Rozdział 15

Kolejny raz czuję jak zawala mi się cały świat. Kolejny dzień, w którym nie mam ochoty dalej żyć. Boli. Tak bardzo to boli. Czuję, że już nie mam, po co żyć. Nienawidzę siebie! Nienawidzę tego, kim jestem. Zawsze muszę robić coś nie tak. Ciągle broniłam się przed jego miłością. Wmawiałam sobie, że on nic nie znaczy, że potrafię bez niego normalnie żyć. Nawet, jeśli to było kłamstwo, próbowałam w nie uwierzyć i iść dalej trzymając się z daleka od tego przeklętego uczucia.  Moje sumienie ciągle mi podpowiadało, że to jest złe, ale gdy powiedział, że czuję to samo, serce je przekrzyczało. Zrozumiałam, że jeśli jest to prawdziwe to przecież tak z dnia na dzień nie odejdzie ode mnie.  Kiedy postanowiłam walczyć o miłość, okazało się, że ona nie istnieje.  Harry miał rację, przegrałam wszystko. Przyjaciół, rodzinę i Jego. Okłamał mnie, mówiąc, że mam Jego.  Jestem przegrana, moje życie jest przegrane.  Nie wiem, czemu nagle przestałam z tym walczyć. Gdy uwierzyłam, że naszą miłość jest tego warta, ona okazała się kłamstwem. I tego, co najbardziej się bałam. Stało się rzeczywistością. Zostałam sama. Każda cząstka mnie, która odżyła dzięki Stylesowi, umarła. Każda nadzieje, która tliła się w tej miłości, zgasła. Siła, którą ciągnęła mnie do niego, poddała się. Bo wie, że to nie ma sensu. Nic nie ma sensu.  Moje życie jest zniszczone, moje serce rozbite. Jak mam je poskładać, skoro jedyna osobą, która to może, odeszła?. Jest tu. Kręci się w tym domu. Żyje obok mnie, ale nie dla mnie.  Jak ma uwierzyć, że coś jeszcze mnie czeka, skoro nawet nie mam, z kim się z tym podzielić? Jak mam być szczęśliwa, skoro życie zabiera mi wszystko? Rodziców, przyjaciół, chłopaka, Jessice i Harrego. Jak ma dalej walczyć, skoro nie mam, dla kogo?  Jak mam się podnieść po kolejne porażce? Jak po tym wszystkim, mam uwierzyć w marzenia? Jak mam teraz od nowa znaleźć w sobie nadzieje? Powiedz mi, jak mam uwierzyć w lepsze jutro. Każdy dzień jest pieprzonym żartem. Moje życie jest żartem.  Próbuje, bo wciąż tu jestem, ale wszystko, na czym mi zależy, przepada. Przez chwile daję mi uwierzyć, że znów będzie dobrze, ale gdy tylko tak się staję, rani mnie tak, że nie potrafię się podnieść.  Spadam na dół, nie ma nikogo, kto mi poda rękę.  Czy jestem jeszcze czegoś warta? Czy moje życie jest czegokolwiek warte? Muszę teraz znaleźć odwagę by to wszystko zakończyć.

Dziś chłopaki mieli kolejny występ, na szczęście udało mi się ich przekonać bym zostałam sama. Jak to oni, ciągle gadali nie chcemy, żebyś tu sama została i się nudziła.  Wmawiałam im, że boli mnie brzuch, ząb, ogólnie wszystko, to myślałam, że tonę przeróżnych tabletek mi wepchają do buzi.  Ale nagle mnie oświeciło i wymyśliłam gadkę, która, zawsze działa. To są kobiece sprawy. Odpuścili od razu. Oprócz Liama i Stylesa. Ten pierwszy przez półgodziny latał za mną i się truł tyłek czy może chce tabletki na ból, albo czy ma pojechać do sklepu, bo może jest mi coś potrzebne. Zrobił mi chyba dziesięć kanapek, które dałam Niallowi i zabrał słodkości blondynkowi i dał mi je, bo podobno w tych dniach lubimy dużo zjeść.  Pokręciłam z niedowierzania głową i uciekłam od jego gadania najdalej jak się dało. A Styles groził mi, że jak będę chciała uciec to i tak mnie znajdzie i żebym się nie trudziła, bo z hotelu i tak nie wyjdę. Teraz to już wiem, bo próbowałam. Nawet wyjść przez okno chciałam, ale za wysoko. Próbowałam przekupić ochroniarza no nawet czekolady nie chciał? Jak może nie chcieć czekolady?

Przez ten czas nie mogłam usnąć, ale gdy moje przekrwione oczy już zaczynały ulegać pokusie spania, to wrócili i słyszałam głośne krzyki. Czy nie wystarczyło im darcie się na scenie? Zakryłam głowę poduszką, gdy moje drzwi się uchyliły. Lekko wkurzona podniosłam się na łokciach i patrzyłam jak Malik otacza moje łóżko i się na nie rzuca.

- Nie za wygodnie Ci? – Spytałam śmiejąc się. Przekręcił się na bok i wlepił we mnie te swoje brązowe tęczówki.

- Jest cudownie. Wybacz, ale jestem tak padnięty, że nie mam siły dojść do swojego pokoju. – Posłał mi jeden z tych swoich najpiękniejszych uśmiechów.

- Twój pokój jest obok mojego.

- No wiem, to tak daleko. – Zaśmiałam się.

- Idź spać. Dobranoc.- Szepnęłam.

- Dobranoc.- Wymamrotał w poduszkę.

Po paru minutach już smacznie sobie spał. Dlaczego nie mogłam się zakochać w takim Zaynie? Wszystko by było łatwiejsze i na pewno piękniejsze.

****

Rano zeszłam do kuchni i stanęłam w drzwiach i przypatrywałam się z uśmiechem tej dwójce. Liam stał przy patelni, smażąc omlety, a Niall ślinił się przy nim.

- Liam proszę, daj mi jednego. – Wyjąkał błagalnie Niall.

- Nie, za piętnaście minut będą wszystkie gotowe, to zjesz.

- Ale ja chce teraz! – Zaczął tupać nogami.

- Nie! – Liam był stanowczy.

- Przecież wiesz jak ja bardzo Cię kocham, jesteś tak słodki, taki kochany, najpiękniejszy. DAWAJ MI TO JEDZENIE! – Wrzasnął na koniec, a my z Liam podskoczyliśmy.  A razem z Liam’em podskoczyła patelnia, a omlet wylądował na podłodze.  Blondyn skulił się pod jego spojrzeniem pełnych piorunów.

- Wynocha z kuchni!- Warknął.

- Będziesz miał mnie na sumieniu, jak umrę z głodu. – Niall się oburzył i opuścił pomieszczenie. Zaśmiałam się pod nosem. Wystarczyło, że powiedziałam, że jestem głodna by Liam zaproponował omleta. Upierałam się, że poczekam te piętnaście minut, ale jego zdaniem nie będę czekać tyle.  Dumna z jedzeniem skierowałam się do salonu, gdzie dałam blondynowi jedzenie. Jeszcze nigdy nie widziałam, żeby ktoś się tak cieszył z jedzenia. Miał w oczach taką wielką radość. To jest cudowne, że tak mało potrafi go uszczęśliwić. Ale przyznajmy rację taki słodki, ukochany Niall zasługuję na każde jedzenie, i każdą porcję, ile chce i kiedy chce. On jest za zbyt uroczy, by mu czegokolwiek odmówić.

Nasza miłość tak bardzo mnie boli. Wydaję się, że wszystko traci sens, ale gdy się zjawiasz. Jestem pewna, że to na Ciebie czekałam. Tak bardzo Cię pokochałam, modle się o to byś czuł to samo. Nie widział poza mną świata. Ciągle słyszę kłótnie, że jesteś błędem, którego nie warto popełniać, a serce krzyczy, że jesteś wszystkim. Ranisz mnie, tak bardzo mnie ranisz, ale gdy jesteś jeszcze dalej ból się zwiększa i nie jestem stanie wytrzymać bez ciebie. Wiem, że powinnam odejść na początku, ale do tej pory nie potrafię. Nie chce. Chce zawszę czuć Cię przy sobie. Chce żebyś był tu dla mnie. Gdy teraz wiem, że wszystko jest kłamstwem, wszystko, co mnie uszczęśliwiało jest jednym wielkim kłamstwem. Utraciłam też siebie, nie wiem czy kiedykolwiek się podniosę. Myślałam, że z Tobą nigdy nie upadnę.

Siedziałam na balkonie i uspakajałam się nikotyną. A raczej próbowałam uspokoić moje serce. By tak bardzo nie bolało. By nie zabierało mi sensu życia.  Chce przestać czuć tą porażkę, to rozczarowanie, które nie pozwala mi zapomnieć na każdy kroku, że jestem naiwna.

- Aduś wreszcie Cię znalazłem. – Krzyknął uradowany Lou i siadł obok. Ta.. Ja zawsze muszę mieć pecha.

- Przeszkadzasz mi Louis. – Powiedziałam szorstko. Tylko prychnął.

- W zabijaniu się? Wiesz, że to jest szkodliwe…

- Jeśli masz zamiar zrobić mi wykład o papierosach, to odpuść. Wiem, że zabijają, ale jakoś wcale mnie to nie powstrzymuje. – Tylko bardziej kusi, dodałam sobie w myślach.

- Jako twój drugi rozsądek, pragnę Ci uświadomić i przemówić do twojego mózgu.  Którego jak widać nie masz, albo udajesz, że on nie istnieje. Ale dlatego tu jestem.!  Nie wiem, co tam ci przyćmiewa w głowie i nie widzisz jakże znaczących rzeczy. Miłość!  Moja droga ukochana głupia Adusiu. Mimo tego, że jesteś dla mnie nie miła, to i tak Cię pokochałem i nie mogę patrzeć jak popełniasz największy błąd. Powiedz tatusiowi, co cię gryzie i powstrzymuje, hm?- Uśmiechnął się głupkowato, a ja od początku do końca jego monologu, patrzyłam na niego jak na kretyna.

Boże, dlaczego mnie skazałeś na dwa miesiące z tym kretynem?

- Jako mój drugi rozsądek powinieneś wiedzieć, że jedyne rozsądne dla Ciebie wyjście to będzie jak sobie z stąd pójdziesz.

- Przemilczę twoją wredota do mej osoby.  Rozumiem, że nie chcesz ze mną rozmawiać, więc pogawędzisz sobie z Harrym. – Oznajmił, spojrzałam na niego z wielkim oczami.  Jak widać wcale nie żartował. Złapał mnie pod pachami i podniósł. Gdy już stałam na własnych nogach, przerzucił sobie mnie przez ramie.

- Marchew puść mnie! – Zaczęłam bić go pięściami.

- Aa aa! Mój tyłeczek! – Zaczął piszczeć. Na co jeszcze mocniej go walnęłam w jego jakże szanowany tyłeczek. – Harry otwieraj, bo zaraz zginie mu zadek! A to wielka strata! Taki piękny!- Wywróciłam oczami i usłyszałam śmiech Styles’a gdy otwierał drzwi. – Masz swoją księżniczkę. – Poczułam jak mnie odstawia na ziemie by po chwili oddać w ręce Stylesa. Co ja kurwa zabawka jakaś?

Drzwi się zamknęły za tym pajacem, a ja nadal jestem w jego objęciach. Chciałam być w nich, nawet tą pieprzoną wieczność, która jak myślałam jest na pisania. Ale gówno prawda. Czułam się teraz taka bezpieczna. Mogłam bym mu wybaczyć, wczorajszy wieczorek. Nie wróć, on nie jest wart. Potrząsnęłam głową i wyswobodziłam się z jego uścisku i widziałam jak mi na to pozwala z nie chęcią. Życie.  Chyba musze wyjść.  Na pewno powinnam wyjść. Dlaczego wciąż tu stoję? Może, dlatego, że jego zielone tęczówki ilustruj każdą cześć mnie i wbijają w ziemie, sprawiając, że nie mogę i nie chcę nigdzie odchodzić.

- Więc…idę. – Burknęłam sama do siebie.  Odwróciłam się na pięcie z zwolnionym tępię i leniwie sięgnęłam klamki.

- Nie idź.- Usłyszałam za sobą szept.

- A dlaczego mam zostać Harry?- Spytałam chłodno.  Dobra może chce zostać, ale on się kurwa pieprzył z dziwką! Przymknął oczy i odetchnął.

- Dlaczego musisz to utrudniać? – Mówił wciąż z zamkniętymi oczami.

- Ja utrudniam? Sorry, ale nawet nie wiesz, co mówisz. – Otworzył oczy i zmrużył je.

- Zrobiłem wszystko. Nie wiem jak mam ci udowodnić, że mi na Tobie zależy. Kiedy zrozumiesz, że Cię kocham! – Warknął. Zaśmiałam się. Kochasz? Jasne, ale chyba znasz inne znaczenie tego słowa.

- Wczoraj też o tym myślałeś, gdy się pieprzyłeś?- Zrobił wielkie oczy.

- Pieprzyłem? O czym ty mówisz?

- Nie mam ochoty Styles na zabawę ‘ nic nie rozumiem ‘. Udowodniłeś mi twoją miłość i więcej nic nie musisz robić.  Jedyne, co możesz zrobić to otworzyć drzwi żebym mogła odejść.  – Wyszeptałam ostatnie słowa i zaciskając mocno powieki wyszłam z pokoju. Nienawidzę tak bardzo kłamstwa, że gdy ktoś raz skłamię już nigdy mu nie zaufam. Nigdy nie uwierzę, że w żadnej słowo, a tym bardziej w jego miłość. Okłamał mnie, ma czelność mi mówić, że wczoraj nic się nie zdarzyło.

***

Siedziałam w kuchni razem z Malikiem i przez chwile udało mi się zapomnieć o tym wszystkim. Wszystkim, co straciłam.

- Nie wierze! – Krzyknął. Wywróciłam oczami. – Jak mogłaś tego nie czytać? – Wzruszyłam ramionami.

- Bo to jest beznadziejne. -  Odpowiedziałam, na co otworzył szeroko oczy i usta, które zakrył ręką.

- Jak możesz tak mówić! To jest HARRY POTTER to jest GENIALNE, a nie beznadziejne – oburzył się, podkreślając te trzy słowa. Po raz kolejny wywróciłam oczami. Co on widzi w tych książkach?  

- To są jakieś bzdury! Czary mary jestem Harry ojojojojojo! – Dodałam znudzonym głosem, na co Zayn oburzył się jeszcze bardziej. Zabawniej wygląda.  Już miał coś powiedzieć, ale przerwała mu szanowna obecność Stylesa. Który gdy nas zobaczył uśmiechnął się pod nosem, ledwo zauważalnie kręcąc głową. Oparł się plecami o blat kuchenny naprzeciwko nas i wiercił mnie wzrokiem.

- Widzę, że gołąbeczki romansują. – Syknął sarkastycznie.

- O co ci chodzi?  -  Odezwałam się szorstko. Będziesz teraz zgrywał zazdrosnego dupka Styles?

- Zayn widzę, że szybko pozbierałeś się po Edwards, a tak mówiłeś, że ją kochasz do końca życia. – Zignorował moje pytanie, a naskoczył na przyjaciela. Zajebiste zagranie Styles. Popatrzyłam na Zayna, który patrzył na mnie smutnymi oczami, w ciągu chwili pojawiły się w nich łzy.

- Odpierdol się, Harry. – Warknął i gwałtownie wstał i wybiegł z kuchni.  Popatrzyłam na niego z obrzydzeniem i chciałam wyjść i pobiec za Zaynem, ale zatrzymał mnie jego głos.

- Jasne, leć za swoim Zaynusiem, może jego pokochaj. Bo przecież przez niego nic nie tracisz, możecie być razem szczęśliwi.  On jest idealny. – Syknął, zbliżył się do mnie. Dzieliło nas kilka centymetrów, a ja muszę walczyć, że sobą żeby się na niego nie rzucić.

- Byłoby łatwiej gdybym pokochałam Jego. – Szepnęłam.

- To leć do niego i najlepiej się ruchajcie. – Warknął zły.

-Jesteś dupkiem Harry.

- Wole być dupkiem, niż tchórzem. – Szepnął mi do ucha i ominął mnie.

- Nie pomyślałeś, że nie jestem tchórzem, tylko nadzwyczajnie nie chce z tobą być. – Zatrzymałam go słowami, które nie są prawdą.  Odwrócił się do mnie, widziałam w jego oczach ból. Przymknął powieki i przegryzł dolną wargę. Za chwile je otworzył, a na jego twarzy pojawił się chytry uśmieszek.

- A myślałem, że więcej razy Cię wyrucham. – Poczułam się w tym momencie jakby dostałam od niego w twarz. Patrzył z tym uśmieszkiem jak łzy w moich w oczach sprawiają, że obraz mi się zamazuje. W klatce poczułam ból, gdyby nie stał przede mną upadłam bym na podłogę topiąc się w łzach. Wiedziałam, że dłużej nie zatrzymam łez. Bez słowa wyminęłam go.  Biegłam po schodach potykając się, łzy moczyły mi policzki.  Wleciałam do pokoju i klapnęłam drzwiami. Oparłam się o nie i osunęłam się na podłogę.  Nie panowałam nad łzami, płakałam.  Podniosłam się. Podeszłam do małego lusterka na ścianie i wytarłam rozmyty tusz na polikach. Wzięłam z stolika telefon z słuchawkami. Włączyłam piosenkę Klik.  Wsłuchując się w słowa piosenki, zamknęłam oczy by nie pozwolić łzą wypłynąć. Co było trudne, bo każde słowo opisywało to, co czuję. Otworzyłam je w końcu i pozwoliłam im wypłynąć, gapiłam się na sufit leżąc nie ruchomo. Wszystko we mnie umiera, zamiast żyć. Błagam pomóż mi, bo umieram. Zbierz mój ból, gdy twoje słowa ranią. Błagam napraw mnie, albo mnie zabij.  Twoje słowa jak nóż w serce, czuję, że powoli przestaje bić. Nie wiem jak mam dalej żyć.  Błagam cię nie bądź taki. Wiem, że Cię ranię, wiem to moja wina, bo to ja wszystko spieprzyłam. Ale proszę Cię nie bądź taki, nie zmieniaj się w dupka, który chce mnie tylko ranić.

Błagam, przestań mnie dobijać. Błagam pomóż mi, bo umieram.

Dzień następny

Siedziałam na łóżku Malika i machałam nogami, co chwile piętami waląc o ramę łóżka. Każdy ból by lepszy od bólu serca.  Chociaż teraz nie czułam nic, żadnego bólu. A to wszystko za pomocą małego woreczka z białym proszkiem. Takie małe, a działa cudo.  Po prostu byłam głupia uciekając od tego wcześniej. Cierpiałam tyle lat szukając sposób na szczęście, a to było przy mnie. Jakże niebezpieczne , ale cudowne. Każdy mówi, że to jest złe, ale jebać to, bo ja uważam inaczej. Znajdźmy plusy tego.  Czuję się dobrze i znalazłam nowych przyjaciół. Trochę dziwnych, bo chodziło po suficie, ale też tak można nie? Może spróbuje.. No i miały takie fajne czerwone czapeczki. Jak krasnoludki.  Zeskoczyłam z łóżka i zaczęłam się kręcić dookoła własnej osi.

- Krasnoludki, krasnoludki gdzie jesteście? – Krzyknęłam, śmiejąc się. – Nie ma ich.- Posmutniałam. Chciałam się położyć, ale łóżko zaczęło ode mnie uciekać. A to psikus! Be łóżeczko, be a nununu.

- Dostaniesz po tyłeczku. – Zaczęłam pięściami walić w materac. Wyprostowałam się, gdy usłyszałam jak ktoś wchodzi do pokoju. Mulaaacik ! Uśmiechnęłam się i pobiegłam do niego, jej to było męczone biegłam, biegłam, biegłam chyba jakąś godzinę.

- Zaynuś ! – Rzuciłam mu się na szyje. – A ty, a ty- zaczęłam ciągnąc go za włosy. Przerwał mi zabawę odsuwając mnie od siebie.  Spojrzał na mnie i zmrużył oczy.

- Jesteś naćpana. – Warknął zły. I co on się tak wkurza?

- Nie jestem najebana! – Krzyknęłam.

- Nie powiedziałem, że jesteś najebana, tylko…

- Nie jestem pojebana. – Przerwałam mu.  Pokręcił głową i pociągnął mnie za nadgarstek, w podskokach za nim podążałam.

- Właź! – Powiedział ostro i pomógł mi wejść pod prysznic.  Brechtałam się trzymając się ściany, która mi chciała uciec, ale je nie dam. Mam cię ty jędzo! Pisnęłam, gdy poczułam zimny strumień wody, chciałam wyjść, ale nie pozwolił mi seksiak. Objął mnie i razem ze mną się trząsł. Nie wiem czy to przez zimną wodę, czy po prostu już przestaję to działać, ale zaczynałam się czuć okropnie.

- Dlaczego to zrobiłaś? – Wyszeptał mi do ucha.

 -Bo boli…

Zayn zakręcił wodą i pomógł mi wyjść. Czułam jak wraca, czułam jak wszystko do mnie wraca. Ból i chęć śmierci.  Położył mnie na łóżko i przytulił mnie do siebie.  Poczułam jak otula mnie pościelą pod samą brodę.  Wszystko wraca… czuję jak umieram.

Powiedziecie mu, że zawsze będę go kochała, bo to przestaje działać i czuję, że umieram. Zamykam powieki i już nigdy nie chce ich otworzyć. Odchodzę tak czuję, odebrano nam miłość, więc odebrano mi życie i to wszystko moja wina.

_________________________

Kochani mam nadzieję że wam rozdział sie podoba :) Ja jestem bardziej podekscytowana niespodzianką jaką mam dla Was. Wiem, że trochę na to późno, ale to ja. Wszystko robię na odwrót.

Chce wam przedstawić zwiastun bloga. Nie planowałam go zrobić, ale nadarzyła się okazja i pomoc z strony wspaniałej dziewczyny.  Zrobiła coś cudownego !  Jesteś Wielka Adrianna ( i tu wcale nie chodzi o rozmiar) . Po prostu Jesteś Mistrzynią ♥ ( nie zaprzeczaj, tym swoim jasne , jasne. )Dziękuje,dziękuje tak bardzo bardzo bardzo dziękuje słońce ♥

Zapraszam do obejrzenia, pracy Mistrza !

http://www.youtube.com/watch?v=oPJmBUjzHGA

Kocham was ; *