Rozdział 8

Biegłam ile miałam sił w nogach. Choć już dawno odmawiały mi posłuszeństwa. Brakowało mi już oddechu, a gardło niesamowicie kuło z bólu, a chwilami przed oczami miałam ciemność. Nie mam już siły, a on nadal za mną biegnie i jak na moje oko mnie dogania.

Boże, daj mi siłę. Muszę mu uciec.

Wzrokiem odnalazłam przystanek autobusowy i szybko skierowałam się w jego stronę. Cała zdyszana wleciałam do autobusu, który zaraz po moim wejściu zamknął drzwi i odjechał. Udało się!

Nigdy nie chciałam uciekać. Ucieczka dla mnie to słabość. Zawsze zmagałam się ze swoim problemami, choć zawsze przegrywałam. Ale wtedy walczyłam o swoje życie, a dziś walczę o ich. Ich życie jest cenniejsze, niż moje. Dlatego tą walkę wygram, a oni będę szczęśliwi. Nie będą gnić w więzieniu, a ja będę szczęśliwa z ich powodu.

Pokonam każdą przeciwność, by dojść do tego celu. Pokonam to zjebane życie, za nim mnie znokautuje.

Ich szczęście, za moje. Myślę, że to sprawiedliwy układ z życiem.

Wysiadłam na ostatnim przystanku. Ciągle dzwoniący telefon wyrzuciłam do śmietnika. Wzięłam kilka głębokich oddechów, rozejrzałam się po okolicy. Zdziwiłam się, gdy zobaczyłam cmentarz. Ten, który tak dobrze znałam.

- Cześć Alan. – Usiadłam na ławce przy jego grobie. – Dawno mnie tu nie było. Przez te dwa miesiące siłowałam się sama ze sobą, żeby tu przyjść. Ale nie umiałam, brakowało mi tej odwagi.  Nie potrafię, wybaczyć sobie tego, co zrobiłam. Jak mogłam z nim być? Pewnie byś powiedział, że to nieświadomie, ale to mnie nie usprawiedliwia. Zaufałam, a nawet pokochałam chłopaka, który ci to zrobił. Tak kochałam go, nigdy tak mocno jak Ciebie, ale jego oczy, które wydawały się twoimi, uśmiech, który tak bardzo przypominał twój, jego cechy, które posiadałeś sprawiły, że mu zaufałam, był twoim podobieństwem, choć nigdy tak idealnym jak ty. A teraz… nie mogę się pogodzić z tym, że mimo to, byłam w stanie z nim być, z mordercą mojej miłości. Zawiodłam cię Alan, przepraszam, tak bardzo przepraszam. Na pewno, gdy patrzysz na mnie z góry, się mną brzydzisz. Widzisz, że nie jestem tą samą dziewczyną, którą pokochałeś. Dzisiaj… alkohol, papierosy, imprezy. Nigdy taka nie byłam, ale robię to wszystko, by, choć na chwile zapomnieć o bólu. Żeby na chwile pogodzić się z twoim odejściem i poczuć, że żyje. Ale prawda jest tylko jedna. Nigdy z tym się nie pogodzę.  Z tym, że Cię zawiodłam i znów to zrobię. Proszę Cię wybacz mi, to, co teraz zrobię. Wybacz, że do niego wrócę.  Możesz mnie znienawidzić, ale to też jakieś uczucie, nie? Kurwa, jak ja bardzo za tobą tęsknie. Za…

- Ada? – Przerażona odwróciłam się.

- Emily, co ty tu robisz?- Odetchnęłam z ulgą na widok przyjaciółki.

- Ten Harry, powiedział mi, że uciekłaś i prosiłbym pomogła Cię szukać. Tak domyślałam się, że tu Cię znajdę, bo…

- Powiedziałaś mu, że tu mogę być? – Przerwałam jej.

Błagam powiedz nie, on wszystko zepsuje! Ja musze teraz iść do Toma. Błagam, chce tylko usłyszeć nie.

- Przyjechał tu ze mną. Ale poprosiłam go, żeby dał mi z tobą porozmawiać. Ada, dlaczego uciekłaś? – Patrzyłam na nią z przerażeniem. On nie może tu być, przecież tak daleko zaszłam.

- Emily, posłuchaj mnie to ważne. Tom zgodził się im pomóc, ale muszę do niego teraz iść, żeby ich wyciągnął, a Harry mi w tym przeszkadza.  Nie wiem, zagadaj go, a ja dopilnuję, że jeszcze dziś wrócą do domów. Tylko błagam, pomóż mi. Idź do niego, a ja muszę już iść. – Poprosiłam ją.

Wiem, skłamałam, ale musiałam. Nikt nie może się o tym warunku dowiedzieć. Bo mi nie pozwolą. Nikt w życiu się o tym nie dowie.  Może się zdziwią, że do niego wróciłam, ale nie wybaczyliby sobie, że to przez nich. Że przez nich cierpię. Ale właśnie chodzi o to, że nie cierpi przez nich, to dzięki im jestem szczęśliwa.

- To chyba nie będzie takie proste. – Pokazała na Stylesa, który był już prawie przy nas.

Zajebiście! Zabijcie mnie!

Stał i z błyskawicami w oczach się na mnie patrzył. Pierwsze, co pomyślałam to kolejna ucieczka. Lecz po ostatniej, nawet nie mam siły by szybko iść, a co dopiero biec. Takiego wysiłku jeszcze nigdy nie przeżyłam.  Choć to były jedyne rozsądne wyjście z tej sytuacji, bo Styles, aż kipiał złością.  Jeśli ja bym miała kogoś szukać pół dnia? To bym go olała.

- Do samochodu! – Warknął przez zęby. Podniosłam jedną brew i patrzyłam na niego jak na idiotę. Nie będzie mi rozkazywał, już wole wrócić pieszo niż z nim.

- Ada, on jest nieźle wkurwiony. Możecie się kłócić, ale nie na cmentarzu. Chodź.- Szepnęła do mnie i złapała mnie za rękę.

Ze względu na nią, weszłam do tego samochodu.  Przez całą drogę panowała wielka cisza. Styles z pewnością się uspokajał, Emily wpatrywała się w krajobraz za szybą, a ja próbowałam wymyśleć jak mogę spotkać się z Tomem, gdy po tej akcji z pewnością będzie mi trudno wyjść z domu. Musze spotkać się z nim jutro, by wszystko załatwił za nim zapadnie na nich wyrok. Dzisiaj jest środa, a rozprawa jest w piątek. Jest mało czasu, mam nadzieję, że ten cwel zdąży. Tak, wrócę do niego. Mogłabym poprosić Emily, żeby mu przekazała, ale wtedy by się dowiedziała prawdy, a tego nie może wiedzieć, nie pozwoliłaby mi na to. A ja muszę to zrobić.

Mam inne wyjście? Jak dla mnie, nie.

Gdy odwieźliśmy moją słodką blondynę myślałam, że wrócimy do domu. A on zaparkował samochód na parkingu, gdzie można było słyszeć głośną muzykę. Nie mam ochoty na zabawy Styles!

- Serio, klub?- Spytałam zirytowana, gdy minęliśmy ochroniarza i bez żadnego trudu weszliśmy do środka. Widać, kto tu często gości, ma większe znajomości, niż ja. Chociaż jest sławny, może, dlatego. Ja bez kolejki nie mogę wejść, choć też tu często bywam.

Niesprawiedliwość na tym świecie jest!

Znalazłam wolną kanapę, a Styles poszedł do baru. Nie miałam zamiaru pić, nie w jego obecnością. Już raz zrobiłam ten błąd i już dziękuję. Nigdy więcej.  Zdziwiłam się, gdy wrócił z piwem i jakimś drinkiem. Czy ona zamierza mnie upić? Niedoczekanie twoje Styles!

- Chciałem Ci kupić piwo, ale Nick powiedział, że nie lubisz i zrobił Ci twojego ulubionego drinka. – Spojrzałam na mojego ulubionego barmana i dobrego znajomego uśmiechając się. Przecież jeden drink mi nie zaszkodzi.

- Prowadzisz!- Upomniałam go, gdy sięgał po piwo.

- I co z tego. – Wzruszył ramionami.

- No tak, kto by zatrzymał Harry’ego Styles. – Dodałam z kpiną.

Ten idiota jest w siebie tak zapatrzony. Myśli, że jak jest sławny to może wszystko. Może nie zatrzyma go policja, a jeśli tak to puści bez mandatu. Super, tylko jest ten idiota spowoduje wypadek, bo się napił. To, co? Ktoś straci życie, bo się napił? Przecież on może. Gówno prawda.!

- Jakbyś nie robiła takich scen to bym nie musiał pić. –Warknął.

Ttaaa, jasne to moja wina. Pacan skończony. Jak kogoś zabijesz to też będzie moja wina? Bo co, zmusiłam Cię do picia?

- Nie rozumiem, jaki masz problem, nie potrafisz usiedzieć na dupie tych paru dni i poczekać, aż ta sprawa ucichnie. Ale nie ty, wolisz stwarzać problemy.  Jessica chce ci pomóc, a ty się jej tak odwdzięczasz? Zrozum, że chcemy dla ciebie jak najlepiej i to doceń. – Powiedział podirytowany. Był nadal zły.

- Oczywiście, a ty najbardziej chcesz dla mnie najlepiej. I tak, mam problem. Ty nim jesteś.  – Upiłam drinka do końca. Podniósł mi cieśnienie, może ją ranie, ale nie chce.  I wcale nie jesteś lepszy Styles, ranisz ją. A ja kurwa nie mogę na to nic poradzić.

- Ja? – Stanął przed de mną. Wstałam bym mogła się z nim zrównać.

- Tak. Gdybyś nie siedział w moim domu bym mogła tam siedzieć. Ale z takim gburem, który pr… - przerwał mi pocałunkiem. Stałam jak zamurowana. Co było najgorsze, odwzajemniałam to.

Czemu mi się to kurwa podoba? Procenty już działają. Nieee!

- Widzę, że już podjęłaś decyzję. – Przerwał nam męski głos.

Oderwałam się od Styles’a, próbowałam się odsunąć, ale za mną była kanapa, a ten idiota nawet się nie ruszył. Przestraszona spojrzałam w bok, wiedząc dobrze czyj to głos.

- Tom, ja nie… - krzyknęłam. Odepchnęłam Styles’a i ruszyłam za odchodzącym Tomem. To nie może się dziać.

- Tom! – Złapałam go za rękę. – Ja.. Nie.. On.. To, mnie..- Zaczęłam się jąkać.

- Ada, nie tłumacz się. Nie próbuj mi mówić, że to on cię pocałował, bo wcale mu się nie opierałaś. Wszystko się wyjaśniło, zrozumiałem twoje wybaczenie. Mam nadzieje, że twoi przyjaciele będę mieć lepszą cele, niż ja. – Powiedział i odszedł.

Stałam, a łzy płynęły mi po policzkach. Nie zwracałam uwagi, że co chwile byłam potrącana przez ludzi. To nie może być prawda. Nie mogłam przekreślić jedynej szansy ratunku. Spieprzyłam to, kurwa spieprzyłam to.  Otarłam łzy i wróciłam do Styles’a, który jak gdyby nic pił sobie piwko.

To też jego wina.

- Zadowolony jesteś z siebie?- Krzyknęłam, wyrywając mu szklankę.

- Nic nie zrobiłem. – Odparł spokojny. O co, już nie jest zły?

- Nic nie zrobił. – Powiedziałam sama do siebie. Cofnęłam się i zaczęłam się śmiać histerycznie. – Nic nie zrobiłeś?- Znów się zaśmiałam, patrzył na mnie z lekkim przerażeniem. – Zabije Cię, ty skurwysynie! – Wzięłam szklankę i rzuciłam nią w niego, zrobił unik.

- Ada, uspokój się! Porozmawiamy. – Szepnął, robiąc krok w moją stronę.

- Teraz chcesz porozmawiać, a nie pocałować?- Syknęłam przez zęby. Po raz drugi wzięłam moją szklankę i rzuciłam go.  Znów mu się udało.

Podszedł do mnie pewnym krokiem i objął, umożliwiając mi jakikolwiek ruch. Mam ochotę rozpłakać się w jego ramionach, ale nie mogę. Obiecałam sobie, że nigdy więcej nie pokaże mu swoich słabości. Już nigdy nie ujrzy moich łez. Zamknęłam oczy, by nie wypłynęły. Sama nie wiem jak przeszliśmy do drogę do samochodu. Ale jakoś musieliśmy skoro siedziałam w nim. Beznamiętnie wpatrywałam się w jeden punkt. Jestem wściekła i czuję jeden wielki ból w sercu. Smak porażki. Styles, jestem na niego wkurwiona, ale nie tak jak na siebie.  Może to była jego wina, gdy mnie pocałował, ale moja większa, gdy to odwzajemniłam. Co mnie podkusiło? Dlaczego mi się kurwa podobało? Może tego chciałam? Nie, nie chciałam to przez procenty. On tak na mnie działa, gdy wypiję. To jest moja słabość. Nigdy więcej nic nie tknę przy nim. To z pewnością wina drinka. Przecież ja tego nie chciałam…

Zdziwiłam się, gdy zaparkował pod swoim domem.

- Chyba Ci się pomyliły domy. – Odezwałam się z kpiną.

- Nie, dziś śpimy u mnie. – Odparł z uśmieszkiem.

O widzę, że komuś humorek wrócił. O jeeeeeju jak fajnie.

- Może ja nie chce. – Nie chce, to mało powiedziane. Ja tu nienawidzę być z nim. Jeszcze bardziej się wozi, bo to jego dom. A co najbardziej przerażające, nie znam dobrych miejsc do ucieczki.

- Chcesz. Ale nie chcesz tego przyznać. – I wrócił Styles, wkuwający i pewny siebie dupek. Chyba wole jak jest już zły.

- Zawieź mnie do domu!- Syknęłam.

Odpowiedzi nie dostałam, bo wysiadł nie zwracając uwagi na to, co do niego mówię. Sprawdziłam czy zabrał kluczyki. Ale zabrał. Szkoda, pojechałabym sobie sama. To nic, że nie umiem prowadzić. Nauczyłam bym się szybko, by być jak najdalej od niego.  Nie mogę odjechać, ale też nie mam zamiaru wysiadać.

- Wysiadasz czy mam ci pomóc? – Otworzył drzwi z mojej strony, lekko podirytowany.

Dzisiaj mamy dzień wywoływania wszystkich emocji u Stylesa.

- Zawieź mnie do domu. – Syknęłam.

-, Czyli mam Ci pomóc. – Nim zdążyłam coś powiedzieć, już wisiałam na jego ramieniu. Z całej siły waliłam go pięściami.  A on się śmiał, czy on ma wszystko w porządku z głową? Bo wydaję mi się, że nie!

Dobra, przecież nie będzie tak źle, będę chłopaki. Posiedzimy i każdy pójdzie spać, a rano wrócę do domu.  Odetchnęłam z ulgą, gdy w środku były zapalone światło. Choć, było wyjątkowo cicho. Musze kogoś poszukać, by nie być sama z tym kretynem.

- Cześć Liam. – Przywitałam się z uśmiechem, gdy weszłam do kuchni.

- Cześć Ada. Co ty tu robisz?- Spytał zdziwiony.

- Liam ty jeszcze tu siedzisz? – Do kuchni wszedł zdziwiony Styles.- Dobra idę wziąć prysznic, zaraz wracam.

Nie musisz. Świetnie się bawimy bez ciebie.

-, Co nie cieszysz się, że mnie widzisz? – Spytałam groźnie.

- Cieszę i to bardzo. Jess wie, że tu jesteś? – Dobre pytanie. Ciekawe, co sobie pomyśli, gdy usłyszy. Hej siostra, spałam u twojego chłopaka.  Mi to pewnie ufa, ale jemu? Nie da się.

- Chyba tak. Harry miał ją powiadomić. – Skłamałam. Ten kretyn się nią prawie nie interesuję, więc, pewnie o niej zapomniał. Przykładny chłopak. Wręcz ideał.

- Fajnie widzieć, że mój przyjaciel się z twoją siostrą szczęśliwy.  Stara się pomóc jej w.. Pil.. Trosce – zaczął się jąkać.

- W pilnowaniu mnie.  – Dodałam.

- To dla twojego dobra. – Wyjaśnił. Jasne, tylko, że to nie jest dla mnie dobre.

- Już to słyszałam.  – Wymamrotałam. – Co powiesz, na rewanż? Może dam ci mnie pokonać.

- Chciałbym. I sam Cię pokonam. Ale innym razem, bo musze już wychodzić. – Otworzyłam szeroko oczy.

- Jak to?

- Umówiłem się. To do następnego spotkania. – Pożegnał się i wyszedł.

Zostałam sama. O kurwa, to nie wróży niczego dobrego.  Miejsca ucieczki, miejsce, miejsce. Wiem! Skoro Liam musiał wyjść, to drzwi są otwarte. Podskoczyłam ze szczęścia i zerwałam się do drzwi.  Pociągnęłam za klamkę i zamknięte.  Nie, kurwa. Liam, po co jej zamknąłeś?!  Zrezygnowana się odwróciłam i stanęłam na wprost drzwi balkonowych. Taras!   W skowronkach pobiegłam do miejsca. Złapałam za klamkę i zamarłam w połowie. Czyżby kolejny pościg z Stylesem?

- Wybierasz się gdzieś? Jestem przekonany, że jedynie gdzie możesz się wybrać, to do mojego łóżka. – Powiedział z chytrym uśmieszkiem. Nie widziałam go, ale byłam przekonana, że tak się uśmiecha.  Przełknęłam głośno silne i się odwróciłam. Stał przy schodach w samym ręczniku.  O MÓJ BOŻE!  Nie wcale, mnie nie jara. Ani trochę. Brzydzę się nim. Jakby Styles mógłbym mnie pociągać? Ani trochę, nawet, jeśli wygląda tak cholernie seksowanie w samym ręczniku.

Był nawet daleko. Dzieli nas dużo pokój. Więc jest pewny, że nie ucieknę. Nie mam na to siły, ale czy dam przetrwać tą noc z nim, w pustym domu. Tylko my! Przerażająca sytuacja.

Uciekać czy zostać? Może w samym ręczniku za mną nie wybiegnie. Tylko, co jeśli ten taras nie ma wyjścia na drogę? Chyba jestem tu uwięziona z Stylesem w samym ręczniku. O kurwa!

Nie, nie jaram się.

 Staliśmy tak i się w siebie wpatrywaliśmy.  Na jego twarzy widniał uśmieszek. Czyli wiadome jest, że kretyn sobie zaplanował, że będziemy sami. Gdybym to wiedziała, uciekłabym już w klubie. A teraz, rozważam moje możliwości. Chociaż sama nie jestem pewna, czy mam możliwość ucieczki. Znając moje szczęście to nie jest przejście. Ale możliwość bycia tutaj z tym kretynem wcale mi się nie podoba. Dodatku on jest w samym ręczniku, nie żeby to mnie rozpraszało czy coś. Po prostu ten widok, przeszkadza mi w nienawidzeniu go po całości. Nienawidzę faktu, że ma u mnie plusa za ciało. Stop! Przecież on jest skończonym kretynem i to przekreśla wszystkie plusy.

Zdecydowanie nie jaram się nim w samym ręczniku.  Kurwa, czemu ja sobie to ciągle wmawiam?

- Proszę cię, znów chcesz się bawić złap mnie? – Spytał rozbawiony.

Skąd on wie, że rozważam to. Może, dlatego, że wciąż trzymam się klamki?

- Jak dobrze pamiętam, przegrałeś. – Odparłam z uśmiechem.

Oh, tak z tego byłam cholernie dumna. Tylko, czemu, aż tak dużo siły mnie to kosztowało? To było, tak jakby śmierć mnie goniła, a ja chciałam jeszcze żyć, więc musiała, uciekać? Styles to śmierć. Porównanie mi się udało.

- To przez dużą odległość między nami. – Tak sobie tłumacz. – Teraz, bez wątpienia byś mi nie uciekła. – Jest za bardzo pewny siebie.

- Teraz odległość nie jest wcale taka mała.  Nie dogniłbyś mnie. – Uśmiechnęłam się pewnie.

- Wątpię, jestem bardziej wysportowany.

Oh, Widzę, ta klata z kaloryferem, mówi sama za siebie. Odezwał się jakiś głos w moje głowie. Kurwa, zamknij dupę ty głosiku. Kto dał ci prawo mówienia, dodatku o Styles’ie i to w plusach? Nienawidzisz go i skul pysk.  Boziu, ale jestem idiotką sama do siebie gadam, serio? Skrzywiłam się.

- Widzę, że..- Zaczął rozbawiony – uświadomiłaś sobie twoją kondycje. Ale możemy ją poprawić. Znam dobry sposób, wygodny, bardzo przyjemny i robi się zazwyczaj to we dwoję.

Oddychaj, oddychaj. Wcale mnie nie wkurzasz Styles.  Fakt, że jesteś skończonym kretynem znam na pamięć.   Wydaję mi się, że ucieczka to dobra możliwość.  Tylko, dlaczego się na to zdecydowałam, gdy on przysunął się w moją stronę.

- Ty lepiej zadbaj o własną kondycję, swoją rączką. – Poklepałam go po ramieniu i ominęłam.

- Razem, gdy będziemy robić to regularnie, zostaniemy mistrzami. – Zaśmiał się.

- A co twoja rączka nie jest mistrzem? – Rzuciłam wchodząc na górę. Musze znaleźć bezpieczny pokój, najlepiej z kluczem.

- Przekonamy się. – Słyszałam jego kroki za mną.

- Wątpię.

Nie wiem czy to procenty w mojej głowie, czy jego widok w samym ręczniku sprawiły, że cała złość na niego sobie zniknęła, a o tym, że wszystko zjebałam zapomniałam.  Jestem za bardzo teraz dla niego miła.

- To jest pokoju Zayna. – Zamknął mi drzwi przed nosem, które przed chwilą uchyliłam.

- Wiem. A teraz zabieraj łapę. – Próbowałam dostać się do klamki, lecz on ma zbyt wielką łapę.

- Może nie spodobać mu się fakt, że spałaś w jego pokoju. – Szepnął mi do ucha.

Wciąż stałam do niego tyłem.  Było o wiele lepiej, gdy nie widziałam jego twarzyczki, która tak podnosiła mi ciśnienie.

- Raczej nie będzie miał nic przeciwko. Zresztą, to już nie pierwszy raz. – Pohamowałam wybuchniecie śmiechem, gdy jeszcze bardziej zacisnął rękę na klamce.  Poczułam jak jego ręka się napręża.

Ktoś tu chyba się zdenerwował. To nic, że kłamstwem. Ale wreszcie szedł mu z twarzy ten głupi uśmieszek.

- Nasz pokój jest tam! – Wysyczał przez zęby.

- Chyba nie sądzisz, że będę spać z Tobą w jednym łóżku, skoro wszystkie inne są wolne. A co było powiedziała Jess gdyby nas zobaczyła razem. Ups, całkiem przypadkiem napisałam do niej, żeby tu przyjechała. – Odwróciłam się do niego. Z jego poważnej miny zrobił się uśmieszek.

Kurwa znowu?  Wybije Ci te ząbki Stylesiku. Będziesz się chujem uśmiechał, kurwa!

- Ups, odpisała mi, że nie przyjedzie. – Uśmiechnął się zwycięsko.

Dobra, zmazał mnie! Kurwa, jestem w dupie. I co gorsze z nim. I co teraz? Bez jaja, to się nie robi zabawne. Może ma jakieś środki nasenne i szybko usnę. Albo będę udawała, że śpię. Jak uśnie to ucieknę.

Zrezygnowana z braku ratunkowego planu, udałam się do jego pokoju. W ubraniach zajęłam prawą część łóżka i okryłam się kołdrą pod samą brodę. Leżałam do niego tyłem i próbowałam na siłę usnąć, lecz rozpraszały mnie jego palce, którymi bawił się moim włosami. Nawet nie da mi chwili spokoju.

- Śpisz?- Zamruczał mi do ucha.

- Nie, tylko oglądam sobie powieki. – Odpowiedziałam z kpiną, chowając twarz w poduszce.

- Chodź do mnie.

- Harry..- Nie zdążyłam dokończyć, gdy bez żadnego wysiłku odwrócił mnie i przysnuł do siebie. – Nie będę się z tobą pieprzyła. – Mruknęłam do jego klaty. O mój Boże! On jest bez bluzki. Czemu on tak ładnie pachnie.! Zajebiście teraz nie usnę, bo będę ćpała jego zapach.

 - Nie powiem, że nie chce, ale przyjemności zostawmy na później- jego klata zaczęła wibrować przez śmiech. – Porozmawiamy o waszym spotkaniu.

- Nie chce. Jest czwarta rano, właśnie skończył się ciężki dzień. Chce odpocząć i na chwile zapomnieć.

- Dobrze. Dobranoc, piękna. – Pocałował mnie w czoło.

Coo? Czy on właśnie się zgodził i pocałował mnie w czoło? Nie wierzę, przed chwilą zachowywał się jak skończony kretyn. A teraz jest miły. Wyjaśnię sobie to jutro z nim. Teraz musze iść spać.

Otworzyłam oczy i całe zesztywniałam, gdy poczułam czyjeś dłonie na biodrach. Ach tak, Harry. Odetchnęłam z ulgą i ostatni raz zaciągnęłam się jego zapachem. To może już nigdy się nie powtórzyć. Chciałam wstać z jego uścisku, ale gdy tylko się poruszyłam on się wzmocnił.

- Styles! – Warknęłam cicho. Spojrzałam się w górę, a on wpatrywał się we mnie z uśmieszkiem.

- Nie wypuszczę Cię, dopóki nie porozmawiamy. – Wyjaśnił. Czemu Ci na tym tak zależy, hub?

- Dobra, ale mnie puść. Cała zdrętwiałam. – Uśmiechnęłam się pod nosem, gdy mnie puścił. Rozłożyłam się wygodnie na swoje połówce. – Pomoże im, ale musze się z nim dzisiaj spotkać by uzgodnić kilka spraw.

- Czyli?

Sama to chce wiedzieć. Znaczy wiedzieć to, co teraz powinnam Ci powiedzieć.  Nie mogę powiedzieć prawdy.  Właściwe, czemu ja nie jestem na niego wkurwiona, skoro wszystko spieprzył? To nie możliwe, żebym nie umiała być na niego zła. Dlaczego tak nie jest?  I wcale nie czuje, że przy nim się wszystko ułoży. Nie czuję!

- Musze mu podać nazwiska i imiona moich przyjaciół. – Skłamałam.

- To ich nie zna? – Zmarszczył brwi. Niech Cię szlag Styles! Oczywiście, że ich zna, ale tego Ci nie powiem.

- Nie wszystkich. Mam pytanie. – Zmieniłam temat. – Czemu jesteś zawsze takim dupkiem, a teraz nagle miły?

- Ja zawsz jestem miły. – Uśmiechnął się. Taa jasne. – To, że nie chcesz być moja wkurwia mnie i sprawia, że staje się dupkiem.

- To zostaniesz nim do końca życia.  – Odparłam z uśmieszkiem.

-, Jeśli Ci się to podoba to mogę być taki zawsze. Mogę być dupkiem, ale tylko Twoim. – Szepnął pochylając się nade mną. Jego twarz była przy mojej. Spojrzałam na jego usta i… nie, nie chciałam tego.

Jakby czytał mi w myślach wbił się w mojego wargi. Bez żadnego namysłu i oporu oddałam pocałunek. Czemu jak kurwa tego chce? Czemu ja to robię? Gdzie jest ta jebana nienawiść do niego? Przecież ja go nienawidzę. Jest moim wrogiem. A z wrogiem się nie całuję. Wroga się nie pożąda.

- Nie możemy. – Szepnęłam, gdy ręką błądził pod moją bluzką. – Harry nie!- Odepchnęłam go od siebie.

- Dlaczego? – Spytał, wracając na swoje miejsce.

Czy on kurwa jest, aż takim chujem, że tego nie wie?

- Jesteś z moją siostrą, Nie chce być przeszkodą w waszym związku. – Czemu ja to powiedziałam, dlaczego nie mogłam mu powiedzieć, bo tego nie chce. Nie chce, prawda? Nie!

- A może to ona jest przeszkodą. – Wyszeptał cicho, jakby bał się moje reakcji.

- Nie, Ona jest jedyną moją rodziną i nigdy nie będzie przeszkodą. Jest ważniejsza, niż jakiś chłopak. – Odpowiedziałam z spokojem. Czemu ja się nie zdenerwowałam? Po raz kolejny udowodnił, że mu nie zależy na ich związku. Że traktuję moją siostrą jak zabawkę, czemu nie jestem zła?- Jeśli Ci na mnie zależy, to odpuść za nim wszystko stracę.  Po prostu przestań! – Wyszeptałam i wybiegłam z pokoju.

Czemu czuję, że popełniałam kolejny z największych błędów w moim życiu?

Kochane moje mordeczki: * Przepraszam za błędy, ale tak mnie głowa napierdala, bo wczorajszej imprezie, że nawet tego nie sprawdziłam, a obiecałam dodać: D

Złączyłam dwa rozdziały w jeden, bo pierwszy wydawał się nudnawy, a bardzo chciałam wam pokazać naszego słodkiego Stylesa: D Postanowiłam pisać długie rozdziały, takie jak ten, więc mogę dodawać jej trochę później: D

Jeśli chcecie zadać jakieś pytania bohaterom lub mnie, to zapraszam na:

Http: //ask.fm/aleksiis