Rozdział 3

Leżałam na pomoście obok naszego domu i ze łzami wpatrywałam się w niebo.  Chce zobaczyć ich, zawsze uśmiechnięte twarze i nawet usłyszeć ich krzyki za to, że znów wróciłam późno do domu, albo dostałam jedynkę w szkole. Brakuje mi ich każdego dnia coraz bardziej, ból staje coraz większy.  Teraz, gdy wiem, że już nigdy ich nie odzyskam, czuje się jakbym straciła samą siebie. Wszystko straciło sens, każdy mój ruch, nowy krok jest bezwartościowy. To boli, gdy rano wstaję z nadzieją, że rodzice już czekają w kuchni z moimi ulubionymi naleśnikami. Boli to rozczarowanie, gdy tak nie jest. Zastaje tylko siostrę, która próbuje mi zastąpić rodziców, robiąc te cholerne naleśniki, które już wcale mi nie smakują.  Nie chce wracać do pustego domu, gdy moja siostra siedzi do wieczora w pracy. Nie potrafię wejść do miejsca gdzie zawsze byli i udawać, że jest wszystko okay. Nie jest, nie jest wcale okay. Bo nie słyszę tego głupiego pytania ‘ jak w szkole? ‘ Gdy tylko pojawiałam się w domu po męczarni. Troski i długich kazań jak powinnam się zachowywać i dbać o swoje bezpieczeństwo.

Chce, ale nie potrafię, to boli coraz bardziej.

 -Co jest? – Otarłam łzy z polików i spojrzałam na Zayna, który kład się obok.

Szczerze mówiąc, zastanawiałam się, czemu nie skojarzyłam go u mnie w domu. Mamy wspólnych przyjaciół, choć on dopiero wkracza w nasze towarzystwo. Nigdy z nim wcześniej nie gadałam, ani nie interesowałam się jego osobą.

- Nic.

- Płakałaś? Dlaczego? – Spytał z troską. Spojrzałam w niebo.

- Życie jest do dupy, Zayn. – Odparłam beznamiętnie.

-Nie jest wcale takie złe. – Uśmiechnął się.

Jest Zayn, jeszcze to kiedyś zrozumiesz.

- Skoro twoje życie nie jest takie złe, to, czemu trujesz się tym świństwem? – Pokazałam na papierosa w jego ręce.- I siedzisz z bandą nastolatków, którzy nie radzą sobie z życiem?

- Ta banda nastolatków rozumie, że moje życie nie jest zawsze kolorowe mimo sławy. – Zaciągnął się papierosem i podał mi go.

- Co mam zrobić, żeby było łatwiej? – Spytałam chcąc tak bardzo uzyskać odpowiedzieć.

- Nie wiem Ada, naprawdę nie wiem. Może miłość? – Spojrzałam na niego skupioną twarz.

- Miłość? – Pokiwał głową.

- Zakochać się, tak prawdziwe. Gdy masz przy sobie drugą osobę, którą kochasz, a ona to odwzajemnia wszystko staje się łatwiejsze, piękniejsze.  Jesteś wreszcie szczęśliwa. – Przez chwile patrzyliśmy sobie w oczy. W brązowych tęczówkach widziałam ból. Nie wiem, czemu, ale chce zrobić wszystko by on z nich zniknął. – Zimno się zrobiło. Wracamy? – Wstał, wyciągając do mnie rękę.

- Wracaj. Ja jeszcze chwile zostanę. – Uśmiechnął się i zostawił mnie samą z myślami.

Ja chyba już nie potrafię, kogoś pokochać. Gdy odszedł ode mnie zabrał mi całą miłość. Moje serce jest przy nim.  Alan, to on ma moje serce, mimo że jego już nie bije.

 Siedziałam na trybunach i czekałam na Alana. Dziś miał odbyć się wyścig.  Nigdy nie popierałam jego pasji do motocyklistów, ale nie potrafiłam mu tego zabronić. Wiedziałam, że wtedy bym go zniszczyła. A widząc jego szczęście, gdy jeździ i staje się coraz lepszy, to też moje szczęście.  Przy każdym wyścigu moje serce niebezpiecznie biło ze strachu. Bałam się, że mogę go stracić. Umarłabym, gdyby tak się stało.

 -, Po co to robisz? – Spytałam podchodząc do niego. Ze strachem patrzyłam jak przywiązuje linkę do kierownicy a za chwile do swojej szyi.

- Żeby skrócić nasze cierpienie. – Popatrzyłam na niego nie zrozumiałym wzrokiem. – Gdyby mi się, co stało, ale nie stanie.  Jednak gdybym przewalił się czy cokolwiek połamałbym się i na pewno wyszedłbym z tego w ciężkim stanie. Żeby oszczędzić tego bólu sobie i tobie, gdy będziesz siedziała ciągle ze mną w szpitalu, dlatego jest ta linka, która zakończy wszystko od razu… - nie wierzyłam w to, co mówi.

- Co ty gadasz? Przecież jakby Ci się coś stało, byś leżał w tym szpitalu i wyzdrowiał i przy mnie był dalej, a tak to nie będzie Cię. – Krzyczałam ze łzami w oczach.

- Będę, zawsze będę. – Złapał mnie za podbródek zmuszając bym spojrzała w jego oczy. – Nic mi się nie stanie. – Pocałował mnie.

- Wrócisz? – Szepnęłam mu do ucha.

- Obiecuje. Kocham Cię, Ada. – Przytulił mnie mocniej.

- Ja Ciebie też kocham, Alan. – Złożył pocałunek na moich ustach i odjechał.

Ze łzami w oczach wycofałam się na widownie. Czemu czuję, że to było jak pożegnanie. Potrząsnęłam szybko głową. Nie, przecież obiecał, że wróci. 

- Miałeś wrócić. – Krzyknęłam. – Do cholery miałeś wrócić, Alan. – Wstałam i zaczęłam biec do naszego miejsca. Gdy tylko znalazłam się w środku sięgnęłam po butelkę wódki i przechyliłam do ust. Muszę zabić ten ból, muszę zapomnieć, bo nie wytrzymam.

- Wystarczy tego. – Malik zabrał mi butelkę. – Wracamy do domu.  – Objął mnie ramieniem. Nawet nie zwrócił uwagi na moje spojrzenie, którym próbowałam go zabić.

Szliśmy spacerem przed dwadzieścia minut. Nie rozmawialiśmy. Nie chciałam tego teraz, chciałam zapomnieć o bólu, który w tym momencie był bezlitosny dla mnie. Zayn widział moje zdenerwowanie, że mi w tym przeszkodził, dlatego też nie zaczął rozmowy.

- Nie przypominam sobie żebym Cię zapraszała. – Odwróciłam się do niego, gdy pakował się za mną przez drzwi.

- Sam się zaprosiłem. – Wyminął mnie w drzwiach. – Harry napisałbym tu wpadł. – Krzyknął idąc do salonu.

Weszłam do domu i kłapnęłam drzwiami. Czy ten kretyn zawsze tu musi być?!

Działał mi na nerwy. Odkąd moja siostra ma wolne, ciągle tu siedzi i zaprasza sobie przyjaciół. Zachowuje się jakby to był jego dom.  Nadal wściekła na bruneta, który mi przerwał imprezę usiadłam na kanapie.  Rozejrzałam się dokoła i wszyscy raz na mnie, raz na Malika patrzyli z przymrużonymi oczami. O co im znowu chodzi?

- Przyszliście razem? – Spytał pan ciekawski Styles. Zayn przytaknął, a mi posłał piękny uśmiech. Nie umiałam odgadnąć w tej chwili miny Stylesa.

- Byliśmy na imprezie. – Odparł zadowolony.

- Tak, tylko ktoś musiał ją przerwać. – Spojrzałam na niego złowrogo, a ten się słodko uśmiechnął.

- Oj już się nie gniewaj. – Rzucił we mnie poduszką.

- Będę. – Oddałam mu.

Spojrzałam na Jessice, która mnie przeszywała wzorkiem. Oh już dobrze wiem, co się za tym kryje. Gdyby nie chłopaki pewnie by zrobiła mi awanturę za imprezy, dodatku w środku dnia.  Przyzwyczaiłam się do tego, a jej śpiewki znam na pamięć.

- Możemy porozmawiać? – Spytała Jess.

Wzięłam głęboki wdech i szłam za nią do kuchni.

- Chce pogadać o Tomie..

- Jess wyluzuj. Zerwaliśmy dwa miesiące temu. – Uśmiechnęłam się, zaczęłam się wycofywać, gdy brała głęboki oddechy by się uspokoić.

- ADA! – Wydarła się i zaczęła za mną biec.

Biegłam do salonu śmiejąc się. Odwróciłam się by zobaczyć moje szanse ucieczki. Nagle poczułam coś twardego i upadek na podłogę. Z grymasem otworzyłam oczy i mogłam stwierdzić, że leże pod Stylesem, który głupkowato się uśmiechał.

- Kanapka! – Ktoś krzyknął, za chwile czułam jak każdy się na nas rzuca.

Umieram…

- Znów jestem na Tobie. Poczekaj, aż będziemy sami, to będę w tobie. – Szepnął mi do ucha.

Ada uspokój się. To tylko głupi Styles nie zwracaj uwagi na niego.

Nie wytrzymałam, gdy zaśmiał mi się do ucha. Z całej siły otwartą rękę walnęłam go w tył głowy. Twarz Stylesa przeżyła bliskie spotkanie z podłogą.

- Kurwa. – Syknął wściekły patrząc na mnie.

Uśmiechnęłam się słodko i zepchnęłam z siebie, gdy wszyscy już stali na nogach.  Styles zakrywał ręką nos, z którego leciała mu krew. Przez resztę wieczoru miałam zajebisty humor.  Nasze biedactwo ciągle posyłało mi złowrogie spojrzenie i odgrażało, że mi się odwdzięczy.

Ależ Stylesiku, nie ma takiej potrzeby!

- Harry wyglądasz jakby Cię coś bolało. Dobrze się czujesz?- Spytałam z udawaną troską. Zaśmiałam się, a wszyscy mi zawtórowali oprócz samego zainteresowanego. Posłał mi groźne spojrzenie i zaczął coś mamrotać pod nosem, że to nie jest śmieszne. Oh dla mnie jest. Nawet nie wiesz jak mi poprawiłeś humor.

Nasze śmiechy przerwał dzwonek do drzwi.

- Proszę!- Krzyknęła Jess. Za chwile do salonu weszło dwóch policjantów.

- Dzień dobry. Jesteśmy z policji i szukamy Adrianny Camiston. – Patrzyłam na wysokiego bruneta ze strachem w oczach.

 Dlaczego mnie szukają? Nic nie zrobiłam.

- To ja. – Szepnęłam prawie nie słyszalnie.

- Proszę z nami.- Pokazał ręką na wyjście.

- Przepraszam, ale, o co chodzi? Jestem jej siostrą i prawnym opiekunem. – Jessica mówiła tak szybko, że ledwo, co ją rozumiałam. Była gorzej przestraszona, niż ja.

- Pani siostra jest podejrzana o handel i używanie narkotyków. Pani też pojedzie z nami.

- To chyba są jakieś jaja. – Krzyknęłam niedowierzając w jego słowa.

- Wszystko wyjaśni się na komisariacie. Zapraszam. – Jessica złapała mnie za rękę, mocno ją ścisnęła, na co syknęłam z bólu.  Zostawiliśmy chłopaków w domu i wsiadłyśmy do samochodu. Nigdy jeszcze nie jechałam samochodem policyjnym. I wiecie jak się jedzie? Dupnie.

Jestem trupem.

Dziękuje za każdy komentarz i uwagi: * Daję mi tyle szczęścia, i mam nadzieję na to, że będzie ich więcej! Chciałabym was się spytać czy rozdziały nie są za krótkie? Mi się wydaję, że tak. Mam już kilka rozdziałów do przodu, więc dopiero 8 będzie dłuższy: d

 Liczę na wasze komentarze!

Pozdrawiam i całuję Aleksa:*