym i Niallem.  Czy mogę być z Zaynem? Czy mogę być tak cholerną egoistką i go wykorzystać żeby czuć przy nim szczęście a w zamian nic mu nie dawać? Chyba jestem tą egoistką.

Zeszłam na dół do kuchni po coś do picia, gdzie zastałam cudne widoki.  Przy stole siedzieli sobie seksiak z owieczką. Dobrze, że się pogodzili.  Gdy tylko przekroczyłam próg ich wzrok był skierowany na mnie i czułam jak podążają za każdym moim ruchem.  Odwróciłam się do nich, czy oni serio muszą się tak gapić? To mnie cholernie wkurza. Dobra czuje się winna, gdy są przy mnie.   Czuje się jakbym ich zdradzała. Kurwa jestem suką!

- Co? – Warknęłam. – Macie rozkmine dnia?

- Harry się zastanawia nad zachowaniem dziewczyn. Najpierw samego się na niego rzucają a później odpychają. Może ty mu to wytłumaczysz?  - Taa żałuje się zapytałam.

- Twoim wytłumaczeń posłuchałbym z chęcią. – Odezwał się Styles. Dzięki Malik wkopałeś mnie.

- Może zaczęły narzekać? Wiesz może słabo całujesz?– Odparłam chcąc się z nim trochę podrażnić.

- W łóżku nie narzeka. – Odparł z chytrym uśmieszkiem.

- Przy tobie może nie, a skąd wiesz, że przy innych nie? – Uśmiechnęłam się do niego i skierowałam do wyjścia, za sobą słyszałam głośne ‘ łuuuuuuuuuuuuuuuuu ‘ Zayna i za chwile ‘ ała ‘ pewnie owieczka zafundowała mu bliski kontakt z jakąś rzeczą.  Już myślałam, że dojdę do swojego pokoiku i pójdę spać by odpocząć, choć trochę od dzisiejszych zdarzeń. Przyjemnych i tych nie przyjemnych. Ale się myliłam. Przed samym, ale to samiutkim pokojem, nad czym ubolewam stał marchewa i się głupio uśmiechał. Zabijcie mnie!

- Widzę, że nie jestem już Ci potrzebny. – Usłyszałam go za mną, gdy go mijałam i chciałam mu kłapnąć drzwiami przed nosem, ale się nie udało. Biedna ja.

- Nigdy nie byłeś mi potrzebny. – Prychnął pod nosem, mamrocząc coś o mojej wredocie. Tak Louisie wiem jestem wredna, a dla ciebie szczególnie. Taki mały bonus.

- Słyszałem. – Oznajmił ciekawą informacje ruszając śmiesznie brwiami.

- Naprawę? Ty możesz słyszeć? – Odezwałam się z udawanym zachwytem. Wywrócił oczami.

- O tobie i Harrym. – Serio on albo nas śledzi, albo oni o wszystkim gadają gorzej niż baby.

- Czy wy o wszystkim sobie mówicie?

- Tak, bo jesteśmy przyjaciółmi, prawdziwymi i nie podszywamy się pod nich żeby się zranić. – Odpowiedział poważnie. Dość dziwne to.

- Co masz na myśli?

- To, że nie, które osoby robią ci świństwa za plecami a raczej twoim bliskim.

- Louis, o czym ty mówisz?

- Dowiesz się w swoim czasie.  – Mruknął i szybko wyszedł. No chyba nie! Wracaj tu małpo! Otworzyłam drzwi i zobaczyłam go na końcu korytarza gadającego z Liamem.

- TOMLINSON wracaj tu i mów, bo inaczej marchewko zgnijesz w ziemi! – Krzyknęłam. Odwrócił się przerażony i zaczął uciekać. Nienawidzę biegać! Ale muszę wiedzieć, o co chodzi temu idiocie.! Zmusiłam swoje nogi do biegu, czuję, że czeka mnie długi maraton.

____________________________________________________________

Udało mi się napisać wcześniej, więc dodałam!  No i nie wiem, co mogę dalej napisać. Napiszę tylko, że mam nadzieję, że wam się spodoba ten rozdział i że was kocham mordeczki!  ;*

Czytasz = skomentuj. ( Nawet kropek czy jakikolwiek znak, to dla mnie ważne)

Całusssy ;*

Również zapraszam na mojego nowego bloga :D

http://tym-razem-milosc-nas-nie-uratuje.blogspot.com/