Rozdział 12

Siedziałam panikując z Zaynem na kolanach od dziesięciu minut. Przecież nie może zginąć od kilku uderzeń prawda? Skoro ciągle się do mnie uśmiecha. Po tych prochach mu odbiło i swoim brązowymi tęczówkami, wpatruję się w moje i bredzi, że są piękne, takie same jak jego i jesteśmy jednością. A mój uśmiech jest piękny, a szczególnie dołeczki. Tylko, że ja nie mam dołeczków. Ale mówiłam odbiło mu, szu szu szu z głową nie tegos.

- Widzisz już przyjechał Harry, leż spokojnie. – Wyszeptałam do Zayna, gdy usłyszałam silnik.

- Harry wyprostowałeś włosy?- Spytał łapiąc jedną ręką moje włosy. Dzięki Zayn, nikt jeszcze nie porównał mnie do Stylesa z wyglądu. To był komplement czy oblega?

- Co mu się stało? – Spytał przerażony Harry wchodząc do środka.

- Pobili go. – Pomogłam Harremu go podnieść. Nic się nie odezwał, gdy go zanosił do samochodu. Wsadził go na tylnie siedzenie i kłapnął drzwiami. Jest wkurwiony. No dobra, nie dziwie się.

- Musimy go zawieść do szpitala. – Oznajmił chłodno. Przełknęłam głośno ślinę.

- Nie możesz. – Szepnęłam cicho. Podniósł jedną brew. – Jest naćpany i mogą go aresztować. A to chyba ni…

- CO?-Krzyknął. – Jak to naćpany? Kto mu to zrobił?- Widziałam jak jego tęczówki czarnieją. Okey, zaczynasz mnie przerażać. – KTO?- Wrzasnął aż podskoczyłam.

- Yy… moi… przyjaciele. – Czy nadal nimi są? Przecież nie powinni tego robić, nie powinni mi kazać wybierać, wiedząc, że to mnie zrani.

- Już dopilnuje żeby za to zapłacili.  A tobie nie odpuszczę. – Syknął. To jest groźba? I w jakim sensie, co? Lepiej nie będę pytać. Może nawet nie chce wiedzieć. Dobra chce, bo ta ciekawość. Ale zamilknę na razie i tak jest już nieźle nabuzowany. Tylko tyknąć paluszkiem a wybuchnie.

- No wsiadasz! – Warknął.

- Nie jadę, muszę tu zostać i porozmawiać z nimi.

- Myślisz, że tu Cię zostawię by jeszcze Ciebie pobili. – Syknął przybliżając się do mnie.

- Nie pobiją mnie! – Krzyknęłam. Nie może ich tak oceniać.

- Bo są twoimi przyjaciółmi? Jego tez podobno byli.- Pokazał na Zayna, który przez szybę samochodu cieszył się i machał do nas.  Nie odpowiedziałam mu, bo co mam mu powiedzieć, że ma racje, ale nadal oni nimi są? Boli, że tak zrobili i nigdy nie sądziłam, że oni kiedykolwiek wyrządzą mi krzywdę, ale nadal ich kocham i potrafię im wybaczyć. Chce, bo bez nich nic nie ma sensu.

- Mam cię zaprowadzić! – Znów warknął. Wywróciłam oczami i wsiadłam do tego cholernego samochodu.  Droga nam minęła nie zbyt kolorowo, no chyba, że mówimy o seksiak, to on czuł się jak w raju.  Ciągle coś mamrotał pod nosem i krzyczał, żeby Adusia przyszła do Zaynusia.  Bo Zaynuś chce się przytulać, bo smuta z powodu samotnego siedzenia na tyle. Gdy poradziłam mu się, żeby się położył spytał czy położę się z nim i czy się pobawimy, bo zna fajną zabawę.  Osobiście chciało mi się śmiać z jego ledwo wyjąkanych zdań, ale powstrzymał mnie za każdym razem Styles, który obdarzał mnie znaczącym spojrzeniem, gdy tylko nas słodki Zayn otwierał usta. Był na mnie zły.  Postanowiłam się już nie odzywać, gdy Harry nie wytrzymał gadania Zayna i zaczął krzyczeć, że zachowuję się jak naćpany, nie powstrzymałam języka i powiedziałam, że no, bo jest naćpany. Oh, posłał mi takie spojrzenie, w którym jego złość wbiła mnie w siedzenie i jedyne, co chciałam to uciekać od jego przerażających tęczówek. Straszyć to umie.

Wiem, że to moja wina. Czuję się z tym źle.  Bo nie mam pojęcia jak mogłam dopuścić Zayna do Toma? Dlaczego ja nie wiedziałam, że Ci dwaj się spotkali.  Muszę sobie to z nim wyjaśnić i o jaki wybór chodzi. Na całe szczęście, pod moim okiem, nie jest w tragicznym stanie. Sam Harry stwierdził, że nie będę jeździć po szpitalach, wezwą prywatnego lekarza, by upewnić się, że nic poważnego się nie stało.

- Jeszcze pogadamy! – Ostrzegł, zatrzymując samochód przed moim domem. Przytaknęłam i szybko pożegnałam się z wesołym Zaynem i jak najprędzej opuściłam tą nie fajną atmosferę w samochodzie.  Wywróciłam oczami, gdy ruszył z piskiem. Czy on zawsze się tak popisuje, czy może to z nerwów?

Weszłam do domu, ale wszędzie cisza. Rozejrzałam się po pomieszczeniach i zastałam smacznie śpiącą Jess na kanapie.  Gdy tylko ją widzę mam cholerne poczucie winy.  Nie myśląc o tym dłużej, wbiegłam do swojego pokoju. Klepnęłam się na łóżko. Kątem oka zobaczyłam zeszyt na półce. Wstałam po niego, zawinęłam po drodze długopis i rozsiadałam się na łóżku wyrywając kartkę.

Wzięłam do ręki długopis i z pierwszą łzą zaczęłam pisać.

Sekret, który nad nami krąży niebezpiecznie się zbliża

Czuję jak wybucha, więc uciekajmy, bo się pozabijamy.

Nasza nić porozumienia pęknie, wszystko, co mieliśmy stanie się nicością

Nasze serca zaboli, gdy pragnienie wygra z sumieniem

Wszystko stracimy, jeśli walkę o naszą miłość zaczniemy

Więc o sobie dziś zapomnijmy, pozwólmy sobie żyć

Choć serce pęka, krzyczy nie, to musimy iść dalej osobno

Dziś nie ma znaczenie to, co chcemy, bo tak naprawdę tego nie możemy

Nasza miłość jak zakazany owoc, którego nie skosztujemy

Wiem, że będzie nam źle, nocą płacz będzie nas nachodził

Tęsknota będzie nas niszczyć, ale nikt nas tak nie zniszczy jak my siebie

Wiem, że lepiej będzie żyć nam się bez siebie, bo jesteśmy swoim przekleństwem

Nigdy zapomnienie nie nadejdzie, a w sercu nadal będziemy mieć siebie

To trzeba powiedzieć żegnaj…

Żegnaj moja miłości, żegnaj mój aniele, żegnaj moje szczęście

Żegnaj kochany, nie była nam pisana wieczność, nie jesteśmy sobie pisani

Żegnaj kochany, żegnaj piszę, gdy łzy mi lecą, serce mi płacze, gdy krzyczę żegnaj

Nie chce tak bardzo, ale musze się pożegnać.

Zawsze będziesz przeze mnie kochany

Żegnaj kochany. Żegnaj mój Harry.

Złożyłam kartkę na pół. Zdecydowałam. Jutro wyjeżdżam i już nigdy go nie zobaczę. Boli, ale tak będzie lepiej. Chyba nie tylko powinnam się z nim pożegnać.

Droga Jessica, to boli, że to się tak kończy

Nie chce odchodzić, ale moje czyny mnie zmuszają

Nie zasługuję na to byś była moją siostrą, zrobiłam rzeczy, których wybaczyć się nie da

Byłaś przy mnie zawsze, robiłaś wszystko by moje życie było lepsze, a ja ci się odwdzięczam robiąc z twojego piekło, przepraszam wiem, że nie wystarczy

Dlatego odchodzę byś mogła żyć lepiej, beze mnie i bólu, który ci codziennie daje

Obiecałam ci coś, ale tego nie dotrzymałam, nawet nie wiem, kiedy się zakochałam

Przecież wiesz, że tego nie chciałam, ale to niczego nie zmienia

Teraz nie wiesz, o czym mówię, ale kiedyś zrozumiesz, przestaniesz za mną płakać

A twoje prośby o moją śmierć się spełnią, bo długo bez ciebie nie pociągnę

Ale kocham Cię i dlatego to wszystko kończę, dla ciebie by było tylko lepiej

Wszystko zepsułam, a teraz za to płace, ceną jest moje odejście

Tyle krzywd Ci wyrządziłam, kłopotów narobiłam, tyle razy nie doceniłam

Wybacz mi, ale musze się pożegnać, nasz czas dobiegł końca. Nie płacz, bo nie warto.

Nie szukaj, bo nie wrócę. Powiedz mi żegnaj tak jak tobie dziś mówię żegnaj.

Przepraszam i dziękuje za wszystko.

Wybacz mi.

 Kocham Cię.

I ostatni.

Nie zasługuję na twoją miłość, nie zasługuje na żadną przyjaźń

Uzależniłam się od ciebie, mam nadzieję, że ty ode mnie nie

Każdego dnia cię potrzebuje, ale teraz spojrzeć w oczy nie umiem

Tyle krzywd ci wyrządziłam, do fałszywych przyjaciół zaprowadziłam

Zawsze doceniałeś to, że jestem w stanie dla nich wszystko zrobić

Nawet po tym, co zrobili, nie chce od nich odchodzić

Odchodzę z nimi, wybacz, że cię zostawiam

Ale tak będzie lepiej.

Tyle pięknych chwil razem przeżyliśmy, tyle sekund erotycznych ( wszystko widziałam)

Twoje miny zawstydzone i te rozbawiony są moimi ulubionymi

Chwile smutne, w których pokazałeś mi, że zawsze jesteś przy mnie

Przepraszam, że już nigdy nie będę przy tobie, przepraszam, bo wiem obiecywałam

Ale jestem w tym do kitu, nawet nie wiesz jak to boli

Nie chce, ale muszę się pożegnać.

Żegnaj piękny seksiak

Żegnaj i nigdy nie płacz, tak jak ja płacze teraz

Żegnaj i nigdy nie tęsknij, jak ja tęsknie już teraz

Żegnaj i zapamiętaj, zawsze będziesz mi bliski

Żegnaj, bo twoje życie będzie lepsze beze mnie.

Żegnaj i wiedz, że Cię nigdy nie zapomnę.

Żegnaj pisze z ostatnią łzą.

Żegnaj, Zayn.

Kocham Cię.

Jestem tchórzem, tak wiem, bo nie potrafię się z nimi pożegnać osobiście, tylko przez głupie liściki. Ale wiem, że wtedy dałabym im możliwość mnie zatrzymania, i bym została. A nie mogę. Wyjazd jest najlepszym sposobem.  Dobra nie wyjazd, ale ucieczka. Nigdy nie byłam silna, może zawsze walczyłam, ale teraz nie chodzi tylko o mnie. Nie mam siły walczyć o swoje życie. Tym bardziej o Jess, żeby przez ze mnie go nie zmarnowała.  Albo o Harrego by dawać mu szczęścia. W naszej sytuacji to nie jest możliwe. Nie mam siły, by zrobić coś niemożliwego. Przerosło mnie to, nie jestem wstanie tego naprawić, jeśli się da w ogóle i nie potrafię temu sprostać. Mogłabym bym zostać i poczekać jak nam dalej życie zagra. Ale ja znam to zdradzieckie życie, będzie coraz gorzej i nic się nie zmieni. Może to, że jeszcze bardziej przyzwyczaję się Harrego i z każdym dniem będę miała coraz większe wyrzuty sumienia, gdy będę w towarzystwie siostry. Ja i ta sprawa jesteśmy przegrani. A ucieczka, to jedyne wyjście, które wydaję mi właściwe. Wtedy dam im szczęście, a przecież o to chodzi.

Szybko schowałam kartki pod poduszkę, słysząc pukanie do drzwi. Za chwile pojawiła się w drzwiach pudełko lodów, a za nimi wyłoniła się blond czupryna. Zaśmiałam się, na co Niall posłał mi swój uroczy uśmiech.

- Niall ty naprawdę jesteś Bogiem. Wiesz jak zaspokoić dziewczynę i wiesz, w którym momencie przyjść. – Poklepałam miejsce obok, gdzie za chwile usadowił swój zacny zadek.

- Do Boga mi dużo brakuje, ale boskim Niallem jestem.

- Skromnym boskim Niallem .- Odparła z uśmiechem. – A tak na serio, skąd wiedziałeś?

- Zayn mi powiedział, żebym poszedł Cię zaspokoić, oczywiście lodami. – Zaśmialiśmy się. Podał mi łyżkę. Nabrałam trochę lodów i musze przyznać, że smak niezły, znów wie, co dobre. -  Sam by przyszedł, ale nie jest w stanie… wiesz wraca do rzeczywistości i trochę jest obolały.  A po za tym to chciałem Cię zobaczyć.

- Dobrze, że jesteś. – Przytuliłam go. Będzie mi go brakować. – A jak tam romanse… z lodówką?

- Ah świetnie. Wszystkie są moje. – Odparł z dumą.

- Eee szacunek! Zaliczasz najwięcej ze wszystkich chłopaków.

-, Co się dziwić, jestem w tym najlepszy. – Ten człowiek potrafi poprawić humor.

- Przede mną uciekają… - dodałam ze smutną miną.

- Co się dziwić. – Zaśmiał się.

- Eeeeej!- Krzyknęłam waląc go poduszką.  I tak się zaczęła wojna na poduszki. Przez kolejną godzinę graliśmy w grę ‘ orient, ‘ czyli rzucaliśmy w siebie wszystkim rzeczami, jakie tylko wpadły nam w ręce.  Przyznaj kilka razy dostałam np. globusem. Ale tragiczne zakończenie miał biedny globusik, połamał się na mojej głowię. A już myślałam, że mi głowa pękła…

- O chłopaki już przyjechali. – Krzyknął Niall wstając z podłogi. Spojrzałam na niego pytającym wzrokiem. – Mieli poczekać na lekarza by zbadał Zayna, a później tu wpaść.  No chyba nie myślałyście, że nas się pozbędziecie

- Miałyśmy nadzieje. – Uśmiechnęłam się i zaczęłam zbiegać po schodach przed goniącym mnie blondynem, który krzyczał, że jak mnie dorwie to dopiero będę miała go po dziurki, dodał, że w nosie.  Biegłam z takim sprintem, że wpadłam na kogoś i wylądowaliśmy na podłodze. Ja przynajmniej mam miękko.

- Lecisz na mnie. – Louis śmiesznie poruszał brwią z zacieszem na twarzy.

- oczywiście marcheweczko. Zjadłabym Cię. – Odparłam, oblizując wargi.

- Nie zgłaszam sprzeciwu. – Puścił oczko.

- No to pędź do kuchni, w lodówce są. – Poklepałam go po policzku i wstałam z niego.  Jego mina była bez cenna. To była nasza pierwsza miła rozmowa.  Udałam się do salonu, gdzie siedział Zayn na kanapie wpatrując się w jakiś mecz w telewizorze i z piwkiem w ręku. Jasne rozgość się.

- Jak się czujesz? – Spytałam siadając obok.

- Jest już lepiej. Nic poważnego mi się nie stało. – Posłał mi ten cudowny uśmieszek.

- Ja..

- Nie przepraszaj mnie. To nie twoja wina. – Przerwał mi.

- Ale..

- Nie przepraszaj. – Dodał tonem nieznoszącym sprzeciwu.- Dobra truskaweczka. – Pogłaskał mnie po głowie.  Że mu się to przypomniało.

- Spadaj buraczku. – Poczochrałam jego włosy. Ups.. Duży błąd.  Uśmiechnęłam się do niego szeroko, gdy spojrzał się na mnie oburzonym wzorkiem. Szybko wstałam z kanapy i za chwile wróciłam z lusterkiem w ręce.  I tak mi wybaczał. Dać tylko chłopakowi lusterko, a Ci wszystko wybaczy. Okey.. To jest dziwne.  Po pięciu minutach doszła resztą, Louis, Liam i Niall z talerzami, a nich pełno kanapkę. Czy ja wyraziłam zgodę na buszowanie w moje kuchni, i gwałceniu mojej lodówki. Oh Niall, przeleciałeś ją! Nie wybaczę Ci tego.

Wywróciłam oczami, gdy po salonie były słychać krzyki Jess. Pewnie z pracy. Da się przyzwyczaić.

- Przepraszam za jej krzyki, ale to pewnie znowu z pracy dzwonią. – Uśmiechnęłam się do nich. Nerwowo popatrzyli na siebie.

- Co jest? – Spytałam.

- Ona jest tam z Harrym. – Powiedział cicho Liam.

Co? Harry jest tam z Jess. Nie wcale nie czuję zazdrości i moja wyobraźnia nie wyobraża sobie tego, co mogą tam robić.

- A spoko. – Odparłam bez emocji. Lou spojrzał się na mnie znacząco, czyli wie. – Nie wiecie, o co się kłócą? – Spytałam po kilku minutach. Musze to wiedzieć, ale jeśli się godzą? Znów spojrzeli na siebie nerwowo.

- o Ciebie! – W końcu przemówił Louis. Kurwa, co? Ale.. Jak? Nie, to nie może się dziać. Przecież jej nie powiedział, prawda?

- o mnie? – Szepnęłam. Chyba z paniki nie jestem wstanie coś więcej powiedzieć. Zayn odkaszlnął, krzywiąc się i patrząc na mnie ze smutkiem.  Czyli powiedział jej …

- Nie powiedział jej tego? – Spojrzałam na Zayna. Uśmiechnął się nie pewnie. Z jednej strony ulga, że nie powiedział jej o nas. Ale z drugiej wkurwienie, jakim prawem jej to powiedział? Po chuja? By teraz zabroniła mi się z nimi spotykać? Teraz, mam ochotę go zabić. Wstałam z kanapy i udałam się do jej pokoju. Już nie było słychać krzyków, przynajmniej przez chwile. Nie oni się teraz nie całują, zamknij się ty głupia wyobraźnio. Otworzyłam drzwi…a moje serce zamarło!

Znalazłam czas i sprawdziłam ten rozdział: D mam nadzieje, że się spodoba, bo ja to średnio do niego nastawiona i znowu płakałam, gdy go pisałam! Nienawidzę tego!

Czytasz, to proszę skomentuj, to ważne chce wiedzieć ile was jest i to niezła motywacja!:P