Rozdział 20

W tle.

Pierwszy raz w moim marnym życiu czuje, że tym razem moje decyzja jest dobra. To marne życie, nie
wydawało się wcale takie być przy nim. Przy nich. Co prawda, moje serce przez te dwa dni błagało o jego obecność, ale jakimś głoskiem wołało o moich przyjaciół. Prawdziwych, nie tych, którzy mnie oskarżają o nie wiadomo o co. Szczerze, chciałam się dowiedzieć o nich, co tym razem zrobiłam, że pokazali mi prawdę, którą jest to , że wcale mnie tak nie kochali jak mówili, co dalej jest dla mnie bardzo bolesne. Minęło dwa dni. Wydaję się tylko. Dla mnie aż. Te dwa dni pokazały mi, że jak nic nie zrobię, to dopiero będę miało piekło.  Te dwa pieprzone dni, pełne bólu dały mi siłę. Walczę, po raz pierwszy od ich śmierci. Bo przecież, bez rodziców nie dawałam rady. Pierwszy raz od ich śmierci, poczułam że mam po co żyć. Byłam szczęśliwa bez nich i wiem, że oni ze mną też. To wszystko dzięki niemu. Obwiniłam go o zjebanie życia. Teraz dziękuje za jego odratowanie. Czuję, jak moi rodzice są ze mnie teraz dumni. Mimo że zawaliłam szkołę, zraniłam siostrę to znalazłam tą siłę i uwierzyłam, że jeszcze całe życie przede mną. Życie z nim. Walczę i skoro siedzę w tym pieprzonym samolocie, nie poddam się. On walczył o nas, teraz ja zawalczę. Przede mną cała wieczność z nim, albo ostatnie minuty . Jak mi nie wybaczy ? Jak ma dość ? Jak zwątpił w moją miłość ? Udowodnię jak bardzo jest wielka.

Um i co teraz? Wylądowałam już na miejscu i nie wiem gdzie się chłopaki znajdują. Mogłam to sprawdzić a nie lecieć na gapę, choć dobrze wiem, że dzisiaj na pewno są we Włoszech.  Nie mogę zadzwonić do Harrego, zresztą nie odbierze. Próbowałam.  Już wiem. Szybko wyjęłam komórkę i wybrałam dobrze znany numer.

- Halo ? Ada ? Jezu, jak dobrze że dzwonisz, martwię się. Od dwóch dni nie dałaś znaku..- wywróciłam oczami. A tego co ? nakręcili by tak gadał ?

- Zayn jest w porządku. Proszę Cię nikomu nie mów że dzwonie.  Możesz przyjechać na lotnisko ? – spytałam.

- Jakie lotnisko ? – mam ochotę sobie szczelić faceplama.

- We Włoszech panie nie za bystry.

- Widzę że dowcipnisia wróciła. Będę za jakieś piętnaście minut. – dodał na co się uśmiechnęłam.

- Okej.  – odparłam. – A  ja widzę , że tobie mózg nie wrócił. – dodałam sama do siebie, próbując się rozłączyć.

- Słyszałem ! – wydarł się do słuchawki, krzywiłam się mimo , że miałam ją na wysokości pasa, to słyszałam jego krzyk. Wywróciłam oczami i tym razem na pewno się rozłączyłam. Podniosłam wzrok i skapnęłam się, że przygląda mi się jakaś staruszka, stojąc przede mną i to bezczelnie.

- Jakiś problem ? – spytałam podnosząc brew. Speszyła się i odeszła mamrotając coś o nie wychowanej  rozkapryszonej hałasujące młodzieży. Tak , a wy na pewno byliście grzeczni i spokojni w naszym wieku. Jak zawsze zresztą !

Po piętnastu minutach, które się wydłuży ujrzałam seksiaka  z tym powalającym uśmiechem. Nim zdążyłam coś powiedzieć, znalazłam się w jego ramionach. Tak, zdecydowanie brakowało mi tego przed dwa dni. Uzależniłam się. Ale to dobre uzależnienie.

- Co ty tutaj robisz ? – spytał odsuwając się.

- Stoję. – odparłam z uśmiechem. Wywrócił oczami.

- Dlaczego  ?

- Bo moje stopy zamarzyły sobie stania na tej o to tutaj podłodze. – droczyłam się z nim.

- To jest zbyt dziwne, że ruszyłaś swój leniwy zadek.  – ej tylko nie leniwy. On po prostu często odpoczywa.

- Zaraz Ci pokaże, jak daleko twój zadek potrafi latać . – zaśmiałam.  Podał mi rękę a w drugą wziął mój bagaż.

- Leci mój zadek, leci. Razem lećmy, a ty leć z nami. Lećmy ooo. – zaczął śpiewać. Zaśmiałam się , a ludzie patrzyli na nas jak na idiotów. Ale za chwile nie było mi do śmiechu, bo naprawdę lecieliśmy biegiem gdy ktoś krzyknął ‘ To jest Zayn Malik ! ‘  tylko te słowa, a leciał za nami całym tłum.  Nie zamówiliśmy taksówki, do ich hotelu mieliśmy jakieś dwadzieścia minut drogi, którą przebiegliśmy śpiewając  ‘  a ty tańcz tańcz kiedy inni tańczą  i pij pij drinka z pomarańczą ooo’  trzymaliśmy się za ręce i śpiewając te słowa robiliśmy obroty na środku chodnika.  Przestaliśmy pod samym hotelem. Po cichu weszliśmy do ich apartamentu, oczywiście Malik pierwszy by uprzedzić chłopaków o mojej wizycie i prosić o ciszę, bo to ma być niespodzianka dla Stylesa . Tylko jak mnie przyjmie ?

Weszłam po cichu do jego pokoju. Stanęłam w drzwiach i zobaczyłam siedzącego Harrego na podłodze z podkulonymi nogami i obok niego klęczącego Louisa.  Byli odwróceni. Płakał, słyszałam jego szloch, a łzy momentalnie pojawiły się w moich oczach. To przeze mnie ! Może nie powinno tu mnie być ? Co jak mnie odrzuci i będzie cierpiał jeszcze bardziej przez mój widok ?

- Louis – odezwał się załamanym głosem. – Ja nie chciałem tego… Powiedziałem że to koniec , ale nie chciałem… Po prostu… zraniły mnie jej słowa… gdy ja byłem najszczęśliwszy ona cierpiała.. przeze mnie.. nie jest ze mną szczęśliwa… kocham ją… i boli  to … że przez te dwa jebane dni .. się nie odezwała… czy dla niej to nic nie znaczyło ? dlaczego ona odpuściła ? mówiła że mnie kocha… a teraz odeszła z mojej winy… tak bardzo to boli.. nie dam rady dłużej Lou.. kocham ja, tak kurwa zajebiście ją kocham a ona…

- Też Cię kocha. – przerwałam mu ocierając mokre polika.  Tak popłakałam się. Nastąpiła wielka cisza. Równocześnie obaj odwrócili się w moją stronę.  Harry otworzył szerzej swoje zapłakane oczy, w których pojawiły się iskierki szczęścia, a usta szeroko otworzył, jakby nie wierzył że tu jestem. Choć nie opuszczałam wzroku z Harrego widziałam kątem oka, jak Louis się uśmiecha.  Po czym wstał i opuścił pokój.

- Harry  tak bardzo przepraszam.  Ja zrozumiałam, że to co jest między nami jest największym szczęściem jakie mnie spotkało. Czymś co jest warte wszystkie a nie koszmarem. Koszmar zaczął się gdy wyszedłeś przez te drzwi. Przepraszam że dopiero teraz to zrozumiała i nienawidzę siebie że zadałam ci taki ból, ja …

- Ciii..- położył palec na moich ustach. Po czym wytarł łzy na moich polikach.

- Ada ja jestem najszczęśliwszym człowiekiem  na świecie. – odezwał się zachrypniętym głosem i wbił się w moje usta. W tym samym momencie uśmiechnęliśmy się.  Nigdy nie pozwolę sobie go stracić. Nigdy !

Leżeliśmy sobie spokojnie wtuleni w siebie na łóżku póki nie wpadło do nas bydło. Czułam jak łamie mi się każda kość gdy szurnięta czwórka rzuciła się na nas, bez żadnego ostrzeżenia i bez żadnej litości. Przysięgam , że uduszę tego osobnika, który rozłożył się na mnie plackiem i mamle mi nad uchem. Jak ja nie cierpię jak ktoś tak głośno żuje ! Przekręciłam głowę bok i ujrzałam żarłoka pochłaniającego dziennie tonę marchewek.  Przewróciłam oczami gdy popatrzył na mnie i zaczął ją skubać zębami jak królik.

- Tulimy ! – krzyknął Liam po chwili poczułam się miażdżona.  Brakowało mi powietrza, ale to są piękne ostatnie chwile mojego życia. Za chwile wszyscy się odsunęli i wstali z łózka krzycząc, że możemy robić co chcemy, a oni będę udawać, że nie słyszą.  To dopiero wielka ulga.

Louis nadal leżał na mnie i chyba nie zwrócił uwagi na  słowa przyjaciół i nadal był z nami.

- Wiecie – zaczął przyglądając się nam .- myślałem o naszym takim trójkącie. – dodał poważnie. Schowałam głowę w poduszkę i próbowałam stłumić śmiech. Harry miał podobną reakcje.

- Nawet nie wiem czy bym go poczuła, bo jest taki mały. – szepnęłam sama do siebie, ale nie za cicho, bo to usłyszeli. Harry nie potrafił przestać się śmiać, a nasza marchewka się oburzyła. Jęknęłam z bólu, gdy jego ręką zetknęła się z moim tyłkiem.

- Widzisz, potrafię doprowadzić cię do jęku. – uśmiechnął się chytrze.  O niee !

- Jesteś martwy marchewa !- krzyknąłem i od razu wyrwał się do ucieczki. A ja za nim. Czy my zawsze musimy biegać ? Serio nie możesz po prostu iść ? Ale dobrze, że on też nie ma tyle siły.

- Harry ratuj ! – krzyknął i od razu poczułam wielkie ręce, które mnie oplotły. Lou zatrzymał się i odwrócił do nas z zwycięskim uśmieszkiem. Oh ciesz się póki możesz. Mam tajną broń.

- Harry jeśli mnie puścisz, to nie będzie seksu. – powiedziałam pewnie. Oby dwaj spojrzeli na mnie z szeroko otwartymi oczami. Zaśmiałam się . Oh tak. Już sa moi !

- Wybacz stary. – Harry zabrał swoje ręce i uniósł jej w geście obrony.

- Zdrajca! – krzyknął marchewa i  w nogi.  To był kończący wyścig za kilka minut.  Dosłownie Lou klapnął na kanapę krzycząc podaje się.  Mięczak !

- Teraz sprawie że twoje jaja eksplodują . – zaśmiałam się widząc przerażoną minę marchewki. Oh to będzie bardzo przyjemne. Dla mnie.  Już chciałam go nastraszyć bardziej gdy odciągnęły mnie wielkie łapy. Serio, psuje całą zabawę !

- Kocie ty już masz jaja którymi masz się opiekować. – wymruczał mi do ucha. Przewróciłam oczami.  Styles ty wiecznie nie wyżyty bachorze !  Przystojny bachorze !

- Zboczeniec. – odparłam, odwróciłam się do niego, tykając go palcem  w brzuch.

- Który zabiera cię do sypialni by cie zgwałcić. - Uśmiechnął się chytrze i nachylił nade mną. Nim ja mądry człowiek zorientowałam się co on wyprawia to wisiałam na jego ramieniu i zaczęła się powtórka z rozrywki. Jego łapy bijące mój tyłek. Za każdym razem oddawałam mu, a on sobie śpiewał „ bawimy się w kocie łapki, klepiemy sobie zadki. Za chwile będziemy goli i weseli lalalaalala” . Nie pytacie skąd on to bierze. Sama tego nie pojmuje. Ale to Styles, biedactwo żyje bez mózgu .

****

W tle.

Schowałam telefon do spodni. Właśnie skończyłam gadać z moją siostrą. Ucieszyła się, że udało mi się wszystko naprawić. Zobaczymy do kiedy będziesz taka szczęśliwa. Zrozumiałam też, to że tu nie chodziło tylko o moje szczęście. Że tak naprawdę,  w moich rękach jest ich szczęście. Jess i Harrego. Wiem, że nie mogę ich dwoje uszczęśliwić. Wiem, że moja siostra jest ze mną od zawsze. Pomogła mi po śmierci rodziców, była zawsze kiedy jej potrzebowałam. Ale on.  To on sprawił, że poczułam , że powinnam dalej żyć. On dał mi chęci do dalszego bycia.  Dał mi nadzieje na lepsze jutro. On sprawia że jest lepsze. Dzięki niemu poczułam szczęście od ich wypadku. Dzięki niemu zobaczyłam drogę, która jest właściwa i powinnam nią iść. Pokazał mi , że świat jest piękny. Bo to on jest moim całym światem. To jego wybrałam. To jego chce uszczęśliwić, nawet kosztem mojej siostry. Obiecała mi wybaczyć. Jeśli będzie chciała mojego szczęścia, zrozumie i będzie się naszym związkiem cieszyła.  Oczywiście, że obawy,  że to kiedyś może się skończyć mnie nie opuściły. Ale posłuchałam serca i zrozumiałam, że nie ważne ile to będzie trwać, to jest to warte. Choć wierzę z całych sił, że przed nami jest wspólna wieczność.

- Hej. – spojrzałam na Malika, który siadał obok i rozbujał nas na huśtawce. – Co się stało ? – spytał, a ja podniosłam jedną brew.

- A co się miało stać ? – spytałam, wskazał palcem na papierosa. No tak.  To mój kolejny malutki problem. Za dużo miałam nerwów, za dużo paliłam. – Wiesz… chyba myślę, że nie pale teraz tylko gdy się denerwuje. – dodałam cicho, przegryzając wargę.

- Um. – zamilkł. Wiedziałam , że nie będzie mi robił wykładów. Sam w tym siedział. – Powinnaś z tym walczyć. – przemówił.

- Staram się. A ty co ? – spojrzałam na niego podnosząc brew i wskazując na fajkę, którą odpalał. On mnie rozumie. 

- Staram się. – powtórzył. Wywróciłam oczami i się zaciągnęłam.  Uzależnienie.  Wpadłam w nie. Nie mówię, że nie potrafię tego rzucić.  Próbuję i w końcu to zrobię. Bo jak chcesz, to potrafisz. A z uzależniamy można walczyć. No chyba że nim jest pewien arogancki, zboczony dupek Harry Styles. Wtedy walka jest zabroniona !  A ja jestem bardzo grzeczna i nie łamie zakazów. Nie tego.  Jeden złamałam. Zakochałam się w tym pewnym aroganckim, zboczonym dupku o imieniu Harry Styles.  Ale jak to mówią, zakazana rzeczy najlepiej smakuje, ale… bolą najbardziej.

- Co zamierzacie ? – spytał. Głośno odetchnęłam. Cieszyć się póki możemy. Bo wiem, że za to szczęście przyjdzie mi zapłacić. Wiem, że  to będzie nie długo i mimo, że Harry będzie przy mnie i tak to zaboli. Wiem, to będzie wielka cena do zapłaty. Ale jak mówiłam. Jest warto i nie będę z tym sama. Mam cudownych pięciu chłopaków, którzy są dla mnie wszystkim. I wierze, że mam cudowną siostrę, która mi wszystko wybaczyć.

- Jeśli pytasz o to czy wiem, że za tydzień kończy się trasa i wrócimy do Londynu i będziemy musieli wyznać prawdę , to wiem to bardzo dobrze.  I zamierzamy cieszyć się tymi dniami, nie myśląc o powrocie.

- Wiem, że sobie poradzicie. Macie nas. – objął mnie ramieniem.

- Wiem Zayn wiem. Jak już mówiłeś, ta miłość jest bardzo silna. – uśmiechnęłam się patrząc na mój osobisty cud świata przez szybę. Jego mina wyrażała wszystko. Strach,  zapewne ukradł Niallowi jedzenie.  A teraz czeka go śmierć.  Nie myliłam się, za chwile ta dwójka ganiała się wokół kanapy. Styles się zatrzymał i wyciągnął połowę kanapki w stronę blondyna.   Za to ten przez chwile przyglądał się morderczym spojrzenie i się uśmiechnął, zabrał kanapkę i szczęśliwy usiadł na fotelu.  Oni nigdy nie przestaną mnie zadziwiać. A ja nigdy nie przestanę ich kochać.

Weszłam do kuchni, gdzie smutny Harry robił sobie kanapki. Trochę jak małe oburzone dziecko kroił sobie warzywa.  Podeszłam do niego i oparłam się o blat. Uśmiechnął się i wrócił do robienia swoich kanapek. 

- To była misja samobójcza. -  zaczęłam śmiejąc się gdy przypomniałam sobie jego przestraszoną twarz.

- Chciał mnie zabić, bo zabrałem mu jedną kanapek, jakby ta jedna robiła jakąś wielką różnica pośród dziesięciu .- żali się.

- Wreszcie bym miała spokój. – odparłam drażniąc się  z nim. Odstawił nóż i stanął przede mną, chytrze się uśmiechając. Oj, teraz to ja chyba wydałam na siebie wyrok. Bo ten uśmiech tylko jedno zwiastuje. Jego głupi plan, a mój kłopot.

- Spokój tak? – powtórzył podnosząc brew. – Niall bo Ada powiedziała że..- dłoń szybko położyłam na jego ustach. O nie, taki spryciarz! No to zabawmy się w twoją grę. Już śmierdzisz kochanie przegraną.

- Co ?- krzyknął łobuziak z salonu.

- Harry chciał cię przeprosić i powiedział, że za to zrobi ci jeszcze więcej kanapek. – zaśmiałam się i szybko zabrał rękę gdy zaczął ją lizać językiem.  Spojrzał na mnie morderczym wzrokiem. Już chciał coś powiedzieć ale do kuchni wpadł uchachany Niall.  Uwierzcie gdyby spojrzenia mogłyby zabijać, już dawno bym leżała tu martwa, zabita przez swoją miłość.  Technicznie, to zostało mi kilka godzin.  Śmiałam się z biednego Harrego gdy blondynek tłumaczył mu z czym chce. Robienie kanapek zejdzie mu cały dzień. Na tą myśl zaśmiałam się jeszcze głośniej.

- Dopadnę Cie ! – wskazał na mnie nożem.

- Jasne kochanie, ty lepiej zajmij się kanapkami.  – zaśmiałam się i udałam się z Niallem do salonu.

- Niall, gdzie tu jakaś dobra skrytka ?

- Tam gdzie Harry chowa zwłoki swoich byłych.  – spojrzałam na niego z szeroko otwartymi oczami. Jaja sobie robi nie ? No na pewno, bo jakby nasz aniołek mógł coś takiego zrobić ? Chociaż. Tak.

- Bardzo śmieszne. – odparłam ironicznie. Uśmiechnął się słodko i rozsiadł wygodnie na kanapie, wracając do jakiś kreskówek. Przyłączyłam się do niego i przez dobre śmialiśmy się tych głupich małych ludków, do póki  wielki pan straszny nie przyszedł i nie przyniósł kanapek.  Nie zwracałam na niego uwagi, choć wiedziałam,  że stał bezczelnie przede mną i próbował mnie zabić wzorkiem. Tak ciężko było mi utrzymać skupienie na twarzy , więc poduszką przykryłam twarz i próbowałam stłumić śmiech. Za chwile poczułam jak poduszka mi w magiczny sposób ucieka. Podniosłam wzrok i spotkałam się z piękną twarzyczką, która próbowała ukryć rozbawienie.

- Kocham Cie. – pisnęłam słodko.  Uśmiechnął się ukazując dołeczki w której od razu wcisnęłam palce i przekręciłam głowę  w bok ,  robiąc dzióbek.

- Nic Ci  nie pomoże kocie. – odparł uwodzicielsko.  Wcale z tego powodu nie będę płakać. Poczułam jak się unoszę do góry. Objął mnie w tali i podniósł tak, że nie czułam podłogi. Ominął przeszkody i wychodząc z salonu zaczął się kręcić. Okej nigdy nie miałam pretensji do karuzel , ale mój żołądek dzisiaj ma. Jak na zawołanie przestał bo zaczął się spinać po schodach. Wygodnie gdy ktoś cię niesie.

- Co wy robicie ? – spytał Liam wchodząc do przedpokoju.

- Nie chcesz wiedzieć. – odparł Harry wchodząc na kolejny schodek.

- Gdzie idziecie ? – nie przestawał. Czy pan Liam słyszał kiedyś że ciekawość to pierwszy stopień do piekła ? Chociaż i tak tam będziesz. Nasz Liam nie jest taki cichutki jak się wydaje.

- Nie chcesz wiedzieć.  – powtórzył.

- Ooł – krzywił się, chyba zrozumiał że na prawdę nie chciał tego wiedzieć. – Musicie to przełożyć .- zaczął drapać się po karku.

- Chyba jednak mnie nie zrozumiałeś, skoro każesz nam to przekładać . – zaśmiał się loczek.

- Zrozumiałem, ale za godzinę mamy koncert.

- Godzina to dużo czasu .-  zaśmiałam się.

- Za piętnaście minut wychodzimy. – dalej się upierał, co wywoływało u mnie coraz większy śmiech.

- Piętnaście minut wystarczająco .- mówił spokojnie, ale widziałam rozbawienie w jego oczach.

- Nie jesteś jeszcze ubrany. – powiedział surowym tonem. Oh ktoś tu się spina.

- Jeszcze jestem, zaraz nie będę. – w końcu doszliśmy na górę. Puścił Liamowi oczko i wszedł ze mną do pokoju. Położył mnie na łóżko i za chwile sam się na nie wdrapał,  wisząc nade mną.  

- Harry masz koncert.- przypomniałam mu gdy zaatakował moją szyje.

- Mam piętnaście minut.

- Już mniej.

- Więc dlaczego marnujemy ten cenny czas ? – szepnął mi do ucha. A za chwile już się siłował z moim bluzką. O nie nie, kochany .

- Nie marnujemy bo nic się nie stanie. – pociągnęłam go za włosy tak by wrócił do mnie ze swoją uroczą  twarzyczką.  Gdy był już na wysokości mojej, oblizałam powoli swoje usta.

- Przestań kocie. – chciał być poważny, ale widziałam jak jego kąciku ust z nim walczą.

- Styles ! – ryknął Liam. Wywróciłam oczami i przegryzłam powoli dolną wargę, wiedząc że to jest jego słaby punkt.

- Mówię poważnie, przestań kocie.  – zaśmiałam się.

- Czy tobie też jest tak gorąco, bo jestem cała mokra i chyba musze się rozebrać.   – spytałam  i tym razem  to ja próbowałam ukryć uśmiech, gdy jego oczy błysnęły.

- Styles do nogi  ! – krzyknął marchewa.

- Odwołam koncert. – powiedział i pocałował mnie w usta po czym wybiegł.  Usłyszałam jego ciche ‘ Kurwa zabije cie Ada ‘ i krzyk za pewno do chłopaków  ‘ musze jeszcze tylko do łazienki.’ Zaśmiałam się. Tak bardzo kusiło mnie by krzyknąć pomóc ci skarbie. Ale się przymknęła i śmiałam.  To jest pewne. Pójdę do piekła.

Nie minęło kilka minut od ich wyjścia, a mojego bezczynnego leżenia a dostałam smsa.

Od : Chodzący seks.

Wyśpij się kocie, bo w nocy na pewno nie będziesz spała. Xoxo

I już wiem kto mi grzebał w telefonie ! Serio chodzący seks  , pacanie ?

Do : Chodzący seks.

Nie wiem jak ty, ja zamierzam spać. Xoxo

Choć sama w to nie wierze.

Od :  Chodzący seks.

Nie wiem czy dasz radę usunąć, bo twoje jęki zaburzą spokój.

Zaśmiałam się. Żebym ja czasem ci nie zaburzyła spokój w twoich gaciach kolankiem.  Błagam dajcie mu mózg.!   Nie mam zamiaru dalej prowadzić, o tej niestosownej rozmowy, gdyż ten zboczony osobnik musi się skupić na koncercie.

*****

Wpatrywałam się w czarne niebo na którym śniły gwiazdy. Czasami są takie chwile w życiu, że gdy patrzymy na  niebo, odczuwamy tęsknotę, ból ,a  łzy pragną odpuścić nasze oczy.  Każda gwiazda przypomina nam najpiękniejsze momenty jakie przeżyliśmy i rozumiemy , wtedy jak bardzo za tym tęsknimy i oddalibyśmy wszystko, by choć na chwile do tego wrócić. Lecz świadomość, że to się nigdy nie powtórzy, boli jeszcze bardziej. Ja zawsze tak miałam.  Ale nie dzisiaj, gdy słyszę obok mnie, spokojny oddech,  a nasze palce bawią się między sobą.  Nie czuje tęsknoty, nie czuję smutku ani bólu. Czuje że mam wszystko, to czego pragnęłam. A gdy patrzę na gwiazdy, czuję że są identyczne jak nasza miłość. Piękna i niezniszczalna.  To taka nasza mała gwiazda, której nikt nie jest wstanie zniszczyć.  Jesteśmy jednością. Naszą zakazaną miłością.

- Myślałaś kiedyś o przyszłości ? – usłyszałam ten idealny ochrypły głos.

- Na pewno nie będzie tak kolorowa jak w mojej wyobraźni.  – szepnęłam.

- Nawet jeśli nie będzie kolorowa, będzie nasza. – ścisnął moją rękę mocniej. Uśmiech mi się wkradł na usta. Nasza  wspólna przyszłość. Brzmi to jak obietnica.

- Obiecaj mi coś. – spojrzałam  w jego zielone tęczówki. – Że nigdy o mnie nie zapomnisz.

- Obiecuje.- odpowiedział – Ty też mi coś obiecaj. Że gdy wrócimy do Londynu i nie będzie łatwo,  to nigdy nie zwątpisz  w naszą miłość.

- Obiecuje .

Nie wiedziałam wtedy jak składne obietnice są bez znaczenia. Jak obiecujemy coś, ale później przyszłość wszystko zmienia i mimo tych słów, nie dotrzymujemy danej obietnicy. Ale nie chce myśleć o przyszłości,   chce żyć teraźniejszością. Naszym szczęściem , bo nic więcej się nie liczy. Wszystko znika gdy jesteśmy we dwoje i chce to zapamiętać jak najlepiej, choć i tak wiem, że nigdy nie zapomnę tych chwil. I nie chce być kiedykolwiek zmuszona by o nich zapomnieć. Tego się nie zapomina.  Tego uczucia w sercu. I nawet jeśli cały świat krzyczy to jest złe to i tak to powiem.

- Kocham Cie Harry. –Tych słów nigdy nie będę się bała powiedzieć.

- Też Cię kocham Ada.  – odpowiedział i wyciągnął ręce. Przybliżyłam się i położyłam głowę na jego torsie. Słyszę bicie jego serca. Moja melodia życia. Jego serce, które bije dla mnie i nigdy w to nie zwątpię. Tak jak moje serce bije dla niego i dopiero przestanie gdy śmierć nas rozdzieli.

To już dziś ten piękny dzień

Dziś dwa serca w jedno łączą się

Odtąd już zawsze razem i wszędzie

Tak miało być i tak niech będzie!

__________________________________

I mamy dwudziestkę.  Jak zauważyliście ten rozdział różni się od pozostałych, ponieważ jest z tych ' słodkich'  ale jak to każdemu się należy, więc naszym bohaterom również ! Dla mnie wyszedł średnio, ale to wy oceniacie. No i nie myślcie, że wszystko zaczęło się układać. Następny już nie będzie przesłodzony :P No i podoba wam się taki słit ? 

I NIESPODZIANKA !

Chciałam wam przedstawić mój kolejny.Tak znowu. Nowy pomysł na bloga. Gdzie pojawił się prolog, mam nadzieję, że również wam się spodoba jak pozostałe . To jest nie cukierkowe opowiadania  i dość oryginalne. Jeśli chcesz przeczytać to zapraszam :

It's a terrible love.

Kochaaam waaas , buziaaaki :*